Sight for sore eyes.

Omdat een quote minder handig staat dan een spoiler: bij deze staat de beschrijving in een spoiler. Hoef ik ook niet dubbel te posten. =3
PS: Sight for sore eyes betekent 'zicht voor zere ogen'. Voor de mensen die dat niet weten en geen vertaalmachine bij de hand hebben (of gewoon geen zin hebben om deze op te zoeken, kan ook).

Locatie: Londen. Zie meer in spoiler.
Personen & regels: Post als je wilt, iedereen is welkom. Maar alsjeblieft, wel meer dan twee regels in je postvak. =3

Beschrijving:

--------------------------------------------------------------------------

December. Het weer had zijn duivelse kant laten zien.
Sneeuw dwarrelden uit de hemel alsof het confetti was. Voor Ajay echter was het absoluut geen feest. Het was koud, en Jupiter had honger gekregen en was weg. Stomme hond. Nou kon hij ook niet op haar voeten gaan liggen zodra ze dadelijk weer terug thuis kwam. Nou ja, thuis. Ajay was hartstikke thuisloos, maar ze had in iedergeval een dak boven haar hoofd. Een hoekje in een oude fabriekshal, die nog het best geïsoleerd was, had ze 'omgebouwd' tot wat zij denkt als eerste levensbehoeften nodig te hebben. Een verlept matras om op te slapen, een deken, een mand voor de hond - die overigens niet gebruikt werd.
Ajay liep door een van de drukste straten van Londen: Oxford Street. Ze hadden sinds kort een nieuwe vorm van oversteken. Nu kon je niet alleen recht oversteken als de stoplichten op rood stonden, maar ook schuin. Veilig en handig voor de toeristen. Ja, maar niet voor Ajay, want zo lopen alle doelwitten van haar uiteen. Hoe kon ze nu onopgemerkt zakkenroller spelen? Bah. Mensen. Ze kon er absoluut niet mee overweg.
Een stel vrouwen verder voor Ajay, duidelijk vriendinnen, waren druk kerstinkopen aan het doen. Ze hadden het veel te druk met een jurkje in een etalage. Och gossie, wat was hij mooi! Wat prachtig ook! En dat maar voor achtennegentig euro! Ajay slikte vooral bij het laatste zinnetje. Van dat bedrag kon ze wel twee maanden leven in dit koude weer. Mensen zijn ook afschuwelijk.
Wacht... Ajay versloomde haar pas. Die vrouwen waren zo bezig met hun toekomstige buit, dat ze totaal niet op de omgeving lette. Dit was haar kans! Ajay kon alleen maar hopen dat ze die achtennegentig euro in hun portemonnee hadden en niet op hun bankpas. Nog zo'n afschuwelijke uitvinding. Puur bedacht om haar te pesten.
Ajay liep op de vrouwen af. Ze hoefden alleen maar rechtdoor te lopen, zo opvallend was dat niet. Ze liep zo langs haar doelwit! Makkelijker kon niet. Ze zorgde ervoor dat ze niet snel liep. Eenmaal haar prooi bereikt, deed Ajay, zo onopvallend mogelijk, een greep in de tas van de eerste vrouw. Ze had niets in de gaten. Gelukkig. Maar bah, geen portemonnee. Alleen een sjaal, al leek die ook heel duur, dus misschien kon ze het daar ook mee doen. Volgende tas. Ajay graaide in de tas van de tweede vrouw. Alweer geen portemonnee. Maar ze had de zak van haar jas open staan, daar zag Ajay wel iets zitten.
Ze slikte. Zou ze het doen? Het was wel link. Ach, alles beter dan niets. Voorzichtig gleed Ajay langs de vrouw in de zak. Haar vingers sloten zich om leer. Ja! Een portemonnee! Geld! Ze kon wel juichen, maar dat deed ze toch maar niet.
Nog steeds hadden de vrouwen en omstanders niets in de gaten. Op naar haar derde prooi dan. Ajay's hand gleed in de tas van de derde vrouw...
"Wat moet dat!?"
Ajay verstijfde. Het was niet de vrouw - daar was de stem veel te laag voor. Nee, een van de mensen die rondliepen, een man, had haar gezien.
Wegwezen. Ajay zette het op een lopen, met sjaal en portemonnee.

---------
Whajooo, wat een lange post. *geeft zichzelf schouderklopje*
Nuga'ksoepeten. =3

Ave glipte tussen de mensen door. De koude sneeuw viel op haar donkerrode haren, en haar handen waren ijskoud, maar ze deed alsof het haar niets uit maakte. Ze moest opzoek naar een thuis, een plek waar ze kon slapen vannacht. Haar ogen speurden de straat af, opzoek naar makkelijke prooien. Ze had al gezocht in de zak van een man met een dure jas, maar had alleen een extra knoop gevonden, en in de tas van de vrouw die in een etalage keek had ze haar boodschappenlijstje te pakken gekregen, en dollar. Geërgerd dat ze nog niets had gevonden liep ze verder. Haar donkere kleding vielen niet op in de schaduwen waar ze liep, en ze was bijna onzichtbaar. Onzichtbaar, zo was ze het liefst. En toen hoorde ze een schreeuw, een mannenstem die riep.
'Wat moet dat!?' En toen zag ze een ander meisje, dat om zich heen keek. Ze zag er niet uit alsof ze veel geld had, en toen zag Ave wat ze in haar handen had. Een dure, warme sjaal en een portemonnee! Bij dat laatste raasden Ave's gedachten door haar hoofd. Een portemonnee, maar het zag er niet uit of het meisje die zelf had. En aan de geschrokken blik van de vrouw voor haar, en de schreeuw van de man te zien was die ook niet van haar. Dat betekende dat ze hem had gestolen. Het meisje stal ook... En ze kon niet veel ouder zijn dan Ave zelf.
Het meisje begon te rennen, en de man zette de achtervolging in. Zonder echt te beseffen wat ze deed, glipte Ave tussen de geschrokken en verbaasde mensen door. Haar ogen volgden de man, en ze ging achter hem aan, zonder dat iemand het merkte. En toen ze hem van de zijkant kruiste, haalde ze hem met een vlugge beweging van haar voet onderuit. De man smakte neer, en Ave verdween uit het zicht. Haar intuïtie vertelde haar dat ze maar beter weg kon gaan, en zonder dat ze het door had ging ze achter het andere meisje aan.

Ajay was zich van niets bewust meer.
Na veel mensen ontwijken, zigzaggen, straat oversteken, en uiteindelijk een steegje in rennen moest ze afremmen. Ze hapte naar adem. Zuurstof tekort. Misschien had ze de derde vrouw maar moeten laten schieten... het maakte niet meer uit. In het steegje snelde ze naar de eerste beste schuilplaats die ze zag, en verstopte zich achter een gigantische vuilniscontainer, waarschijnlijk van een restaurant. Ze plofte neer in de koude sneeuw. Doodop was ze.
Schichtig keek Ajay om haar heen. Werd ze nog achtervolgt? Even probeerde ze bij te komen, toen besloot ze nog gauw een blik langs de container te werpen, door de steeg heen, de straat op. Nee. Ze zag niemand meer. Opgelucht zakte ze weer weg.
Snel bekeek ze haar buit. Haar vingers waren verkleumd. Sjaal. Ah, warme sjaal. Dank u, grootmoeder in de hemel. Terwijl Ajay de sjaal omdeed, opende ze de portemonnee. Eens kijken wat daarin zat. Creditcard, bankpas, ziekenpas, paspoort (paspoort?), foto's van mensen die Ajay niet kende. Geld. Ja! Ponden. Zeker vijfitg, telde Ajay. Ze kon het eten al ruiken.
Eigenlijk had ze nog niet eens zolang gerend. Het punt was dat ze door de sneeuw steeds weer haar grip verliesde. Hierdoor had ze twee keer zoveel conditie nodig gehad dat normaal. Toch had ze een raar gevoel in haar buik. Die man, die had het lang kunnen volhouden, achter haar aan te blijven rennen. Had hij het echt opgegeven? Engelse mensen uit het centrum waren over het algemeen echte sensatiezoekers, dus ergens dacht Ajay die laatste optie niet. Hij zou wel achter haar aan zijn blijven rennen.
Was ze misschien geholpen? Maar wie helpt er nou iemand als zij? Een straatschoffie dat steelt, en niemand daarmee een plezier doet?
Ajay verborg haar handen in de warme sjaal, terwijl de vraag door haar hoofd bleef spoken.

Ave's conditie was goed, maar de koude lucht was niet prettig tegen haar gezicht, en ze had geen erg dikke jas aan. Ze glipte onopgemerkt tussen de mensen door, en probeerde niet op haar verkleumde vingers te letten, die zo onderhand echt pijn begonnen te doen. De sneeuw werd dikker, en naarmate ze verder ploeterde leken de centimeters ijskoude sneeuw zich sneller op te hopen, en leek het steeds donkerder te worden. Ze schoot een steegje in, keek snel om zich heen of er nog iemand op haar lette, en zeeg toen neer tegen de muur. Haar ademhaling ging sneller dan normaal; door de kou, en de energie die het had gekost om haar zo snel mogelijk door de sneeuw te krijgen was die jachtig omhoog gegaan. Pas na een halve minuut nam ze de moeite rond te kijken. Het was een doodgewoon steegje, al trok iets haar aandacht.
Achter de vuilniscontainer, daar bewoog iets. Geen muis, geen vogel, daar was het te groot voor. Razendsnel sprong het roodharige meisje op, en keek ze met half toegeknepen ogen tegen de sneeuw voor zich uit, terwijl ze probeerde te ontdekken wie er zat. Iemand die ze niet kende, dat was zeker, maar alsnog. Wat deed iemand hier in de kou. Waarom zaten ze niet fijn thuis. Als je er een had moest je er gebruik van maken, al zou Ave nu al blij zijn geweest, met iets te eten, of een warmere jas.

Ajay snoof een keer. Zo koud.
Toen hoorde ze iets.
Ajay schoot overeind, stopte zo snel als ze kon met haar bevroren vingers de gestolen portemonnee in haar zak, en deed een greep naar haar broekzak om haar zakmes te pakken. In de steegjes van Londen moet je altijd alert zijn. Vooral als je dingen gestolen had. Ze ging al klaar staan in positie. Maar toen ze zag wie er voor haar stond, liet Ajay het idee haar zakmes te pakken varen.
Tegenover haar stond een roodharig meisje. Ze moest ongeveer dezelfde leeftijd hebben als Ajay, maar misschien net iets jonger. Zoveel verschil zal er niet tussen zitten. Ajay zag de wantrouwige blik van het meisje haar in het donker zoeken: lichte ogen tot spleetjes geknepen. Ze moest het koud hebben, want een erg dikke jas had ze niet aan, en ook geen handschoenen.
Ajay klakte een keer met haar tong en ging recht overeind staan. Ze bekeek haar eens goed. Het meisje moest in een ongeveer zelfde situatie als haar zitten. Waarom zat je anders in de kou, zonder handschoenen en met zo'n jas?
Even twijfelde Ajay. Wat zou ze doen? Haar geweten speelde met haar. Ze wilde eten halen, handschoenen kopen en dan naar 'huis', hopend dat Jupiter al weer terug was. Maar ergens voelde ze dat ze dat meisje niet zomaar kon laten staan. Alsof dat meisje nog iets tegoed had van haar. Daarbij was het koud. En vooruit, het was bijna kerst.
Ajay schraapte haar keel. "Ehm... haai."

Off: *ziet nu in de openingspost 'buid' staan*
Ik heb buit met een d geschreven. Wat stom. o_o

Ook Ave had naar haar mes gegrepen, maar toen ze zag wie er voor haar stond, was ze stil. Het was het meisje dat de sjaal en de portemonnee had gestolen, het meisje dat ze had geholpen. Ze keek het meisje even met grote ogen aan, maar deed toen een stap achteruit, terwijl haar blik weer neutraal werd. Ze hoorde hoe de stem van het meisje haar toesprak, maar antwoordde niet. Ze nam het meisje in zich op. Ze leek minder wantrouwig dan Ave was, maar was ook voorzichtig. En ze leek geen thuis te hebben, net als Ave zelf. Toen het meisje haar niets deed, liet ze haar hand van haar mes glijden, en langs haar lichaam hangen. Ze zou alert blijven, maar ze zou niets doen, niet nu.
De wind werd ondertussen harder, de sneeuw kouder. Er leek storm op komst, en dat deed Ave's maag omkeren. Ze had geen beschutte plek, en als de dagen zo verder zouden gaan, zou het snel slechter met haar gaan. Maar dit alles was nog geen reden om mensen in het wilde weg te gaan vertrouwen. Ze had de wereld afgereisd, had mensen gekend, maar allemaal hadden ze haar in de steek gelaten, hadden ze haar alleen gebruikt om er zelf beter van te worden, en dit alles zorgde ervoor dat Ave harder was geworden.

Ajay kreeg geen antwoord terug. Ze zag de ogen van het meisje even versperren, maar het was zo snel voorbij dat ze niet zeker wist of ze dat goed gezien had.
Pas toen het meisje haar hand omlaag liet hangen en Ajay een glinstering zag, had ze het door. Ze had een mes vast. Wat Ajay op het punt gestaan had te doen, had zij dus echt gedaan. Ajay had overwogen haar zakmes te pakken: het meisje vertrouwde niets of niemand en pakte de hare sowieso. Ajay wist niet of dit geruststellend was.
Het meisje vertrouwde Ajay voor geen cent. Nee, hoewel ze er aardig en lief uitzag, had ze absoluut niet behoefte aan een gezellig gesprek met haar. Ajay overwoog haar gewoon te negeren en naar huis te gaan.
Ajay tuitte haar lippen. De gedachten raasde door haar hoofd. Het meisje leek geen reden te hebben haar daadwerkelijk aan te vallen. Maar ze vertrouwde Ajay ook niet. Wat moest ze hier nou weer mee?
"Ehm, je hebt het ook koud, niet?" vroeg Ajay, opnieuw een poging tot een gesprek. Kom op meid, je kan niet eeuwig stil tegen me blijven, dacht ze. Ik bijt niet.

Ave slikte, en beet even op de binnenkant van haar lip. Die bloedde al snel weer; hij was nog niet hersteld van de vorige keer. Na nog heel even gekeken te hebben stopte ze voorzichtig haar mes terug onder haar mantel, en keek ze weer op. 'Natuurlijk.' Antwoordde ze met haar zachte, maar heldere stem. De wind droeg haar stem mee, maar raasde er ook bijna overheen. Het gaf een griezelig effect, maar Ave liet zich er niet door afschrikken. Ze had wel ergere dingen meegemaakt. Veel ergere dingen... Dacht ze bij zichzelf. 'Iedereen heeft het koud. Maar de meeste gaan naar binnen, om het daar warm te krijgen.' Voegde ze er verbitterd aan toe, terwijl ze haar hoofd even weg keerde, en omkeek naar de drukke straat achter haar, en zich bedacht dat al die mensen straks naar huis zouden gaan, naar de warmte, naar hun families, en alle ellende op straat die zij moest doorstaan zouden vergeten. Iets wat zij nooit zou kunnen doen.
Ze zag dat het meisje misschien lichtjes geërgerd was dat ze eerst niets had gezegd, maar ze had zo haar redenen om niemand te vertrouwen, en haar koude, kille houding niet zo snel te laten varen. Iedereen die ze ooit had gekend had haar uiteindelijk verraden, in de steek gelaten. En ze was niet van plan dat snel te vergeten.

Ajay grijnsde toen ze antwoord terug kreeg. Zie je wel dat ze kon praten. Ja, het klonk niet echt hartverwarmend. De wind werkte ook niet mee aan de sfeer. Maar, Ajay had antwoord, en dat luchtte haar ergens wel op. Heel even bleef ze stil.
“Ja,” zei Ajay uiteindelijk. “Je gaat naar binnen, als je dat kan. Maar ik heb geen thuis, dus dan houd dat snel op, niet?”
Ze wreef in haar koude handen. Ajay was allang blij dat het meisje tegenover haar, haar mes weer had weggedaan. Iets wat een teken voor Ajay was dat als zij niets raar deed, het meisje dat ook niet zal doen. Dus besloot Ajay ook niets raars te doen. Niet dat ze dat van plan was.
Het meisje was nog wantrouwend tegen Ajay, dus ze besloot het idee om haar naam te vragen varen. Ze dacht niet meteen antwoord te krijgen. Daarbij was het ook niet het weer om een lang gesprek te houden, niet buiten in ieder geval.
Ajay zweeg erg lang. “Waarom zit jij dan niet binnen?” vroeg ze uiteindelijk.

Ave glimlachte verbitterd. 'Ik ben al thuis. Dít,' en ze hield haar handen wat omhoog, naar de lucht. 'is mijn huis.' Ze liet haar handen weer naar beneden zakken, langs haar lichaam. Ze streek haar donkerrode haar uit haar gezicht, en keek Ajay aan. 'Dus we hebben nog wat gemeen.' Het klonk niet heel hartelijk, maar zeker ook niet meer kil. Haar ogen stonden nu wat rustiger, minder wantrouwig. Op de een of andere manier voelde ze zich meer op haar gemak bij het meisje. Ze leek hetzelfde door te maken als zij... Maar in Ave's achterhoofd bleef een stemmetje zeggen dat ze voorzichtig moest zijn. Ave keek het meisje aan. Ze wachtte even, maar besloot toen haar mond weer open te doen.
'Jij was het.' Confronteerde ze het meisje. 'Jij stal de portemonnee, en de sjaal.' Ze knikte naar de warme sjaal om haar nek. Het klonk niet beschuldigend, niet bewonderend, maar een vreemde toon, die Ave zelf ook niet helemaal kon thuisbrengen.

Ajay pruilde haar lippen een klein beetje, verbaasd door de woorden van het meisje. Toen knikte ze.
“Ja, dat was ik. Ik wist niet dat je dat gezien had.”
Het stelde haar wat meer gerust nu het meisje minder afstandelijk leek te doen dan voorheen. Alhoewel ze nog steeds niet alles vrij gaf. Ajay glimlachte zwak, meer om haar gezicht te verlossen van de strakke kou, dan om het meisje en haarzelf wat meer op gemak te stellen. Ergens mocht ze dit meisje wel. De vijandigheid sprak Ajay wel aan, het had wel wat. En er was een blijk van herkenning voor haar. Het meisje had ook geen thuis. Ze had het ook koud omdat ze nergens naar binnen kan.
“Dus je weet dat ze gestolen zijn?” vroeg Ajay zachtjes, om het gesprek levendig te houden. “Als je niet doorvertelt, koop ik handschoenen voor je van het geld. Wat dacht je daarvan?”

Ave glimlachte heel flauwtjes. 'Als ik het niet doorvertel? Waarom zou ik je hebben geholpen, om je daarna te verraden?' Vroeg Ave, terwijl ze haar hoofd een beetje schuin hield. Ze zag dat het meisje ook iets rustiger leek te worden, en haalde diep adem.
Ze wreef haar ijskoude handen even langs elkaar, en bewoog ze, maar ze waren gevoelloos geworden van de kou. Winter betekende voor haar niets goeds. Het betekende kou, alleen zijn, zoals het voor anderen gezelligheid en Kerstmis betekende. Ave kon zich niet herinneren dat zíj ooit Kerstmis had gevierd.
Het was misschien een vreemd schouwspel, de twee meisjes, in een koud steegje. Maar geen voorbijganger had hen ook maar een blik toegeworpen, alsof ze zich verheven voelde, alsof ze ver boven de twee stonden. Maar als er ooit iets gebeurt, ben ik er ook niet voor jullie. Raasden Ave's gedachten even, maar toen werd ze weer rustig. Dit had ze al zo vaak gedacht, maar het maakte niets uit. Want niemand scheen haar ooit nodig te hebben.
Het gaf haar een fijn gevoel dat het meisje bereid was iets te delen. Menig ander kind zoals zij had eerder aangevallen, en was er daarna vandoor gegaan. Maar het feit dat het meisje haar iets wilde geven, ook al was het in ruil voor een gunst, bracht Ave een héél klein beetje van haar stuk.

Ajay keek haar lang en vragend aan. “Geholpen?”
Had zij haar geholpen? Dus toch!
Ze dacht al dat ze het niet zelf had kunnen redden. Het zou ook meteen verklaren hoe het meisje wist dat zij de sjaal en portemonnee gestolen had. Maar dat het meisje haar geholpen had, verbaasde Ajay toch wel een beetje. Het meisje leek niet op een vrijgevend type. Ze leek veel te hebben meegemaakt. Wat was dan de reden waarom ze Ajay geholpen had?
Honderden gedachten raasden door Ajay’s hoofd. Ze was nog nooit geholpen. Nooit. Ze had het altijd zelf moeten doen. Waarom zou iemand haar ook helpen? Ze was toch niets waard, dat was haar keer op keer vertelt.
Ajay kuchte een keer, met haar koude hand voor haar mond, waarbij haar warme adem haar vingers verwarmden. Ze wist eigenlijk niet zo goed wat ze moest doen. Wat doe je ook alweer als je geholpen werd? Denk na, Ajay. Wat doen mensen dan? Bedanken. Ja, dat was het.
“Tja,” zei ze. “Ehm… nu je me geholpen hebt, moet ik je natuurlijk bedanken. Dusse..." Ze dacht diep na. "Als je straks bij me komt zitten, kunnen we de sjaal delen. Ja, dat zou kunnen. Maar eerst die handschoenen."

Ook Ave leek een beetje onwennig. Het was al zo lang geleden dat ze in zo'n situatie was beland. Ze knikte. Betekende dit dat er iemand was die haar niet steeds aankeek alsof ze een onderdeurtje was? Waarschijnlijk wel, al bleef er iets tegen haar zeggen dat ze voorzichtig moest zijn met wat ze zei en deed.
En nog steeds was ze nog een beetje verwonderd dat het meisje het geld wilde délen. Met háár. Ze was blij te zien dat ook het meisje wat verbaasd leek bij het feit dat ze was geholpen. Het gaf ergens een vreemd gevoel dat Ave niet kon thuisbrengen. Verbintenis, misschien.
Ave keek naar de lucht. Die was donker, en vol met sterren, terwijl de sneeuw nog steeds ijzig op hen viel. Als dat nou in iedergeval zou stoppen... Tuurlijk niet, dacht ze verbitterd, waarom zou íémand, wie dan ook, haar een plezier willen doen. En toch, het meisje had haar aangeboden te delen, haar te helpen, ervoor te zorgen dat ze niet die nacht nog van de kou zou sterven, ergens in een steegje, waar niemand haar op zou merken.
Ze wist niet goed of ze het meisje, waar ze de naam nog niet van wist, al hadden ze wel belangrijkere dingen gezegd, voor moest laten gaan, of dat het onbeleefd zou zijn als zij zou gaan. Ze had nooit geleerd hoe dingen hoorde, en dus draaide ze zich wat aarzelend om naar de straat, en keek ze automatisch of er nog iemand was die haar zou herkennen, of het meisje, dat nog een stukje van haar vandaan stond. Maar er was niemand. Geen schreeuwende man, geen geschrokken vrouw. Alleen maar onbekende mensen, op weg naar hun warme huizen.

Het meisje had zich aarzelend omgedraaid naar de straat, en Ajay besloot haar maar gauw te vergezellen. Ze zag het meisje de menigte in de straat bespeuren. Ajay zweeg. De eerste beste winkel die ze tegenkwam dan maar, die handschoenen verkocht.
Ze dacht even na, voordat ze haar mond opentrok. “Volgens mij, als we dit steegje uitlopen en dan naar rechts gaan, moet niet ver hiervandaan een H&M zitten.”
Eigenlijk wist ze dat niet zeker. Al die steegjes in Londen leken op elkaar. Ze kwam ook niet zo vaak in winkels, met bewakingscamera’s en zo. Veel te link om iemand te bestelen, dat deed ze duizendmaal liever op straat.
Ze besloot het steegje uit te lopen, terug de winkelstraat in. Zelf keek ze ook nog door de mensenmassa, naar eventuele mensen die een gevaar zouden kunnen vormen. Maar nee.
Ajay bleef staan, en keek naar het meisje. Ze glimlachte vriendelijk, zo goed en kwaad als het kon met een bevroren gezicht. “O, noem mij maar Ajay, trouwens. Hoe heet jij eigenlijk?”

Ave aarzelde even, maar keek toen op naar Ajay. 'Ave.' Zei ze, en ze dwong zichzelf tot een kleine glimlach. Zelf had ze geen idee waar er goede winkels waren. Ze kwam er bijna nooit, en dan het liefst niet in drukke winkels. Daar omsingelde mensen je, en pakte ze je. Op straat, zelfs in deze kou, voelde Ave zich meer op haar gemak. Ze liep met Ajay mee door de straten, al bleef ze automatisch schichtig om zich heen kijken.
Ze was blij toen ze merkte dat Ajay net zo door de mensenmassa heen kon glippen als zij. Het maakte alles een stuk gemakkelijker, en bovendien had Ave niet anders verwacht, aangezien het meisje ook stal. Ave herinnerde zich nog de eerste keren dat ze had besloten wat te stelen. Ze was heel voorzichtig, en was een keer gesnapt, al had ze zichzelf eruit kunnen werken.
Ajay had gelijk gehad, al leek ze eerst niet helemaal zeker van haar zaak geweest. Er wás een H&M, op de hoek van de straat. Ave keek er even naar. Er waren daar enorm veel kleren, waarschijnlijk meer dan Ave ooit had aangeraakt in haar leven. Ze keek er even aarzelend naar, alsof ze niet zeker wist of ze wel naar binnen moest gaan. Het voelde zo raar. Uiteindelijk keek ze naar Ajay, met een wat vragende blik in haar ogen.

Ajay keek Ave ook aan, hoewel niet vragend.
Ze lachte geruststellend. “Gewoon naar binnen en op zoek naar handschoenen,” zei ze als antwoord op Ave’s onuitgesproken vraag. “Meer hoeven we niet te doen.”
Ze ging Ave voor de winkel in. Ze moest de sjaal half verstoppen in haar jas, want het sprong nogal uit op haar kleding. Zwarte kleding, en een lichtblauwe sjaal, dat ging niet samen. Vooral omdat haar kleding armzaliger eruitzag dan die dure sjaal. Zo goed als mogelijk ritste Ajay haar jas dicht, in de hoop dat het zo minder opviel.
Terwijl Ajay binnenstapte, werd ze overspoelt door een blijk van herkenning. Ja, deze H&M kende ze. Hoe lang was ze hier al niet meer geweest? De laatste keer dat ze hier was, was met haar vader, want hij zocht een riem.
Haar blik werd strak. Pa. Snel verbande Ajay de herinnering uit haar hoofd, en hoopte ze dat Ave haar stemmingswisseling niet had opgemerkt. Ze leek zich wat ongemakkelijk voelen in de drukke winkel, en wilde haar niet nog nerveuzer laten voelen.
“Hier voorin liggen volgens mij de handschoenen, bij de actie artikelen, als ik het goed heb.” Dat was de laatste keer tenminste zo. Maar dat was een weer jaar terug. Winkels veranderden snel.

Ave knikte, en liep achter Ajay aan. Ze had het gevoel dat er elk moment iemand haar bij haar arm zou pakken, en haar zou beschuldigen van wat dan ook. Het gaf haar de rillingen. Maar ze zei niets, sputterde niet tegen, liep gewoon mee. Het was licht in de H&M, een stuk lichter dan buiten, en het was nog redelijk druk. Maar het belangrijkste was dat het er warm was.
Ave keek even rond in de winkel, maar besloot dat niet meer te doen. Er was hier te veel, en het herinnerde haar eraan dat zijzelf zo weinig had. Heb geen medelijden met jezelf. Zei een streng stemmetje in haar hoofd. Dat heeft geen nut. Ave keek even op naar de beveiligingscamera's, en het gevoel dat ze werd bekeken werd nog erger, maar ze zette het van zich af.
Ondertussen waren ze bij de actie artikelen aangekomen, en het meisje speurde de bakken en rekken af naar handschoenen. Een stukje rechts van haar kondigde een groot bord aan dat "De handschoenen in dat rek nu voor de halve prijs te krijgen waren!". De grote, fel blauwe letters leken naar haar te schreeuwen, en ze wees Ajay erop, terwijl ze er naar toe liep.

[Ik moet gaan D: Ik ben er morgen weer!]

[[Okée. Dagdag. <3 ^^ ]]

Dat kwam mooi uit, dacht Ajay, toen Ave het bord aanwees. Nu kon ze zeker weten ook vaar haarzelf kopen én fatsoenlijk eten. Gelukkig maar.
Ze werd ondertussen wat warmer. Gelukkig dat zo’n winkel binnen was. Het luchtte haar op.
Het tweetal eindigden bij een rek vol met handschoenen. Ze hingen aan haakjes. Snel doorzocht Ajay het rek. Ze zag een stel warme bruine hangen, maar ze hield niet van bruin. Daarnaast zag ze donkerblauwe hangen, maar die waren duur, zelfs als ze maar de helft van de prijs waren. Ze slikte.
Toen zag Ajay ze hangen. Zwarte. Ze hingen hoog en Ajay was absoluut niet lang (tenminste, één meter negenenvijftig was in haar ogen niet lang). Ze moest op haar tenen staan om erbij te komen.
Argh, die laatste paar centimeters had ze niet. Ze zuchtte.
“En, heb jij al wat gevonden?” vroeg ze aan Ave.

Ave had wat rondgekeken, en had ergens achterin een stel zwarte, warme handschoenen zien hangen, die erg afgeprijsd waren. Ze keek even naar de handschoenen waar ze Ajay naar had zien kijken, en probeerde toen zelf of ze erbij kwam, maar, hoewel ze zo'n twee centimeter langer was dan het meisje naast haar, kreeg ze ze net niet te pakken.
Om hen heen stonden wat mensen, ook opzoek naar kleren. Af en toen keken ze naar de meisjes, alsof ze zich afvroegen wat twee van dát soort kinderen in deze winkel deed, maar Ave deed haar best ze te negeren. Ze prentte de handschoenen in haar hoofd, en zocht een stukje verderop, in een grote bak verder. Het was dan wel een grote winkel, maar de mensen waren niet erg netjes. Er waren veel verschillende artikelen bij elkaar gegooid, terwijl die niet in de bak hoorde. En na even zoeken vond Ave waar ze naar had gezocht; dezelfde handschoenen die Ajay had zien hangen boven hun hoofden, lagen nu middenin deze bak vol met sjaals, mutsen en andere kledingstukken.
Met een kleine glimlach op haar gezicht liep ze terug naar Ajay, en gaf haar de handschoenen die ze in de bak had gevonden. Hoewel ze zich nog steeds wat ongemakkelijk voelde, kreeg Ave ook steeds meer het gevoel dat ze Ajay kon vertrouwen.

[had school tot vijf uur, en doordat bus die niet op tijd reed kan ik nu pas posten. Ik is zielig. T-T]

Terwijl Ave door de andere bak met kleding zocht, bleef Ajay staan bij het rek kijkend naar een eventueel vervangend paar van handschoenen die ze had zien hangen. Ze had geen zin om te vragen of iemand ze er voor haar wilde afhalen. Ook zij had de vele blikken in haar rug voelen prikken. Vragende ogen die wantrouwend naar hun hadden gekeken. Nog steeds. Ze vertrouwde de meisjes niet, en vroegen zich af wat ze deden in deze winkel. O nee, sympathie zullen ze nooit tonen. Dat die meisjes het ook koud konden hebben, kwam niet eens in hun op. Waarom ook? Waarom zouden ze zich daarover druk maken? Zij hadden een huis. Waarschijnlijk zelfs met een gezin, dus hadden ze het ook gezellig met Kerstmis.
Ajay werd misselijk toen ze terugdacht dat zij bij dezelfde mensen ooit had gehoord. Bij hun. Ze had zelf ook zo eens gekeken naar mensen zonder geld. Zestien jaar lang heeft ze hun geen blik waardig getoond. Ze had haar eigen problemen gehad.
En nu was ze een van hen, die ze voorheen zo haatte, en was ze niet meer een van de ‘rijkere’ mensen. Die ze voorheen niet haatte. Maar nu wel. Tot in de bodem van haar hart.
Ajay trok een pijnlijk gezicht. Ze vond het maar niets dat ze zo bekeken werd, maar ze probeerde zich sterk te houden. Ondertussen kwam Ave terug met handschoenen.
Ave legde deze glimlachend in de handen van Ajay. Nu pas merkte deze dat het zo’n zelfde paar was als waar ze voorheen voor op haar tenen had gestaan maar niet bij kon. Dezelfde die ze eerst al had zien hangen.
“Hé, wat goed,” zei ze tegen Ave. “Dank je wel.”

Ave glimlachte toen ze zag dat Ajay blij werd van de handschoenen. Het gaf haar het gevoel dat ze tenminste een beetje terug kon doen voor het meisje, al was het maar iets kleins. En nog steeds probeerde ze niet om zich heen te kijken, naar de mensen die probeerde hun afschuw, of afkeer tegenover de meisjes te verbergen.
Het meisje zelf had nooit tot die groep behoord. Ze herinnerde zich nog maar heel kleine dingetjes van haar kindertijd, het meeste had ze verdrongen, na de dood van haar ouders. Soms, zomaar ineens, kwam er een beeld bij haar op, iets dat ze zich herinnerde, maar vaak sloeg het nergens op, was het alleen een flarde van een hele scene. Een klein meisje, rennend. Een zoekgeraakte knuffel...
Ave keek Ajay weer aan. 'Zullen we gaan betalen?' Vroeg ze, alsof ze wilde duidelijk maken dat ze hier zo snel mogelijk weg wilde. Ajay moest de blikken ook opgemerkt hebben. Ze streek haar donkerrode haar uit haar gezicht, en keek nog een keer rond, waarbij ze de blik van een oude man vind, die haar bedachtzaam aankeek. Ze richtte haar blik even op hem, maar kreeg de rillingen van zijn doordringende ogen, en keek snel weer weg.

[[Geeuw... ik heb slaap. Sorry voor korte post. :/ ]]

Ajay knikte als antwoord op Ave's vraag. Ja, snel betalen, zo snel mogelijk en dan weg. Ze merkte dat ook Ave wegwilde. Waarom ook niet? Net als zij wierp Ajay een snelle blik op de mensenmassa om hun heen, maar eigenlijk keek ze niet echt. Het drong niet tot haar door. Ajay wilde dat ook niet meer. Het maakte niets uit, alleen naar buiten, dat wilde ze.
"En jij dan? Heb je al een paar voor jezelf?" vroeg Ajay aan Ave, terwijl ze eigenlijk al half op weg was naar de kassa. Ze wilde niet dadelijk weglopen zonder handschoenen gekocht te hebben voor Ave. Ze kwamen daar tenslotte voor.

Ave stak het paar handschoenen kort in de lucht, om ze Ajay te laten zien, en liep toen achter haar aan, naar de kassa. Nog steeds had ze het gevoel dat iemand haar te pakken zou krijgen, en misschien wel zou beschuldigen van een misdaad. Die ze misschien nog wel gedaan had ook. Ze boog haar hoofd niet, maar bleef recht voor zich uit kijken, alsof ze door iedereen heen wilde staren.
Bij de kassa aangekomen legde ze de handschoenen er voorzichtig op, en keek ze niet naar de cassiere(?XD), die hen verbaasd aankeek, alsof ze er elk moment met de handschoenen vandoor zouden kunnen gaan. Maar Ave bleef met haar handen voor haar ineengeslagen staan, alsof ze ergens op wachtte. Af en toe keek ze even naar buiten, alsof ze graag weer daarheen zou gaan, al was het er nog zo koud.

[Ik ook hoor, maak je maar geen zorgen 8D]

Ajay haalde zo snel mogelijk het geld uit haar zak en legde deze uitdagend voor haar neer. Zo. Kijk maar. Je kan er toch niets van zeggen. Ik betaal. Daar is niets raars aan. Kom maar op.
Natuurlijk gebeurde er vervolgens niets bijzonders. De kassiere rekende gewoon af. Wel hield ze het tweetal schuin in de gaten, erop wachtend tot deze de benen namen. Wat niet gebeurde. Alles was hier gebeurde was volkomen legaal, bleef Ajay haarzelf inprenten. Ze hoefde zich geen zorgen te maken. Ze keek de kassiere strak aan.
"Wilt u de bon?" vroeg de kassiere vriendelijk. Als ze hun al wantrouwde, dan liet ze dat in ieder geval niet merken aan haar stem. Klanten service heette dat. Walgelijk, want Ajay voelde zich zo bedrogen. Je hoort niet te liegen. Je hoort je niet anders voor te doen.
"Graag," antwoorde Ajay kortaf. Je wist maar nooit wat er met die handschoenen mankeerde. Straks was er een reden waarom ze zo afgeprijsd waren, en waren ze veel te koud en te snel stuk. Dan konden ze nog geruild worden. Al moest Ajay toegeven niet te weten waar ze het bonnetje ging bewaren, ze raakte hem vast snel kwijt.
Eenmaal het wisselgeld en bonnetje te hebben teruggekregen, een vraag gehad te hebben of ze in een plastic tasje moesten en daarop antwoord gegeven te hebben ("Nee, dank je") wilde Ajay zo snel mogelijk weg. Ze was er honderd procent zeker van dat Ave dat ook wilde. Ze merkte het aan haar subtiele manier van doen.
Ajay gaf Ave haar handschoenen. "Kom, laten we gaan," zei ze zachtjes tegen het meisje, en ze wilde haar voorzichtig aan haar onderarm meenemen, vriendelijk maar dwingend genoeg om meteen weg te gaan. Ze liet de vragende ogen achter zich.

Off:

Ave schreef:

cassiere(?XD)

Ikzouooknietwetenhoejedatschrijft. o_o
Weet je wat? Ik neem de versie met een k. Dan heeft een van ons het vast goed. x3