Sight for sore eyes.

Ave schudde automatisch haar hoofd, als antwoord op Ajay's vraag, maar een paar seconden later besefte ze pas wat het meisje gezegd had. Ze was even stil, en probeerde toen alsnog te antwoordden, maar besefte dat ze dan iets heel raars zou moeten zeggen. Ja, Ajay, ik was dus aan het dromen, en toen was jij er. Ik vroeg me dus af of jij dat ook gedroomd had, weet je wel. Nee, dat was geen goed idee. Dan zou ze Ajay's vertrouwen misschien beschadigen, of zou het meisje gewoonweg denken dat ze een of ander gestoord kind was. Nee. Ze ging niets zeggen.
Maar ze werd nerveus, en balde haar vrije hand onder de deken tot een vuist, en ontspande hem weer, om zichzelf wat te kalmeren. Uiteindelijk slikte ze en deed Ave alsnog haar mond open.
'Ik vroeg me gewoon af... of je pijn had.' Zei ze, zacht maar helder, met een blik op de plek waar Ajay naar gegrepen had. Ave had nog nooit gehoord van dingen die in dromen gebeurden en dan ook echt uitkwamen, en als dat wel zo was, zou ze nu niet meer willen slapen, bang voor alle nachtmerries die dan echt tot leven zouden komen.
Met haar vrije hand greep ze de deken vast, als een rots in de branding, terwijl ze niet zo goed wist waarom ze zo van streek raakte van de droom. Hij was niet eng geweest, eerder vreemd. Hij was niet verbazingwekkend geweest, gewoon raar. Er was niets mis geweest. Er ging niemand dood, Ajay had alleen die wond... Ze probeerde alles op een rijtje te zetten, en na even keek ze weer opzij, in Ajay's ogen.

Off; Ja, hier komt 'ie: http://mockingjay.net/category/videos/ Je moet ook even kijken naar de "behind the scenes", is ook heel grappig. En het begin is een beetje vreemd, maar daar moet je niet te veel op letten, want het wordt heel erg mooi. EN JA, IK WEET HET. Maar als ze ook maar een haar van iemand van Twilight in die film stoppen word ik boos. Het meisje van het filmpje zou Katniss moeten spelen...

Ajay liet de vraag tot haar doordringen. "Nee, niet echt," zei ze als antwoord, wat vertwijfeld. "Een beetje hoofdpijn. Dat is alles. Op zich valt het wel mee."
Op zich viel het juist niet mee, maar dat zei ze maar niet. Eigenlijk zei ze dat grotendeels om Ave niet ongerust te maken. Ze had flinke hoofdpijn, maar alles was beter dan die bloedwond in haar droom. Met haar vrije hand masseerde Ajay de pijnlijke plek op haar voorhoofd. "Niets bijzonders. Echt niet."
Ajay had niet echt het gevoel gehad dat dit de vraag was geweest die op Ave's lippen had gebrand. Ergens dacht ze nog te kunnen zien dat er iets anders speelde, en dat deze vraag maar een klein gedeelte was van wat Ave zich afvroeg.

off: waah, kort berichtje is kort. Moet hond uitlaten. :/
--> yeey!! Thanks. =3 'bts' is inderdaad grappig. xD En over dat Twilight-gedoe - Je hebt helemaal gelijk. Geen wannabevampires in mijn film *vuurinogen*. o-o
De film komt in 2011, dus ik ben helemaal gelukkig. Ik wist ooit de naam van de actrice die Katniss ging spelen, maar mijn hoofd is nu blanco, dus ik ben 'm vergeten. Oeps.

Ave knikte, maar geloofde Ajay niet helemaal, waarom wist ze ook niet precies. Ze wist dat Ajay niet met kwade bedoelingen tegen haar zou liegen, en eerder iets in die trant zou zeggen om Ave te beschermen óf omdat ze haar niet ongerust wilde maken. Ave had een voorkeur voor dat laatste. Ajay leek niet te willen dat ze bezorgd was over haar, en probeerde haar gerust te stellen met het feit dat er niets aan de hand was, en Ave hoopte dat het bij hoofdpijn zou blijven.
En Ave wist ook wel dat Ajay meteen had gemerkt dat ze niet had gezegd wat ze had willen zeggen, maar ze kon de vraag niet over haar lippen krijgen, niet nu in iedergeval. En dus bleef ze stil zitten, al bleef ze de fleecedeken aan de ene kant vast houden, alsof dat haar redding zou zijn. Wat hij niet was. Wat hij nooit zou zijn. Wat niets ooit zou zijn... Ze keek niet naar Ajay terwijl ze nadacht, maar voor zich uit, naar de muur tegenover hen, terwijl ze die eigenlijk helemaal niet zag.
Ze wilde iets tegen Ajay zeggen. Iets aardigs, iets waardoor ze Ajay wat meer op haar gemak kon stellen, iets waardoor ze Ajay zou kunnen begrijpen, haar alles zou kunnen vertellen wat ze wilde. Maar ze kon het niet. Er was niets op de wereld dat Ave kon helpen nu, zelfs Ajay niet. Want Ave was nou eenmaal zo slecht in dit soort dingen en ze voelde zich alleen maar stommer als ze zich bedacht dat anderen het zo makkelijk zouden kunnen doen. Ze keek even naar Ajay, maar wendde snel haar blik weer af.

Off: Ja hé ;D Maar weten ze de cast dan al? DAT WIST IK NIET. Ik ga het nu opzoeken -grrr-

Ajay merkte dat Ave haar niet helemaal geloofde, maar Ave vroeg niet verder. Gelukkig maar. Straks werd ze nog bezorgd om niets. Het was niets, toch? Het was maar hoofdpijn.
Ajay negeerde haar gedachten en keek schuin naar Ave, die er niet helemaal meer bij was. Ze keek vooruit waardoor Ajay niet in haar ogen kon kijken en haar gebruikelijke zoektocht naar gedachten kon maken. Ze kon alleen maar gokken wat het meisje naast haar dacht, en op het moment lukte het gokken niet, dus Ajay wist niets.
Toen Ave een vlugge blik richting Ajay wierp maar snel weer haar blik afwende, probeerde Ajay in die miliseconden die ze had een poging te wagen. Zo goed als het ging probeerde ze te lezen, maar eigenlijk lukte het haar maar half tot niet. Ze had iets van lichte wanhoop kunnen vangen. Alsof ze iets wilde zeggen. Ajay wist niet of Ave al wist wát ze wou zeggen, of dat ze nog naar dit zocht. Ajay werd er wat nerveus van omdat ze dit niet wist. "Weet je zeker dat er niet iets meer is?" vroeg ze zo rustig mogelijk, "je kan het me gerust zeggen, hoor. Het maakt niet uit wat het is."

off: ga dat maar gauw doen. =3

Ave moest haar blik wel weer terug keren naar Ajay, en slikte even. Ze aarzelde nog eventjes, maar begon toen te praten, heel langzaam, alsof ze elk woord heel zorgvuldig uitkoos. Ze wist dat ze Ajay alles kon zeggen, maar toch was ze nog voorzichtig.
'Ik denk niet...' begon ze, maar ze veranderde haar zin snel weer. 'Ik had een... vreemde droom.' Besloot ze er uiteindelijk van te maken. Als zij niet ongerust mocht zijn over Ajay, gold dat ook andersom, toch?
Ze bleef Ajay aankijken, half bang, half nieuwsgierig naar diens reactie. Zou ze verbaasd zijn? Misschien wel. Ave's gedachten gingen opeens razendsnel, zo razendsnel dat het meisje zelf ze ook niet meer kon volgen, en ze balde haar hand tot een vuist. Het was een soort automatisme geworden. Als ze niet goed meer kon nadenken, moest ze rustig worden. Om rustig te worden, balde ze haar hand tot een vuist, en ontspande ze hem weer. En dan kwam alles goed. Dat laatste hoopte ze er vooral bij nu.

Off; kort post, moet naar bed xd. GOSH. Ze beginnen met filmen in 2011, maar op IMDB staat dat hij pas in 2013 UITKOMT. Damnit. En de casting list is nog niet bekend --' Nu ga ik stressen.

Ajay voelde zich alsof ze haarzelf verbrand had aan haar eigen vuur. Ze voelde hoe Ave haar zo klem zette, opdat Ajay niet ongerust of iets dergelijke zou worden om haar. Precies zoals zij dat gedaan had twaalf seconden geleden. Ze tuitte wat opstandig een klein beetje haar lippen en zei niets.
Ze zag hoe Ave's vrije hand zich balde. Ajay liet haar gedachten varen en staarde zwijgzaam naar de hand die zich spande en ontspande. Ave leek onrustig. Ze merkte hoe Ave naar haar keek en keek terug, van haar hand naar haar ogen, en zag een lichte aarzeling. In haar lichte ogen leek iets van een vertwijfeling te gloeien, alsof ze niet kon beslissen bang of nieuwsgierig te zijn. Achter deze ogen raceten de gedachten rond, sneller dan het licht ooit zou kunnen. Ajay trok haar wenkbrauwen vragend op, en vroeg zich af waar Ave aandacht, waarna ze daarna pas besefte dat het meisje haar gezichtexpressie kon zien. Waarschijnlijk zouden er zich ook zo vraagtekens bij Ave vormen. Ajay wende haar blik af.
Toen pas ging Ajay goed nadenken over het antwoord die ze gekregen had. Ze knipperde wat dwaas met haar ogen. "Vreemde droom?" herhaalde ze bedenkelijk. "Hm. Ik ook."

off: Nee. o_o maar dat mag niet. Waarom hoor ik andere dingen? Nu ben ik zielig. T-T
O, en weltrusten. xd

Ave keek naar Ajay terwijl ze nadacht over diens antwoord. Ajay ook. Ajay had ook een vreemde droom gehad. Dezelfde? Had ze dezelfde droom gehad als Ave zelf? Het meisje slikte, en twijfelde. Zou ze het vragen? Nee, dat zou stom zijn, dit was genoeg voor nu. Maar stel nou, stel nou dat er iets vreemds was gebeurd, en dat de twee meisjes op de een of andere manier dezelfde droom hadden gehad. Dat zou op zichzelf al raar genoeg zijn, maar als het zo was, en ze zou er mee blijven zitten, het voor zichzelf houden, zoals ze altijd met alles had gedaan? Juist nu, terwijl er iemand was die haar vertrouwde, en, ze besefte het nu pas echt. Iemand die zij ook vertrouwde.
Ze keek Ajay niet aan terwijl ze haar mond open deed, en heel zachtjes begon te praten. 'Jij was er.' Het was bijna een fluister, maar op een of andere manier bleef haar stem helder, al trilde hij een beetje. 'In mijn droom.' Verklaarde ze snel. Ze keek heel even naar Ajay naast haar, maar kon er niet tegen in haar blik te kijken, en de verbaasde of vreemde blik in haar ogen te zien. De blik die ze half verwachtte, maar tegelijkertijd half hoopte dat hij niet zou komen.
Ave voelde zich zwak, veel te zwak. Ze durfde Ajay niet eens in de ogen te kijken, zo zielig was ze. Het meisje keek opzij, weg van Ajay. Ze schaamde zich, al probeerde ze het niet te laten merken. Uiteindelijk keek ze weer even naar Ajay, en probeerde diens uitdrukking op te vangen, wat moeilijk was. Ave wist dat ze niet rood was geworden, maar ze probeerde toch haar gezicht zoveel mogelijk in bedwang te houden, voor ze iets stoms zou doen.

Ajay was verbaasd. O ja, ze was verbaasd. Maar niet om de reden waar Ave waarschijnlijk aandacht.
"Ik was... in jou droom?" herhaalde ze zwak. Ze staarde Ave aan, die van haar aankeek, wegkeek, en toen vervolgens weer aankeek, niet goed raad wetend met haarzelf. Hoewel ze andere keren geprobeerd zou hebben Ave wat meer gerust te stellen en haar op haar gemak te laten voelen, was Ajay er nu niet helemaal meer bij. Ze maakte zich drukker om de woorden die het meisje naast haar net had medegedeeld.
Ajay was in haar droom. Net zoals Ave in haar droom was geweest. Het kon toch niet zo zijn, dat ze dezelfde droom hadden gedeeld? Ajay had wel eens van die maffe verhalen gehoord dat als men met handen in elkaar in slaap viel, of tegen elkaar aan, dezelfde droom hadden, maar daar geloofde ze niets van. Wetenschappers hadden sowieso het tegendeel al bewezen. Ze hadden gewoon toevallig over elkaar gedroomd, stom toeval. Toch?
Dit werd haar wat té raar. Ze moest meer feiten weten, voordat ze waanideeën kreeg, bedacht Ajay zich.
"Ehm..." dacht ze hardop na, "Waren er... bergen, in jouw droom?" Ze gaf Ave tijd om te antwoorden, "en was er een jongen?" weer zweeg ze even, "en had ik, een, ehm... hoofdwond? Waardoor ik nu een rare erge hoofdpijn heb?"
Pas bij die laatste vraag keek Ajay haar zo aan, dat ze ook echt de ogen van Ave kon lezen. Ajay droeg een expressieloos gezicht, niet wetend wat ze moest denken of doen. Geschrokken, vragend, nieuwsgierig, nonchalant, ze zou het echt niet weten. Het enigste wat ze kon doen, was het meisje aankijken, hopend dat zij het tegendeel zou kunnen bewijzen, dat Ajay gewoon raar nadacht. Dat er niets van de rare kronkels in haar hoofd klopte. Dat ze gewoon raar was. Want wat kon het anders zijn?

Ave's hart leek een slag over te slaan, toen ze hoorde wat Ajay zei. Al die dingen, de bergen, de jongen, de hoofdwond... Alles was daar, het was er geweest, ze was niet gek. Het meisje keek even naar Ajay, en likte toen langs haar droge lippen.
'Ja.' Ze hoestte en slikte even. 'Ja, alles. Jullie waren er, de bergen waren er.' Ze keek Ajay aan, en dit keer echt, terwijl ze de bijna gefluisterde woorden uitsprak. Ze zag de verwarring even in Ajay's ogen rondspoken. Ze had waarschijnlijk hetzelfde gevoel, bedacht Ave zich. Ze had waarschijnlijk ook het gevoel dat ze gek begon te worden. Ze streek een paar verdwaalde haarlokken uit haar gezicht, achter haar oor.
Ze dacht weer aan het idee van twee mensen die hetzelfde droomden. Ze had er wel eens over gelezen als ze de oude kranten doorspitte, terwijl ze in een klein steegje zat, gewoon voor het geval dat. Ideeën dat het kon gebeuren bij tweelingen, bij die "soulmates", maar niet bij mensen die elkaar net ontmoet hebben.
Dit gebeurde niet bij twee normale meisjes. Misschien niet helemaal normaal, maar alsnog. Dit hoorde niet, dit was niet de bedoeling! Ave had nooit geloofd in dit soort dingen, ze had de wereld niet op een andere manier willen zien dan hij werkelijk was, maar dit sloeg alles. Ze kon niets uitbrengen terwijl ze alleen maar naar Ajay keek, met een iets wat radeloze blik in haar lichte ogen.

Ajay keek net zo radeloos terug.
"Se... serieus?" vroeg ze verbaasd. Dit waren niet de feiten die ze had willen horen. Nou kreeg ze toch nog die waanideeën waarvan ze voorheen dacht dat ze niet klopte. Het kon niet. Zoiets kon gewoon niet.
Ajay slikte. "Ha... kan niet," bevestigde ze bij haarzelf, al wist ze geen argument om dit te versterken.
Ze staarde even naar het fleecedeken. Toen keek ze op en keek ze Ave aan, net zo stil zoals zij haar aankeek. Ook Ajay wist geen woord uit te brengen. Er moest een logische verklaring voor dit verschijnsel zijn, ja toch? Kon niet anders. Ave kon haar bedonderen, maar dat wilde ze niet geloven. Ze wist dat Ave niet zomaar voor de gek zou houden, ze was een rustig en lief meisje. Ze vertrouwden elkaar. Toch? Ajay dacht niet zoiets verkeerd ingeschat te hebben. Nee, Ave zou niet tegen haar liegen.
Maar wat was het anders? Ajay had nog nooit gehoord van dromen delen, behalve in tekenfilms en goedkope tijdschriften. Of van mensen in zo'n vreselijk tv-programma. Ajay had daar nooit in geloofd, en zo'n rare gebeurtenis als deze zou haar niet haar standpunt laten veranderen. Nee, er moest een andere verklaring voor zijn, maar wat? Ajay pijnigde haar hersenen. O, had ze maar beter opgelet op school, al dacht ze niet iets op dat vreselijke internaat van haar iets te kunnen leren als dit.
Ze staarde nog steeds naar Ave, die ook geen idee ervan leek te hebben. Ajay trok haar wenkbrauwen vragend samen. "Toch? Zoiets kan niet, toch...?" herhaalde ze zachtjes.

Ave schudde haar hoofd. 'Het kan niet.' Bevestigde ze zacht. Het kan niet, het kan niet... De zin galmde door in haar hoofd, alsof ze het niet helemaal kon geloven. Ze kon niet geloven dat het echt gebeurt was. Het was iets onmogelijks, het kon niet, nooit. Mensen hadden het onderzocht, maar ze hadden besloten dat het iets was dat niet echt kon. Mensen dachten het, maar het was niet zo, of het was toeval dat dromen op elkaar leken. Maar dit, dit kon toch geen droom zijn?
'Zoiets kan niet.' Zei ze. 'Het is.... gewoonweg onmogelijk.' Haar stem bleef zacht, maar ook helder. Want het kon niet. En toch... Toch was het gebeurt. 'Maar...' Ze hoefde de zin niet af te maken, en dat wist ze. Ze hoefde alleen maar in Ajay's ogen te kijken, die zou haar wel begrijpen, net zoals ze bijna alles begreep wat er achter Ave's ogen rondspookte. Want Ajay begreep Ave, zoals niemand haar ooit had begrepen. Behalve haar ouders dan, maar daar kon ze zich bijna niets meer van herinneren...
Het idee dat er zoiets gebeurd was bij haar, bij haar nog wel, was gewoonweg bizar. Bij haar gebeurde alleen dingen die overduidelijk in haar nadeel zouden zijn, tot vandaag, tot vanavond. Tot ze Ajay ontmoette, haar achterna ging, met haar praatte... Tot die haar meenam, haar vertrouwde, tot de twee meisjes elkaar vertrouwden.

Ja, maar, herhaalde Ajay in haar hoofd voor zichzelf, terwijl ze naar Ave keek. Ze kon zien dat ook het meisje naast haar het bizar en onmogelijk vond. Haar ogen spraken boekdelen, voor Ajay tenminste.
Het kon niet, en toch was het zo, bedacht Ajay zich. Er waren geen logische verklaringen. Daar moest ze haarzelf maar bij neerleggen. Ze hadden dezelfde droom gedeeld, waarschijnlijk alleen van een ander perspectief. Wat overigens ook uitzonderlijk was, bedacht Ajay zich. Maar was het überhaupt wel een droom? Dat kon dan toch niet? Ajay noemde het nu puur 'droom', puur omdat ze het verschijnsel nu moest benoemen, maar ze twijfelde of het nu ook écht als droom zou kunnen tellen. Want misschien viel het wel buiten de categorie 'droom', en was dit heel anders. Tenslotte voelde Ajay pijn en werd ze misselijk van de hoogte op de berg. Ze had alles heel echt gevoeld.
Maar wat was het dan? Als het geen droom was, wat dan? Ze hadden allebei geslapen, en toen... waren ze ergens anders. Dat hadden ze gedroomd, of toch niet? Ajay kreeg hoofdpijn van al het denken. Nee, bedacht ze zich, ze had al hoofdpijn, maar kreeg nu meer. Hoe meer ze juist daaraan weer dacht, hoe meer hoofdpijn ze kreeg, en ze besloot weer terug te slaan op de bizarre droom. Die misschien wel helemaal geen droom was. En zo verwarde ze haarzelf weer.
Ajay schudde zwak haar hoofd om haar gedachten bij de rode lijn van het verhaal te kunnen houden. "Zeg..." begon ze, "vond je ook niet dat alles zo... écht, leek?" Ze zweeg even, "zo, vreselijk écht? Alsof we er ook echt waren...?"

Ave keek Ajay een tijdje aan, en antwoordde toen pas. 'Het was té echt.' Bevestigde ze. Het meisje was een tijdje stil, en keek toen kwam er een vreemde, en een beetje angstaanjagende gedachte bij haar op.
'Maar we konden toch niet in een paar minuten naar een paar hogen bergen zijn gegaan, en even snel weer terug zijn gekomen.' Ze wist dat het niet kon, en toch leek ze met haar ogen om bevestiging te vragen aan Ajay, toen ze die aankeek. Natuurlijk kan dat niet. Dat wist ze, en daar moest ze zich aan vast houden. Zonder dingen om zich aan vast te houden, dingen die zeker wist, leek de wereld uit elkaar te vallen.
Ze leefde nog, omdat ze dingen zeker wist, en als ze daaraan bleef denken wist ze wat er echt was, en wat ze zich alleen maar voorstelde. Zonder die dingen, was ze zo goed als verloren. Met alle nachtmerries, al die dingen die konden gebeuren... En nu die zekerheden er niet meer leken te zijn, voelde Ave een soort paniek in haar binnenste opborrelen. Het moet ergens zijn. Hield ze zichzelf voor, maar ze kon niet helemaal meer kalm worden.
Nog steeds keek het meisje Ajay aan, de lichte ogen in de donkere, al leken ze zo op elkaar. In hun blik, de dingen die ze vertelde, de verhalen, de pijn, de kracht. En nu dezelfde, onbegrijpende, nadenkende stilte die er heerste.

"Dat... lijkt mij inderdaad ook sterk," mompelde Ajay als antwoord, net duidelijk genoeg om verstaanbaar te zijn. "Al zijn er weinig andere opties. En al die opties zijn even onlogisch." Ajay keek terug in Ave's ogen en dacht diep na. "Klopte het trouwens dat je iets eerder wakker was dan ik? Ik zat gewoon naast je toen, terwijl ik sliep, toch? Dan zijn we niet heel snel heen en weer gegaan."
Maar wat was het dan? Ajay draaide met een vinger in een van haar blonde lokken. Alles leek nu niet te kloppen, wat voor redenering ze ook bedacht. Ze waren allemaal even vreemd. "Ik bedoel, tenslotte zit ik nu niet nog steeds met een gat in mijn hoofd," zei ze. Ze merkte dat ze nu half had aangegeven, dat haar hoofdwond erger was geweest dan dat ze voorheen had gezegd. Ze hoopte ergens dat Ave daar geen opmerkingen over ging maken. Ze hadden nu andere dingen aan hun hoofd, "dus ik denk dat we daar niet écht zijn geweest."
Even heerste er een stilte bij Ajay, keek ze weg van Ave, en dacht ze nog dieper na dan voorheen. Toen keek ze het meisje naast haar weer aan. "Ondanks dat leek alles té echt, net zoals jij zei. Het kan dus niet zijn dat we er niet zijn geweest,, oftewel, we zijn daar dus wel geweest, bij die bergen. Dat klinkt raar, maar ik geloof dat dit zo is," weer dacht ze na, "als we hier sliepen en tegelijkertijd daar waren, waren we dus op twee plaatsen tegelijk. Waah," voegde ze hierbij toe, "dat verwart me."
Opnieuw keek Ajay weg, deze keer om een keer met haar hoofd te schudden. Alsof ze daarmee alles weer op een rijtje kon zetten. "Wel, om maar even een theorie op te noemen: stel, als wij hier slapen, en ontwaken daar ergens, bij die bergen zeg maar, dan blijft ons lichaam hier in Londen achter. Oftewel, we waren daar alleen met ons bewustzijn. Dus inderdaad op twee plaatsen tegelijk. Omdat ons bewustzijn gekoppeld blijft aan ons lichaam, waar het ook is, voelt alles ervaren we alles wel als echt. Want we zijn er ook écht. Alleen ons lichaam hebben we even ergens anders gelaten, als het ware 'uitgetrokken', als een kledingstuk." Ajay keek Ave vertwijfeld aan, "snap je?"
Logisch kon ze haar optie niet noemen, maar het leek haar logischer dan elk ander idee waar ze voorheen was opgekomen. Ajay merkte dat ze ondertussen nog steeds niet de hand van Ave had losgelaten, ook niet in haar slaap, wat ze eigenlijk wel verwacht had. Het was gevoelloos geworden, merkte ze ook, omdat ze het samen met Ave het op de koude vloer had laten rusten. Vandaar dat ze haar hand als het ware ook vergeten was. Daarbij had ze het nu druk met iets anders. Hoe dan ook, los liet ze het niet. Het was haar enigste houvast tot realiteit op dit moment.

Ave was een tijdje stil, en antwoordde toen op Ajay's eerste vraag. 'Ik was iets eerder wakker,' vertelde ze langzaam. 'en je was de hele tijd hier, bij mij.' Het meisje luisterde een tijdje naar Ajay's theorie, en was toen stil, terwijl ze nadacht. Bedoelde het meisje dat, terwijl hun lichamen hier in Londen waren, hun bewustzijn ergens, heel ver weg bij de bergen was. Samen. En toen dacht ze opeens aan de jongen. Zou er nu ergens een jongen met donkerblond haar wakker liggen, omdat hij een ontzettend rare droom had gehad. Een droom waarbij hij op een berg stond met twee andere meisjes. Een enorm echte droom. Of dat de jongen er alleen was in haar gedachten, in haar ideeën. En natuurlijk in die van Ajay.
Het verwarde haar ook, alles bij elkaar. 'Maar...' Ave besefte dat dit heel erg stom ging klinken, maar ze zette toch door. 'Betekend dat dan dat we... Dat alleen onze geesten daar zijn... Maar toen ik jou zag, toen was je er wel gewoon... Jij helemaal, als je begrijpt...' Ze kapte zichzelf onmiddellijk af. Het klonk nog stommer toen ze het zei, dan toen ze het in haar hoofd had gezegd.
Ze keek even weg van Ajay, om zichzelf even rust te gunnen, maar uiteindelijk draaide ze haar blik weer terug naar het meisje. Ze wist niet goed wat ze allemaal moest denken, al was wat Ajay zei toch het meest logische wat er was. In iedergeval logischer dan de theorie dat ze in een uur heen en weer naar die enorme bergen waren gegaan.

Ajay zag Ave wegkijken en rust zoeken in haar hoofd, proberend haar racende gedachten te kalmeren. Ze wachtte dan ook even voordat ze antwoord op de woorden van het meisje gaf, "wel, weet je: ja. Zoiets denk ik. Alhoewel je wel gelijk hebt, qua 'helemaal daar zijn', of zo." Ajay wist niet de goede woorden te vinden voor wat zij wilde zeggen. Wist ze überhaupt wel wát ze wilde zeggen? Eigenlijk was ze daar zich niet echt van bewust, en gokte ze maar wat.
"Misschien is het niet echt ons 'bewustzijn' die daar alleen is," zei Ajay uiteindelijk, "misschien is er wel meer, waardoor het lijkt dat we daar helemaal zijn, inclusief lichaam. Iets dat ons lichaam nabootst. Ons lichaam blijft namelijk hier. Misschien zijn er zelfs twee lichamen; eentje die hierblijft, en eentje die we betreden wanneer we dáár zijn." Ze twijfelde erg, "waar dáár ook is."
Ajay keek het meisje niet aan, te diep in haar gedachten verzonken. Ze wist niet goed wat het betekende, dat hun tweeën zoiets raars overkwam. Waar waren ze geweest dan? Wie was die jongen die bij hun was? Is het ook iemand die nu wakker wordt, of slechts een hersenspinsel van de meisjes? Toen Ajay een oogglimp in de lichte ogen van Ave wierp, zag ze dat zij ongeveer hetzelfde had moeten denken, of in iedergeval ook dingen afvroeg.
"Ik weet het echt niet," sloot Ajay haar rare 'bewustzijn' en 'dubbele lichamen' theorie af. "Ik weet het écht niet. Wie was die jongen? Waarom waren we daar? En waarom, van alle opties dat we konden krijgen, bedacht het lot dat we op bergen moesten belanden?"
Alsof ze al niet genoeg aan hun hoofd hadden. Het was steenkoud en ze moesten beiden vechten om te overleven, en dan toch nog werden zij naar een voor hen onbekende locatie 'geteletransporteerd'. Bij gebrek aan een beter woord.
Ajay zweeg lang voordat ze de vraag stelde. "Waarom wij?"

Ave was blij dat Ajay de vraag stelde die al een hele tijd in haar hoofd had rondgespookt, en op haar lippen had gelegen. Ja, waarom wij? De twee hadden het al druk genoeg met deze rottige kou overleven, en nu kregen ze dit er bovenop. Het leek allemaal teveel voor een dag. Gewoonlijk maakte Ave niets als dit mee in een maand. Dan ging het alleen maar door, steeds maar door, tot ze echt niet meer kon, iets wat ze echt zo lang mogelijk uitstelde.
Ze was nog even stil, terwijl ze voor zich uit keek, in gedachten verzonken. Ze streek haar donkerrode haren uit haar gezicht voor ze haar blik op Ajay richtte.
'Ik weet het niet.' Vertelde ze eerlijk. 'Maar ik denk...' Ze aarzelde. Was dit zoiets dat ze alleen maar moest denken? Wat ze voor zichzelf moest houden, niet aan anderen moest vertellen? Maar dat was hiervoor, voordat ze Ajay kende. Nu was Ajay hier. Ze slikte om de brok in haar keel weg te krijgen. Ze keek weer op.
'Ik weet dat we er in iedergeval niet alleen voor staan.' Ze gaf een zacht kneepje in Ajay's hand, terwijl ze het meisje iets wat voorzichtig in de ogen keek, al had ze ergens het gevoel dat ze het juiste had gezegd, dat Ajay het niet gek zou vinden. 'Toch?' Vroeg ze zacht, terwijl ze vanuit haar hele hart hoopte dat ze antwoord goed had geraden.

Ajay keek terug naar Ave, en beantwoorde haar blik door, na haar kneepje in haar hand, deze steviger vast te nemen. "Ja," antwoorde ze, "absoluut."
Nooit, nooit zou Ajay het meisje alleen laten, en het meisje zou altijd bij haar terecht kunnen, en zal ze het meisje beschermen voor alle gevaren die hun op de weg zouden komen te staan. Nee, alleen zouden ze niet staan, geen een van tweeën. Dat stond Ajay niet toe. Want als Ajay alleen stond, stond Ave dat ook, en dat wilden ze niet.
Ajay keek Ave lang aan, voordat er een voorzichtig glimlach op haar gezicht verscheen. Alle gevaren, alle rampen die ze tegen zouden komen, samen zouden ze het wel aan kunnen. Het maakte niet uit wat het was, ze konden er tegen, zolang ze maar samen waren.
Ajay werd verhuld door een warm, pluizig gevoel vanbinnen, een goedaardig gevoel die haar op haar gemak stelde. Alle onrust liet ze even van zich afglijden. Ave was hier. Dan was het goed. Het kwam wel goed. Ze warem samen.
Ajay bleef zo lang zitten. Ze had nog duizenden vragen in haar hoofd. Wie was die blonde jongen? Was hij net als hen? Als dat zo is, waar is hij dan in het 'echt'? Zouden ze hem moeten zoeken om antwoorden te kunnen krijgen? Of weet hij net zoveel als hen, en zou dat niet opschieten? Maar Ajay stelde die vragen niet hardop. Eigenlijk had ze er geen noodzaak meer achter, en Ave wist niet meer dan zij. Dus waarom moeite doen? Daarbij wilde ze het vergeten, die rare dingen, en over iets anders hebben. Ze ging er wel weer zorgen maken als het opnieuw zou voorkomen, of zo. Misschien verdween het nu wel na deze nacht. Wie weet. Het was beter ervoor te zorgen dat ze de volgende dag weer gingen overleven, en die dag daarna, en daarna...
Ajay verbrak het oogcontact met het meisje en keek naar boven, naar het plafond. "He, Ave," begon ze zacht, "hoe zal de maan er buiten bij staan, denk je? Ik hoop vol. Een volle maan is mooi, net als de sterren eromheen."

Ave volgde Ajay's blik naar het plafond, en wachtte even voor ze daadwerkelijk antwoord gaf, terwijl ze dacht aan al bijna anderhalf uur geleden, toen ze buiten had gestaan, en naar de hemel had gekeken, toen ze zich afvroeg wanneer de maan weer vol zou zijn. 'Over een paar dagen.' Zei ze zacht, bijna fluisterend. Maar ze wist heel zeker dat Ajay elk woord gehoord had, en ze kreeg een warm gevoel vanbinnen toen ze besefte dat Ajay het net zo fijn vond als zijzelf, als de maan tussen de twinkelende sterren stond. 'Over een paar dagen zal hij weer vol zijn.' Ze hield zelf niet echt bij welke dag het was. Soms zag ze wat staan in een oude krant, die op straat was gegooid - wat Ave trouwens heel ondankbaar vond - of eentje die in een van de vele prullenbakken lag.
Het meisje wachtte even, en praatte toen zachtjes, op rustige toon verder. 'De maan is altijd mooi. Of hij nou vol is, en heel erg schijnt, of een klein sikkeltje is tussen alle sterren.' Ze slikte even, terwijl ze een blik op Ajay wierp.
Gewoonlijk, als het meisje alleen sliep, onder de donkere, met glinsterende sterren bezaaide hemel, keek ze naar de maan terwijl ze nadacht, of probeerde ze sterrenbeelden te herkennen in de enorme twinkelende massa. Om in slaap te komen, of om haar gedachten gewoon wat af te leiden, om ze af te leiden van alles wat er om haar heen gebeurde. De goede, en de vreselijke dingen, gewoon om even weg te zijn, terwijl ze wenste dat ze daar boven kon zijn, en niet de kou, de pijn en het verdriet dat ze nu had, hoefde te voelen. Maar ze had dat gevoel niet nu. Want nu had ze Ajay, en waren ze samen. Want ze zouden er altijd voor elkaar zijn, iets wat nogal ironisch leek door het feit dat ze elkaar net ontmoet hadden in een droom. Maar het was wel zo, en at wist Ave zeker.

Ajay grijnsde. "Een paar dagen nog maar?" herhaalde ze voor haarzelf. Ze luisterde naar Ave's woorden. "Je hebt gelijk, de maan is altijd mooi," stemde ze fluisterend in, "er ligt nu alleen teveel sneeuw om er eens naar te gaan kijken. Veel te koud. Ik hoop dat als de maan volstaat, er geen sneeuw meer ligt, dan kan ik hem even zien zonder te bevriezen."
Ze keek schuin naar het meisje naast haar, dat vanbinnen zoveel op haar leek te lijken. Beide hadden ze gevochten voor hun leven, leefde ze op zichzelf, maar voor beide was dit leven in een oogwenk veranderd. Voor beide hadden ze nu elkaar. Voor beide gold hetzelfde en hadden ze elkaar nodig. Alsof het lot hun zo geschaafd en gevormd heeft om bij elkaar te komen op een dag, en die dag eindelijk geariveerd was. Gelukkig maar. Ajay had het gevoel eindelijk iets gevonden te hebben wat goed was.
"Als hij vol staat, hè, kom je dan met me meekijken?" vroeg ze zacht aan Ave. Ze keek het meisje even aan, maar richtte toen haar blik op het fleecedeken en zag er iets zwarts overheen kruipen. Snel sloeg ze het spinnetje weg. Ze hoefde geen pottekijkers. "Ben je trouwens nog moe? Ik in ieder geval niet meer."

Ave knikte instemmend. Het was inderdaad veel te koud om naar de maan te gaan kijken. Als ze buiten bevroren zat, oké, maar nu ze het eindelijk een beetje warm had gekregen, en eindelijk een plek had waar ze het tenminste warm zou krijgen, had ze geen zin de vrieskou weer in te gaan. En toch, toch had de sneeuw altijd wat magisch, besefte ze. Mensen die lekker warm binnen in hun huizen zaten, en naar het donker buiten keken, terwijl de zachte, witte vlokken langs dwarrelden moesten het ook heel mooi vinden. Maar vaak hoorde Ave ze mopperen over de onbegaanbare wegen, of de kou. Maar ze vond dat ze niet mochten klagen. Meisjes zoals zij en Ajay hadden het veel kouder, en voor hen was het nog veel moeilijker.
Ze besefte pas iets later dat Ajay wat gezegd had, en haar hersenen verwerkten de woorden zo snel mogelijk. 'Dan kom ik mee.' Zei ze zacht, met een schorre keel. Ze hoestte eens, voor ze op de tweede vraag antwoordde. Ze was even stil terwijl ze nadacht. Was ze nog moe? Nee, niet echt. Ze was eerder wakker, en na wat ze gedroomd had, wilde ze liever niet meer gaan slapen, om dan misschien te merken dat het niet een one time thing was.
Ze kreeg er de rillingen van, maar hield zich zo sterk mogelijk, zoals ze gewend was. Ze keek even naar Ajay, met haar hoofd een beetje schuin, zodat haar haar langs haar gezicht viel.
'Ik ben ook niet meer moe. Niet na...' Ze hoefde de zin niet af te maken, en dat wist ze, dus deed ze het ook maar niet. Ajay begreep vast maar al te goed wat ze bedoelde.

Ajay knikte een keer en zei verder ook niet, wetend dat Ave wist dat zij het begrepen had. "Hetzelfde hier," was het enigste wat ze ertoe voegde.
Ajay merkte dat het gesprek een beetje dood liep. Niet dat dit een ramp was: hun ogen zeiden meer tegen elkaar dan woorden dat ooit zouden kunnen. Maar Ajay was graag iemand die praten, en nu ze eenmaal niet meer kon slapen wist ze niet zo goed wat te doen. Iedereen slaapt nu en winkels zijn gesloten, dus buiten valt er ook niets te halen.
Het punt was, dat Ajay niet wist wáárover ze zou moeten praten. De droom wilde ze vermijden. Er waren persoonlijke dingen die Ajay wilde vragen aan Ave, dingen die ze niet kon lezen in diens ogen, zoals haar verleden, maar ze had het gevoel dat ze dit niet moest doen. Alsof het roodharige meisje veel meer dan haar had meegemaakt in haar korte bestaan. Ajay wilde niet de rustige sfeer die ze nu hadden verzwaren. Dat was niets voor haar.
Misschien moest ze maar gewoon haar mond houden. Als het echt moest, kon ze dat wel, heus wel...
Ajay zuchtte. Nee, eigenlijk kon ze het toch niet. "Je vind de maan ook mooi?" vroeg ze fluisterend. Ze wilde niet te hard praten. Hoe zachter ze konden communiceren én elkaar konden verstaan, hoe rustiger en kalmer het leek, alsof er vrede om hun heen heerste. "Wat vind je nog meer mooi? Of leuk?" vroeg ze, in de hoop het meisje zo iets beter te leren kennen, "wat zou je graag willen hebben? Op een warm huis na dan. Of de maan. Het is bijna kerst, dus ik moet wel een idee krijgen van wat je leuk zou vinden."
Ze trok er snel een raar gezicht bij, in de hoop Ave aan het lachen te maken. Alsof het doodnormaal was om te vragen wat voor cadeautje ze wilde voor kerst. Doodnormaal voor een meisje zoals zij, om dit te vragen aan een meisje zoals Ave. Wat het natuurlijk niet was. Ajay wist dondersgoed dat ze beide anderen dingen aan hun hoofd hadden (overleven lijkt haar redelijk belangrijk in deze kou), maar ze wilde even iets anders aan haar hoofd.

Ave kon een geamuseerde glimlach niet meer onderdrukken nadat ze Ajay's gezicht had gezien. Hoelang was het geleden dat ze iets echt grappig had gevonden, of leuk? Ze wist het niet, en bedacht dat het misschien niet goed was om nu aan te denken. Ze dacht een tijdje na over Ajay's woorden, terwijl ze nog steeds naar het plafond keek, alsof ze de maan en de sterren erdoorheen kon zien. Waar hield ze van? Dat was een vraag die ze dacht nooit meer te zullen horen, besefte ze, en ze begreep ook dat ze daar zeker niet meteen een antwoord voor paraat had. 'Ja.' Antwoordde ze als eerste, vooral om nog een beetje tijd te rekken om na te denken.
Ze was nog even stil, en haalde diep adem, keek even naar Ajay, en probeerde zo eerlijk mogelijk te antwoordden. 'Ik houd van de zon als die opkomt, van de warme nachten in de zomer, van vuur, de stille weilanden in het buitenland,' ze kon een glimlach niet onderdrukken toen ze bedacht hoe ze daar vroeger, toen ze nog jonger was altijd in ronddanste en draaide tot ze in het koele gras neerviel van de duizeligheid. 'Ik houd van het gevoel dat ik veilig ben, van het gevoel dat alles goed kan zijn, ik houd van rust.' Ze slikte even en haalde diep adem. Hoewel ze de hele tijd rustig gepraat had, en niet versneld was door de opsomming, leek ze buiten adem. 'Ik houd van lezen...' Ze had jaren geleden de basis van lezen geleerd van haar ouders, dat wist ze nog, en langzamerhand begon ze steeds meer te houden van het lezen dat ze nu deed. Af en toe, als ze in een klein dorpje was, glipte ze een bibliotheek binnen, en las ze. Of als ze een boek stal uit een tas. Maar ze kon ze nooit meenemen. Gewoonlijk liet ze de boeken die ze stal achter op een stoep, of bij een deur, met het idee dat ze er iemand anders misschien nog plezier mee kon doen. Het mooiste aan lezen vond ze nog wel, dat mensen gevoelens zo mooi op konden schrijven, en dat ze in andermans gedachten kon wegvluchten, en even weg kon zijn van deze wereld.
Het leek misschien iets heel raars voor een meisje als zij, en ze besefte dat het waarschijnlijk heel stom had geklonken toen ze dat aan Ajay had gezegd. Ze keek even naar het meisje naast haar, en probeerde haar reactie te peilen.

Ajay luisterde na het eerste gedeelte van Ave's opsomming, en besloot in haar eigen dat dit mooie dingen waren om van te houden. Bij lezen bleven haar gedachten even hangen.
"Lezen?" herhaalde Ajay voor haarzelf, meer om dit goed bij haar in te prenten, "hm... dat is inderdaad leuk," voegde ze er bedenkelijk bij toe. Ajay kon een moment in haar leven herinneren dat ze daar ook van hield, maar het begeerte aan leesvoer was afgezwakt naarmate ze er steeds minder tijd voor had. Vooral de laatste paar jaren had Ajay niets anders aangeraakt dat een schoolboek, die ze liever ook niet vasthad. Als ze alleen het laatste halfjaar telde, dan al helemaal géén boek.
Het verwonderde Ajay dat Ave tijd kon vinden voor lezen, tussen het overleven door. Met een schok ging er door haar heen dat Ave waarschijnlijk meer ervaring van het straatleven had dan Ajay. Hoe lang zal Ave al op haar eentje leven? Ajay verzuchtte haarzelf over de vele vragen die weer in haar hoofd opdoemde, en werd moe van haarzelf. Daar ging het even niet om. Dat was niet haar favoriete onderwerp, en was dat ook vast niet van Ave.
"Ik houd ook van lezen," zei Ajay om de stilte die ze zelf gemaakt had te verbreken, "ik heb het alleen al een hele tijd niet gedaan." Ze fronste haar wenkbrauwen bedenkelijk. "Best jammer, eigenlijk."
Even zweeg ze, en toen rolde ze haar hoofd, die ze tegen de muur had gelegd, om richting Ave. "Hoe kom je daar eigenlijk aan, aan die boeken?" vroeg ze haarzelf af. "Ik heb in al geen eeuwen er een gezien, laat staan in handen gehad."

Ave aarzelde even. Ze dacht in Ajay's blik wat verbaasdheid te zien, en was bang dat ze het verkeerde had gezegd. Maar toen ze de volgende zinnen hoorde, was ze alweer een beetje opgelucht. Ajay hield ook van lezen. Ave moest toegeven dat ze de laatste tijd ook wat minder had gelezen, met de sneeuw en zo, maar als het wat warmer was, was het altijd fijn.
Er ging een soort automatisme aan in Ave's hoofd, en ze wilde al bijna liegen en zeggen dat ze de boeken zelf kocht, maar toen besefte ze dat Ajay wel begreep dat zij ook dingen stal. 'Ik steel ze af en toe uit tassen,' zei ze, iets wat aarzelend. 'en, af en toe ben ik in een bibliotheek, waar ik ze niet uit steel. Maar ik kan ze nooit verder meenemen. Ik laat ze ergens achter, op het venster van een huis, of op een plank van een bibliotheek.' Ze voelde zich raar en een beetje stom terwijl ze dat zij, al wist ze niet precies waarom. Ze wist niet goed of Ajay het raar, of stom zou vinden dat ze boeken stal, of dat ze het een schending van privacy zou vinden of iets dergelijks. Maar aan de andere kant betwijfelde Ave dat, aangezien Ajay zelf ook sjaals en portemonnees stal uit tassen.
Ze leken meer op elkaar dan ze in de eerste instantie hadden gedacht, besefte Ave terwijl ze even in Ajay's ogen keek. Ze wist niet of Ajay zelf dat ook al door had, maar ergens had ze het gevoel van wel. Ajay was slim, waarschijnlijk een stuk slimmer dan zijzelf. Zij had dit soort dingen eerder door dan Ave.