Sight for sore eyes.

Ajay voelde hoe de hand van Ave de hare omsloot. Ze keek op, verbaasd, geraakt, en keek zo in de ogen van het roodharige meisje, die haar schuin aankeken.
Ajay ging zoekend door de heldere ogen van Ave. Er leek een rust in te hangen, een pijnlijke stilte, maar ergens leken de geruststellende woorden door te dringen dat Ajay zich geen zorgen hoefde te maken.
Toen liet Ave weer los en draaide zij zich om, zonder Ajay nog aan te kijken. Zo kon Ajay niet meer hun gesprek via ogen voeren, wat bijna een gewoonte voor haar was geworden. Ze liet Ajay achter bij de deur.
Deze staarde nog tegen de ijzeren klink, waar ze haar hand vanaf liet glijden. Ajay hield haar hand op die zojuist die van Ave geraakt had, en keer ernaar. Ze wist niet goed wat ze dacht. Gedachten raasde door haar hoofd, minstens zo wild als de gedachten die Ave soms in haar ogen liet racen, en die Ajay niet kon ontcijferen.
Woorden doemden op in Ajay's hoofd, maar ze kon ze zelf niet eens goed plaatsen. Het was geen verwondering naar een antwoord, op een vraag die zich had kunnen vormen in Ajay. Nee, het was meer een bevestiging.
Ze probeert het, bedacht Ajay zich, ze probeert me te vertrouwen.
Ajay kneep haar hand tot een vuist. Ze stond nog met de rug naar Ajay toe. Ze probeerde het, het meisje, maar wat hield haar dan tegen? Wat ging er in Ave om waar Ajay tegenop hitste, die ze niet kon omzeilen, waardoor Ave nog niet al haarzelf kon zijn bij haar?
Ajay wist het niet. Maar ze was vastbesloten dit te ontdekken en het meisje haar hart voor haar te laten openen. Ja, dacht Ajay. Voor het eerst in haar leven was ze zó vastbesloten, stond ze zo vast achter haar besluit. Ajay vertrouwde Ave nu voluit, nu moest het alleen nog andersom gebeuren.
Ajay keek over haar schouder naar achter, en zag dat Ave gezakt tegen de koude muur haar blik probeerde te ontwijken. Zelfs zonder in haar ogen te kijken wist Ajay dat het meisje een innerlijke strijd voerde. Even bleef Ajay zo staan, toen liep ze naar het matras toe waar de deken op lag.
Het was geen fancydeken die je hedendaags zo zag als mensen naar bed gingen. Het was meer een dunne fleecekleed, maar dankzij het fleece bleef het wel erg warm. Eigenlijk zou Ajay het eens moeten wassen, maar als ze dat nu deed, zou hij bevriezen, en dat kon ze niet hebben. Ajay liep naar Ave toe, ging op haar knieën zitten en sloeg het kleed om het meisje heen.
"Zo," glimlachte Ajay. Ze keek het meisje lang aan, meer om ook Ave weer in haar ogen te laten kijken, om het gebruikelijke gesprek via oogcontact weer verder te leggen. Ze hoopte dat haar vastbeslotenheid en vertrouwen goed overkwamen. "Hé, Ave, kun je me een belofte doen?"
Ze wist niet hoe het meisje zou reageren. Ergens kon Ajay nog de moeite zien die Ave had met het vertrouwen in haar. Het was niet de wil die haar tegenhield, maar iets anders. Ajay ging nu dit op de proef stellen: iets erg gewaagds, maar Ajay vertrouwde volledig in Ave. Het was aan Ave of ze Ajay nu ook zou vertrouwen.
"Kun je hier even blijven zitten? Ik ben even weg, maar ben binnen tien minuten terug, dat beloof ik."

Ave keek op toen Ajay haar een belofte vroeg. Voorzichtig keek ze een beetje op, naar het meisje dat naast haar zat. Ze aarzelde even, maar knikte toen. 'Goed.' Fluisterde ze, en ze keek nog heel even naar Ajay, maar toen ze merkte dat ze opnieuw een beetje trilde keek ze vlug weg. Ze voelde zich klein, te klein en te zwak om bij Ajay te zijn. Ze ging met haar vingers door haar haren, als een soort kam, maar het was meer om iets te doen, iets om handen te hebben, dan om echt haar haren te kammen. Ze streek even met haar vingers langs de fleecedeken die Ajay om haar heen had geslagen, en besefte plotseling iets. Ajay was bereid alles met haar te delen, Ajay vertrouwde haar echt!
En nu wachtte ze alleen maar tot Ave haar zou vertrouwen. En het deed Ave pijn dat er iets was dat haar tegen hield, al wilde ze maar al te graag dat Ajay zou weten dat zij niet het probleem was. Het was een soort strijd die binnenin Ave woedde, en het deed haar pijn, en het maakte haar verdrietig, maar ze kon er niets aan doen, en dat haatte ze.
Ze slikte, en hoorde Ajay's voetstappen weg lopen, tot ze niet hoorbaar meer waren. Ze keek de kamer opnieuw rond, van het bureau naar de matras op de grond, van de muren naar het plafond en de grond. Ze voelde zich nuttelozer dan ooit, maar leek verstijfd, en trilde over haar hele lichaam. Ze wist niet wat haar probleem was, probeerde rustig adem te halen en sloot haar ogen even. Wat heb je toch? Je moet rustig blijven, anders lukt niets. Dan kan je niet nadenken, en niet overleven. Heel langzaam werd ze iets kalmer, maar nog steeds voelde ze een vreemde rusteloosheid in haar gedachten doordringen.

Ajay liep de observatieruimte uit, via de deur waardoor Jupiter ook de ruimte verlaten had. Achter haar sloot ze de deur weer, en stond ze nu in de werkplaats. Echter, omdat de deur die ze nu achter haar liet niet erg dik was, wist Ajay dat Ave haar voetstappen nog zou kunnen horen totdat ze de werkplaats verlaten had. Ajay hoopte dat dit Ave niet nerveus zou maken.
In haar hoofd hoorde Ajay nog het gefluisterde antwoord van het meisje. Deed ze er wel goed aan Ave daar achter te laten, al was het maar voor even? Er ging een lichte twijfeling door Ajay heen, maar ze wist dat het nu toch te laat was om nog om te draaien. Dat zou raar zijn. Ze moest haar woorden nu daden maken, hard maken.
Op een drafje stak Ajay de werkplaats over. Dit moest zo snel mogelijk achter de rug zijn. Wat was ze überhaupt ook alweer van plan? Ajay was zo in gedachten verzonken geweest, dat ze het even kwijt was, maar herinnerde het zich toen weer.
Ajay rende nu half de werkplaats uit via een grote opening in de muur, en kwam zo weer buiten. Het was een gat die waarschijnlijk er ooit ingemaakt is bij een poging dit gebouw te slopen. Ze heeft zich nooit afgevraagd waarom die slooppoging niet is afgemaakt, en kon alleen maar hopen dat de plannen zijn weggevaard en dat het gebouw voorlopig zou blijven staan. In ieder geval deze winter.
Ajay was nu achter de fabriek, op de open plaats. Ze sprintte deze over. Ze merkte dat ze steeds sneller was gegaan sinds ze Ave daar achter had gelaten, alsof de tijd een benauwde druk op haar uitvoerde. Ze wilde het meisje niet te lang alleen laten. Straks verloor ze het broze vertrouwen die Ave nu eindelijk in haar had toch nog.
Ajay sprong op een laag stenen muurtje, klemde haar gehandschoende vingers in het rek, en klom zo snel ze kon over de omheining die om de open plaats stond. Ajay had enkele tijden terug het prikkeldraad weggeknipt die er eigenlijk nog op de top van het hek had gestaan, zodat ze er gemakkelijker overheen kom. Eenmaal over het hek, toen ze haar voeten weer veilig op de grond had, sprintte ze langs de omheining naar rechts. Ze kende de weg precies.
Snel, Ajay, bedacht ze haarzelf. Wie weet wat Ave allemaal doorstond in de kleine ruimte, vechtend tegen de vele donkere gedachten die in haar hoofd heerste? Ajay moest er niet aandenken. Ze kon alleen maar snel zijn, dat was wat ze moest doen.

Ave beet op de binnenkant van haar lip. Het deed pijn, maar ze voelde het niet, en stond uiteindelijk op. Ze moest wat doen. Lopen, rennen, zich uitrekken, wat dan ook. Ze kon niet meer stil blijven zitten. Ze legde de fleecedeken weer terug op de matras. Ze wist niet of dat als ondankbaar zou overkomen, maar zo was het in iedergeval helemaal niet zo bedoelt. Na een tijdje rondjes gelopen te hebben, werd ze kalmer, en kon ze haar gedachten meer ordenen. Het ging allemaal goed komen. Ze had niets fout gedaan, vast niet. Ze dacht weer aan het gevoel dat ze had gehad toen ze Ajay's hand van de deurklink haalde.
Ze had niet kunnen denken, maar het was een goed gebaar geweest, voor haar doen in iedergeval. Het was meer dan ze ooit had gedurfd bij een ander, en al wist Ajay dat misschien niet, maar zijzelf zou het zich altijd kunnen herinneren. Ze likte over haar droge lippen, alsof ze iets wilde gaan zeggen, zomaar in het niets, maar ze bleef heel stil.
Ze voelde zich erg alleen, maar dat gevoel kende ze. Er was iets anders dat haar een beetje ongemakkelijk deed voelen, al wist ze niet was. Misschien was het het idee dat er een hond was, die elk moment terug kon komen, al zou ze nu in iedergeval niet meer verrast worden. Ze was alleen. Misschien was dat het. Maar ze was veel vaker, véél vaker alleen geweest. En toen kreeg ze een idee dat haar even deed fronsen, en toen weer deed ontspannen, al was dat niet was ze wilde. Misschien had ze het gevoel dat Ajay niet bij haar wilde zijn, en nu weg zou gaan, en of weg zou blijven, of zich alleen maar ongemakkelijker zou gaan voelen als ze gedwongen werd om bij Ave te zijn. Dit idee deed Ave verstijven. Dat ze hier wilde blijven, dat ze Ajay vertrouwde, ging tegen haar gewoonlijke gedachten en houding in, en het was zo moeilijk voor haar om die gedachten buiten te sluiten. Maar ze was vast besloten. Ajay leek haar volkomen te vertrouwen. Dat zou wederzijds moeten zijn. En dus haalde ze diep adem, en begon ze weer te lopen, met een zo rustig mogelijke blik in haar lichte ogen.

Ajay voelde hoe haar broekspijpen steeds vochtiger werden door de sneeuw. Bah. Tot nu toe had ze er nog niet heel veel last van gehad, maar in de hoofdstraten was de sneeuw ietwat weggelopen. Nu liep ze door de rustige woonwijken en was de sneeuw zeker tien centimeter hoog, en omvatte het haar hele voet bij elke stap die ze zetten. Ze kreeg er koude tenen van.
Ajay hijgde. Ze rende nu al meer dan vier minuten en ze was nog niet bij haar bestemming aangekomen. Door de sneeuw ging ze minder snel dan normaal, dus had ze de tijd niet ingeschat. Ze hoopte dat ze in ieder geval op tijd terug was, zodat ze Ave niet ongerust maakte.
Eindelijk was ze er. Het huis op de hoek, daar moest ze zijn. Ajay sprong over het lage heggetje heen zonder te stoppen, en zorgde dat ze uit het licht van het raam bleef. Langs het raam sprong ze tegen de muur op en liep ze drie stappen omhoog (meer dan dat kon ze niet). Ze strekte haar armen tot het uiterste, en omklemde toen met haar vingertoppen de vensterbank van de ramen op de tweede verdieping.
Met moeite hield ze haarzelf vast. Haar schouders gilde het uit van de pijn en de vensterbank was glad van de sneeuw en het ijs. Ajay trok zichzelf wat op, zo goed en kwaad als dit kon, naar het lichtgevende raam boven haar. Er hing dan wel een donkerblauwe gordijn voor, de lamp die erachter stond liet zijn lichtstralen er dwars doorheen schijnen, was het niet dof.
Met een hand om de bank gegrepen en haar knieën tegen de muur, klopte Ajay met haar vrije hand tegen het glas aan. Het gordijn schoot open, het raam werd omhoog gedaan en een jongen met bruin verwilderd haar stak zijn hoofd naar buiten.
"Ajay!" sprak deze verward. "Wat doe jij hier nog zo laat?"
Ajay tuitte haar lippen een kleine beetje. "Tucker, ik--"
Tucker liet haar niet uitpraten. "Honger? Ik heb nog een stuk brood voor je op de keukentafel liggen. Kom naar beneden."
Ajay kreeg niet de kans iets terug te zeggen. De jongen sloot meteen het raam. Even bleef ze zo hangen en fronste ze haar wenkbrauwen, toen liet ze los en liet ze zich naar beneden vallen, recht de struiken in die onder haar waren.
Nog geen vijf seconden later ging de voordeur naast haar open en werd er een plastic tas naar buiten gegooid. "Neem en ga snel, onze ouders zijn thuis," het was niet Tucker die sprak, bedacht Ajay zich, maar het moest zijn tweelingbroer zijn, Lamar. Hij had een ietwat zwaardere stem. "Als ze weten dat we eten voor je naar buiten smokkelen, zijn we de sigaar." Hij sloot de voordeur.
Ajay rolde de struiken uit, graaide naar de plastic tas en rende de tuin uit. Zonder nog om te kijken rende ze door de straat. Ze bofte maar met de tweeling. Zowel Lamar als Tucker wisten niet in welke situatie ze zat, maar wisten dat ze niet aan eten kon komen en staken haar daarom soms wat toe. Ajay wist niet wat ze dachten. Misschien wisten ze niet eens dat ze thuisloos was, maar dachten ze dat haar ouders niet genoeg geld hadden of zo. Weet zij het. Het maakte hun niet uit, ze vroegen er nooit naar. De tweeling waren veel te goed voor haar, besloot ze de gedachte.
Met het plastic tasje tegen haar aan gedrukt, sprintte Ajay de straat uit. Ze was langer bezig geweest dat ze had gedacht, en er waren sowieso al acht minuten verstreken. Ze ging het nooit meer op tijd redden binnen tien minuten. Ze hoopte maar dat Ave op haar plaats bleef.

Ave liep rondjes door de kamer, balde haar handen tot vuisten, en ontspande ze weer, ging zitten, maar stond meteen weer op. Er liep een soort zenuwachtigheid door haar heen, wat ze haatte. Het maakte haar zwak, en zette har zintuigen voor een deel uit. Ze had weinig besef van tijd, ze had geen horloge, en lette er vaak niet op. Het maakte niets uit. Ze moest altijd doorgaan, of het nou drie of vijf uur was. Uiteindelijk kalmeerde ze weer wat, en besefte ze dat ze moe begon te worden. Ze moest rustiger aan doen, anders hield ze het nog geen uur vol.
Hoe lang was het nu al? Het leek al veel langer dan tien minuten, al minstens een half uur. Kalmeer. Zei ze tegen zichzelf. Kalmeer nu, en ga zitten. Na dit bevel aan zichzelf ging ze zitten, en keek ze voor zich uit, in het niets. Het is vast nog geen tien minuten. Ajay zou je toch niet teleurstellen. Toch? Nee, ze was aardig tegen je, en ze begrijpt je. Begrijpt ze me? Natuurlijk. Dat kon je in haar ogen lezen. Ze knikte. Inderdaad. Alles zou goed komen, Ajay zou zo direct terug zijn. Waar zou ze naar toe zijn gegaan?
Ave vroeg het zich niet verder af. Ze moest zich niet zoveel dingen afvragen, wat minder aan mensen twijfelen. Het zat nou eenmaal in haar aard. Ze was zo opgegroeid, ze had zichzelf dingen geleerd, ze had zelf moeten opgroeien. Ze had nooit iemand gehad om zich aan vast te klampen, bijna nooit tenminste. En die keren dat ze wel iemand had die ze vertrouwde, liet die haar net zo makkelijk weer vallen toen het makkelijker was zo. Ze had wel degelijk redenen om niet iedereen zomaar te vertrouwen, ook al leek die nog zo aardig. En toch had ze bij Ajay al heel snel het gevoel gehad dat zij haar niet zo makkelijk en snel zou laten vallen als al die anderen. Heb nou maar gewoon vertrouwen. Oké. Dat werd dus wachten.

Ajay hijgde. Ze rende de werkplaats in via dezelfde manier als dat ze eruit gegaan was.
Hard hoorde ze haar rennende voetstappen weerkaatsen. Hol klonk het. Ajay stak de werkplaats over en rende naar de observatieruimte. Er was een kwartier verstreken nadat ze hier was vertrokken, en in haar schreeuwde angstig een stem dat ze véél te laat was en dat ze het kon vergeten. Ze wilde Ave niet verliezen. Niet nu al.
Ajay remde af voor de deur en kwam even op adem. Als Ave er nog was, kon ze beter niet de deur opengooien als een geschifte malloot. Ze wachtte even, haalde diep adem, en duwde toen de deur rustig open.
Opgelucht zag ze hoe Ave tegen de muur zat, op de plaats waar Ajay haar had achtergelaten. Ze was onrustig geweest, zag Ajay in een oogopslag. Ze had het deken niet meer om haar heen. In haar ogen las Ajay dat ze nerveus was geweest, want ze kon de sporen van de innerlijke strijd die Ave had gevoerd nog zien.
Maar het maakte Ajay niet uit. Ze was er nog. Ze was er nog! Een grijns verscheen op haar gezicht, terwijl Ajay de plastic tas met brood omhoog hield.
"Kijk eens wat ik heb," zei ze. Ze kwam naar Ave toe (halverwege pakte ze het deken van het matras af, die Ave daar had neergelegd), haalde het brood uit de tas en brak een stuk af. Die gooide ze op naar Ave, zodat ze niet kon weigeren. In ieder geval, dat hoopte Ajay. Toen liet ze zichzelf naast Ave zakken, en trok ze het deken over zowel haar schoot als die van Ave.

Ave hoorde Ajay's voetstappen al van ver weg aankomen, maar merkte dat het meisje rustig probeerde te doen om haar niet van streek te maken. Ajay leek ontzettend blij dat Ave er nog zat, en automatisch ving ze het stuk brood op dat naar haar toe werd gegooid. Ze keek er een tijdje lichtjes verdwaasd naar, en keek toen even naar Ajay, alsof ze niet zeker wist of die geen fout had gemaakt. 'Is...' Ze aarzelde, maakte haar zin niet af en begon opnieuw. 'Mag ik...' Opnieuw kapte ze zichzelf af, en uiteindelijk keek ze alleen maar wat hulpeloos en vragend tegelijk naar Ajay, die dat waarschijnlijk al meer dan genoeg vond. Maar toen het meisje naar haar grijnsde begreep Ave dat ze geen fout had gemaakt. 'Bedankt.' Zei ze zacht, maar helder, voor wat wel de zoveelste keer leek. Niet dat het Ave uitmaakte. Het voelde goed om dat tegen Ajay te zeggen, het was beter dan niets, en anders was ze alleen maar ondankbaar.
Heel voorzichtig en langzaam, alsof het elk moment weer uit haar handen weggegrist kon worden, begon ze wat van het stuk te eten. Ze wist niet waarneer ze voor het laatst zulk lekker brood had gegeten, en had geen zin om eraan te denken. Ze voelde hoe de deken over haar heen werd gelegd, en was Ajay toch maar weer dankbaar, aangezien ze het terwijl ze op de koude vloer zat, toch wel weer een beetje koud had gekregen.
Terwijl Ave haar stuk brood langzaam opat, keek ze even naar Ajay, en ze vroeg zich af waar die geweest was. Had ze het brood gestolen, of had het meisje het gekocht met het geld dat ze nog had? Ave wist niet of ze het wel wilde vragen. Niet omdat ze iets tegen stelen had, aangezien ze het zelf ook zo ongeveer elke dag deed, maar meer omdat het Ajay misschien wat ongemakkelijk zou vallen, en dat ze haar dan niets meer zou willen vertellen, omdat ze dacht dat Ave het niet zou begrijpen, terwijl het meisje er juist redelijk zeker van was dat ze de meeste dingen die Ajay haar zou vertellen, juist wél zou begrijpen. Ave zuchtte even onhoorbaar, en richtte zich toen weer op het brood, hoewel haar gedachten, zoals altijd trouwens, door haar gedachten bleven razen.

Ajay knabbelde op haar stuk brood. Had die tweeling toch maar weer mooi voor elkaar.
Er heerste een stilte, zowel als in praten, als in het 'oogcontact-gesprek' die Ajay met Ave voerde. Ajay wist nu even niets meer te doen of te zeggen. Ze durfde niet zomaar een onderwerp aan te snijden. Straks zei ze iets ongemakkelijks. Ajay slikte een stuk door, en blies vervolgens een pluk van haar blonde haren op haar voorhoofd even omhoog. Iets wat ze wel vaker deed als ze even niets wist te doen.
De vermoeidheid won het weer en het liefst zou Ajay haar ogen willen sluiten. Eerst het brood, bedacht Ajay zich. Ze had slechts twee stukken afgebroken, er was nog een stuk over voor Jupiter, en dan nog hadden ze genoeg voor morgenvroeg. Ajay was tevreden. Ja. Zo was het goed.
Slaperig wreef Ajay in haar ogen. Ze wierp een sluikse blik naar Ave naast haar. Ze zag deze voorzichtig eten, alsof ze nog niet helemaal bewust was dat het stuk brood die ze in haar handen had, ook écht voor haar was. Ajay verborg een glimlach bij deze gedachte. Ergens was dat best lief. Alsof Ave nog niet helemaal kon beseffen dat Ajay zoiets met haar deelde. Ajay las in de lichte ogen van het roodharige meisje, hoe de gedachten met elkaar vochten en discussieerden. Ze spraken elkaar tegen en Ajay voelde bij haar een vraag opdoemen.
Ajay keek naar haar brood. Zo hoefde ze Ave niet aan te kijken. "Zeg, Ave," begon ze. Ajay slikte even, want ze wist niet zeker of ze het moest vragen. "Waar denk je aan?"

Ave was even ver weg met haar gedachten terwijl ze haar brood langzaam opat, en toen ze naar Ajay keek, en haar vraag eens goed in zich liet doorklinken, wendde ze vlug haar blik af, en keek ze naar haar broodje. Ze was even stil terwijl ze nog een hap nam, en besloot toen wat ze zou antwoordden.
'Te veel. En ik denk niet dat je ook maar iets wil weten.' Zei ze. Het was niet écht koel of kortaf, maar ook geen uitnodiging. Ze praatte liever niet over haar gedachten of gevoelens. Het gaf haar het gevoel dat anderen alles over haar wisten, en dat stelde haar nou niet bepaald op haar gemak.
Ze keek even snel naar Ajay, maar at toen haar broodje verder. 'En waar denk jij dan aan?' Vroeg ze, om het onderwerp weer een beetje van haar af te leiden. Ze streek haar lange, donkerrode haren even uit haar gezicht, tot ze op haar rug lagen, en ze goed naar Ajay kon kijken, al deed ze het niet erg lang. Ze bleef het meisje naast haar iets wat voorzichtig aankijken terwijl ze af en toe even naar het brood keek terwijl ze daar kleine stukjes van nam.

[Sorry, even korte post, maar ik moet nu eten ;x]

"Waar ik aan denk?" herhaalde Ajay de vraag. Tja, die vraag had ze moeten zien aankomen. Ze staarde naar het brood in haar hand. "Ik denk..." ze bleef hangen. "Ik denk..."
Een lange tijd zei ze niets, puur omdat ze niet wist wat ze moest zeggen. Ze nam een hap van haar brood, en slikte dit door. Ze zweeg, dacht weer na wat ze moest zeggen, en nam toen toch maar weer een hap. Na dit ook doorgeslikt te hebben blies ze voor een tweede keer een blonde lok voor haar voorhoofd weg. "Ik weet eigenlijk niet eens zo goed wat ik denk, denk ik." Dat klonk echt raar, bedacht ze zich. "Waarschijnlijk denk ik niet. Dat zegt men in iedergeval tegen mij. Dat ik niet moet denken."
Ze herinnerde hoe haar vader dat tegen haar zei voordat hij haar sloeg. Zacht schudde Ajay haar hoofd om dit beeld te verdrijven. Eigenlijk wist Ajay niet eens zo goed waarom ze dit vertelde. Wat had Ave nou aan die informatie? Maar ze vroeg ernaar, dus Ajay gaf er maar iets van mij.
Ze zweeg weer. Ze wist niet zo goed wat ze moest zeggen. Ajay nam een nieuw hap van haar brood.

[ook sorry voor korte post :/ 'n vriendin is bij me dus kan niet snel reageren. Ach.]

Ave luisterde even, nam nog een hapje van het brood in haar handen, en keek toen weer naar Ajay. De woorden waren nu pas echt tot haar doorgedrongen. 'Denken is goed.' Zei ze zacht, maar helder. 'Het is goed als je dingen weet.' Ze zei dit, terwijl ze vaak haar eigen raad niet opvolgde. Herinneringen drongen even in haar hoofd binnen, maar ze deed haar best ze uit te bannen, maar eentje bleef plakken. Een herinnering die ze niet leek te kennen. Ze fronste, terwijl ze de herinnering in haar gedachten afspeelde. Een man, met donker haar, maar vriendelijke ogen zat op zijn hurken voor haar, en was zo blijkbaar op ooghoogte. Ze keek hem aan. 'Altijd je hersens blijven gebruiken.' Vertelde hij haar, en hij woelde door haar haar. Automatisch wilde ze de hand weg slaan, maar haar gedachten deed wat anders. Ze giechelde, de man grijnste en-. Alles stopte abrupt, en Ave keek wat verdwaasd naar het brood. Ze probeerde Ajay niet te laten merken dat er wat aan de hand was geweest, en ze keek weer naar het meisje.
'Altijd blijven denken.' Besloot ze voorzichtig, terwijl ze weer naar haar brood keek, en toen even een blik opzij wierp, om Ajay's reactie te kunnen pijlen, en ze at het laatste stukje brood zo langzaam mogelijk, half om er nog even van te kunnen genieten, half zodat ze wat om handen had, en niet ongemakkelijk stil moest blijven zitten, iets waar ze een hekel aan had, op dit soort momenten, in iedergeval. Ze zou weer onrustig worden, en dat zou Ajay onrustig maken, en dan zou ze weer weg gaan, omdat ze niet bij Ave wilde zijn en... Stop! Ze at nog een stukje, en keek toen een tijdje voor zich uit.
Ave besefte dat ze wat moe begon te worden, maar probeerde dat af te weren. Ze mocht niet gaan slapen, dan zouden er... verschrikkelijke dingen gebeuren. Nachtmerries... En daar mocht Ajay niets over te weten komen. Ze zou haar zwak vinden, en haar misschien wel met afkeer aankijken. Nee, dat mocht niet gebeuren, dat was iets wat Ave heel erg zeker wist. Dat soort dingen zouden haar niet geliefder maken. Ze moest juist sterk zijn bij Ajay, dat zou beter zijn. Ja. Dat zou beter zijn...

Ajay liet deze woorden tot haar doordringen. Ze staarde naar het brood in haar handen. "Denk je?" vroeg ze zacht, misschien niet eens hoorbaar.
Ze stopte het laatste stukje brood in haar mond en dacht na. Ze slikte door. "Waarschijnlijk heb je gelijk," waarom zou Ave überhaupt iets zeggen waar ze niet achter stond? Misschien was denken wel goed. Ajay dacht ook wel. Maar wat ze dacht, daarvan ging ze altijd rechtstreeks van uit dat het waarschijnlijk niet goed was, niet waar. Haar vader zei altijd tegen haar dat dit zo was.
Ajay staarde naar haar lege handen en voelde hoe haar oogleden zwaar werden. Ze zakte wat omlaag. "Waarom denk je eigenlijk, dat ik niet wil weten wat je denkt?" vroeg ze zachtjes. "Dat wil ik wel," voegde ze er net zo zacht bij toe. "Dat... dat probeer ik al de hele tijd te achterhalen. Wat je over me denkt, en... en of je wel hierblijft... dat als ik dadelijk niet in slaap val, je weggaat, en dat als ik wakker word..."
Ajay zei niets meer. Haar ogen waren nog halfopen. Wat zei ze nou in hemelsnaam allemaal? Was ze gek? Om zo haar hart te luchten? Waarschijnlijk verklaarde Ave haar nu voor gek en ging ze dadelijk inderdaad weg. Ajay zuchtte zacht, zoals ze alles nu deed. Zacht. Waarschijnlijk was ze Ave nu kwijt.

Ave keek Ajay even aan, en probeerde haar verbaasdheid weg te stoppen, al was het duidelijk te zien in haar ogen. 'Je wilt weten wat ík denk?' Vroeg Ave, net zo zachtjes, terwijl ze Ajay even kort aankeek. Ze haalde diep adem, en verwerkte Ajay's vragen even in haar hoofd, waarna ze ze langzaam, een voor een beantwoordde. 'Ik denk dat je niet wil weten wat ik denk omdat ik nogal...' Ze wist niet goed hoe ze dit moest zeggen. Het was niet écht stom, maar ook niet erg interessant. 'Vreemde dingen denk. Ik denk aan alles, tegelijkertijd.' Ze keek niet naar Ajay toen ze dit zei, maar naar haar brood, alsof dat opeens heel erg interessant was geworden.
Het meisje streek haar donkerrode haar weg, en slikte om de droge brok in haar keel weg te krijgen. Voorzichtig ging ze verder met praten. 'Wat ik over je denk...' Ze wierp opnieuw even een korte blik op Ajay. 'ik denk dat je heel slim en aardig bent, te aardig voor mij.' Wat doe je? Wat doe je nou? Ze keek niet meer naar Ajay, eerder de andere kant op terwijl ze met een droge keel verder sprak. Ze kon nu niet meer stoppen. 'En je denkt dat ik weg zou gaan, nadat je zoveel voor me hebt gedaan. Zonder jou zat ik nu waarschijnlijk dood te gaan aan de kou buiten.' De brok leek groter te worden, en haar keel dicht te knijpen, waardoor haar stem nog zachter klonk. 'Denk je dat ik je alleen zou laten nu ik eindelijk,' ze slikte een paar keer. 'eindelijk iemand heb gevonden die me misschien echt begrijpt?' Ze beet op haar kaken, probeerde kalm te worden -wat niet erg goed lukte-, en dwong zichzelf toen om te kijken naar Ajay, en heel even haar ogen te zoeken.

Ajay's ogen schoten omhoog en keken recht in die van Ave. "Meen je dat?"
Eigenlijk hoefde Ajay het antwoord niet te weten. Ergens kon ze in de lichte ogen zien dat Ave de waarheid sprak. Ajay's hart leek duizenden vreugdesprongetjes te maken. Met een strak gezicht keek ze het roodharige meisje aan, alsof ze de woorden die ze net gehoord had nog niet helemaal kon geloven.
Langzaam liet Ajay het antwoord binnendringen. Ze ging weer wat overind zitten. Vond Ave haar écht aardig? Nog belangrijker: zou ze echt bij haar blijven? Als Ajay morgen haar ogen opende, zou het meisje er nog écht zijn?
"Dus je blijft bij me? Beloofd?" fluisterde Ajay zachtjes, terwijl ze haar bruine ogen vragend in die van Ave legde. Ze moest het horen. Die belofte. Dat Ave echt bij haar zou blijven. Niet zou vertrekken. Ajay kon het amper geloven dat ze Ave nog niet door haar woorden was verloren, en moest er zeker van zijn dat ze niet weer alleen zou raken. "Beloofd?" vroeg Ajay nog zachter erachteraan. Ze wou haar armen sluiten om het meisje heen en haar niet meer loslaten. "Ik wil niet meer alleen zijn, Ave. Laat me alsjeblieft niet alleen."

Ave likte langs haar uitgedroogde lippen, en knikte toen. 'Beloofd.' Zei ze zacht, maar helder, en op een bevestigende toon. Het stemmetje in haar achterhoofd liet haar niet met rust, maar ze deed haar uiterste best het buiten te sluiten. Het moest weg, ze moest dit doen. Ajay zou er voor haar zijn, en omgekeerd. Nu wel.
Ze was nog steeds erg verbaasd, al deed ze haar uiterste best dat te verbergen achter een kalme blik. Ajay wilde dat ze bij haar bleef, dat ze niet meer alleen zou zijn. Was dat niet precies wat Ave ook had gewild, wat Ave ook wilde? Ze slikte nog een paar keer, en keek toen naar Ajay. 'Je zal niet meer alleen zijn.' Zei ze bijna onhoorbaar, maar ze zei het wel. Toen ze naar het meisje naast haar opkeek, dwong ze zichzelf tot een heel speciaal glimlachje, dat ze aan Ajay schonk.
'Bedankt.' Zei Ave iets harder, maar nog steeds zacht. Ze wilde Ajay bedanken voor alles, voor haar hulp, voor haar begrijpende blikken, voor het redden van haar leven... Maar ze kon het niet. Ze kon het niet zeggen, en dus keek ze Ajay alleen maar voorzichtig aan, en het leek erop dat ze elk moment haar blik weer kon afwenden, alsof ze zich gebrand had, maar ze deed het niet. Ze vertrouwde Ajay, en dat was iets heel speciaals, wat Ajay zelf waarschijnlijk nu ook wel begrepen zou hebben. Ze zou hebben begrepen dat Ave niet zomaar iedereen vertrouwde, en dat dat vertrouwen heel lastig te krijgen was. En dat zij het nu had, dat Ajay het nu had.
Ave dacht het alsof ze het zelf ook nog niet helemaal kon thuisbrengen, en misschien was dat ook wel zo. Ze at langzaam haar laatste stukje brood op, en keek even voor zich uit, waarna ze weer een voorzichtige blik op Ajay wierp.

Ajay liet de woorden tot haar doordringen en wist niet goed wat ze moest terugzeggen. Ze besefte dat ze net iets heel belangrijks van Ave had gekregen. Iets wat bijna magisch was. Ze had Ave's vertrouwen in haar, en dat was iets waar ze erg voorzichtig mee moest zijn, want ze kreeg het niet zomaar. Ajay kreeg een warm gevoel van binnen en wilde haar een grote knuffel geven, maar besloot dat zoiets misschien niet helemaal op z'n plaats was, dus bleef ze het meisje aanstaren. Diens lichte ogen leken een grootse oprechtheid uit te stralen.
En nog iets, merkte Ajay op. Iets wat leek op een dankbetoon. Ave zei 'bedankt', maar leek nog niet ertoe te kunnen voegen waarom ze Ajay dan wel niet bedankte. Ergens hoefde dat voor Ajay ook niet. Nog niet. Het maakte niet uit, want Ajay was minstens zo dankbaar als Ave, wegens het feit dat het roodharige meisje het meende toen ze zei dat ze zou blijven. Dat ze het beloofde. Ajay geloofde het ook.
"Jij ook bedankt," zei ze terug. Ajay wist dat ze net iets kostbaars had gekregen van Ave. Haar vertrouwen. Iets wat niet iedereen zomaar kreeg. Ze zou er heel voorzichtig mee moeten zijn, en haar niet mogen teleurstellen. Dat was wat Ajay haar voornam.
Ajay trok het deken die al die tijd op haar schoot gelegen had, tot haar kin. Ze was stijf van het zitten tegen de muur, maar dat maakte niet uit. Ze was zojuist de gelukkigste persoon op aarde geworden, dan kon spierpijn haar niets meer schelen. Ze zou zo in slaap kunnen vallen en in fijne dromen kunnen belanden in deze stijve houding, en dan nog kon dat haar humeur niet verpesten. Onder het deken zocht ze de hand van Ave op. Die ging ze voorlopig niet meer loslaten.

Ave kreeg een raar, warm gevoel vanbinnen toen ze Ajay haar hoorde bedanken. En ze trok haar hand niet terug toen het meisje naast haar die voorzichtig vastpakte, iets wat ze gewoonlijk zeker had gedaan. Het gaf haar juist een beter gevoel, het gevoel dat er iemand was in die onvoorwaardelijke duisternis die altijd om Ave heen heerste, dat er houvast was waar ze altijd had gedacht dat er niets zou zijn. En ze was er blij mee.
Ze had echt het gevoel dat Ajay haar begreep, dat ze begreep dat dit een enorm grote stap was geweest voor Ave, en dat vond Ave fijn. Ze was ontzettend blij dat ze achter Ajay aan was gegaan die avond, want anders... Ze wilde nog steeds niet echt denken aan wat er dan gebeurt was. Maar ze wist het wel, en ze dacht er toch aan. Ze zou heel waarschijnlijk zijn gestorven aan de kou, en zo niet, dan zou ze de volgende dag te veel honger hebben gehad. Het zou in iedergeval niet de goede kant op zijn gegaan met haar.
Ave slikte en keek opzij, naar Ajay. Het meisje leek dit moment, hier en nu, willen bevriezen, en het voor altijd zo houden. En Ave begreep dat. Ajay leek zo in slaap kunnen vallen, en dat betekende ook dat ze haar vertrouwde. Ze was niet meer bang dat Ave weg zou gaan, of iets anders stom zou doen. Ze vertrouwde Ave volkomen. En die besefte, dat zij Ajay ook volkomen vertrouwde.

Ajay hield stevig de hand van Ave vast. Ze voelde hoe de ogen van het meisje naast haar op haar rustte, en Ajay ontmoette haar ogen als zij opzij keek. Ajay glimlachte een keer.
De stilte verwoorde duizenden woorden, zonder dat deze uitgesproken hoefde te worden. Het gaf Ajay een magisch gevoel vanbinnen. Ze voelde zich gerust, veilig, thuis. Ave vertrouwde haar en zij vertrouwde Ave. Ze wist nu dat het meisje haar niet meer alleen zou laten. Ajay legde haar hoofd tegen de muur en sloot even haar ogen, puur om alleen nog maar dat gevoel vanbinnen te hebben, de hand van Ave in de hare te kunnen voelen.
Met haar vingers nog verstrengeld in die van Ave, voelde Ajay de slaap haar steeds meer in zijn greep nemen. Ze wilde ergens nog niet slapen. Ze wilde dat magische gevoel nog niet kwijt raken. Ze zuchtte een keer, niet zo'n verontrustte zucht, maar meer een tevreden, slaperige zucht. "Weltrusten," zei ze zacht, hopend dat Ave het niet erg vond op deze stenen vloer te slapen. Ze kon nog wel kruipen naar het matras, maar de slaap had Ajay's gedachten verdoezeld en ze dacht daar niet meer aan.
Ze kneep een keer zachtjes in de hand van Ave.

Ave voelde het kneepje in haar hand, en gaf een zacht kneepje terug. Ze zag dat Ajay ontzettend moe was, en het maakte haar niet uit dat ze in slaap zou vallen, al wist ze zeker dat zijzelf de slaap niet zou kunnen vatten. Ze zou wakker blijven, de wacht houden, het duister proberen te trotseren. Ze moest een huivering onderdrukken bij de gedachte aan de nachtmerries die haar elke nacht opnieuw teisterden, en ergens vroeg ze zich af of Ajay dat idee kende, het idee dat je nergens meer veilig was. Overdag niet, en 's nachts niet, als alle herinneringen opnieuw terug kwamen.
Ze probeerde het idee uit alle macht te verbannen, maar het bleef in haar gedachten rondspoken, al deed ze haar uiterste best dat niet aan Ajay te laten merken. Dat zij de hele nacht wakker bleef moest Ajay niet van haar slaap weerhouden. Ze had het nodig. Ze bekeek het slaperige meisje naast haar een tijdje, met haar hoofd een beetje schuin, terwijl ze nadacht. Haar ogen keken naar Ajay, maar haar gedachten waren veel verder weg, al keerden ze altijd weer terug. Ze liet haar hoofd tegen de koude muur achter zich leunen, en haar ogen keken naar boven, alsof ze de flonkerende sterren en de witte sneeuw erdoorheen wilde zien. Maar het liefst wilde ze de maan weer zien. Een van deze dagen zou het weer volle maan zijn, en als Ave zoals gewoonlijk buiten had gezeten, had ze waarschijnlijk hoopvol opgekeken. En zelfs als hij er niet was om haar gerust te stellen, keek ze altijd naar de donkere hemel, en wenste ze dat ze kon verdwijnen tussen de sterren, veilig, en ver weg van die wereld die haar altijd maar weer pijn deed.
Maar nu was Ave hier, bij Ajay, ook veilig. Alsof Ajay haar ster was, haar eigen, veilige ster, waar ze zich aan vast kon klampen in de duisternis, die haar zou beschermen, die zíj zou beschermen. Misschien wel voor altijd.

Ajay hield haar hand in die van Ave. Ze sloot haar ogen.
Zoals altijd speelde ze in een rap tempo de afgelopen dag in haar hoofd af. Iets wat nu langer leek te duren dan normaal. Vooral omdat ze wist dat degene die daarvan de oorzaak was, nu naast haar zat, en ze deze vanuit de grond van haar hart daarvoor dankbaar was. Ergens vond ze het grappig dat ze, in één dag, in slechts een paar uur, hun gedachtes al zo op elkaar in konden stellen. Hun zielen zo hadden kunnen synchroniseren en elkaar al konden begrijpen. Elkaar vertrouwden, elkaar dankbaar waren. Veilig voelden. Alsof ze elkaar al jaren kenden. Het was wonderbaarlijk te noemen.
Ajay wist niet wat Ave dacht. Hoewel ze zoals altijd geïnteresseerd was naar haar vele gedachten, van het meisje die zoveel dacht, was ze nu niet zo nieuwsgierig. Wat het ook was, het ware geen ontsnappingspogingen of nare gedachten, want Ajay merkte dat ook Ave zichzelf op gemak stelde. Dat voelde goed, bedacht Ajay zich.
Ajay dacht niet meer. De vermoeidheid nam haar over. In no-time sliep ze, met haar vingers verstrengeld in die van Ave, veiliger dan ooit.

Off: mijn laptop was stuk. Ik kon gisteren niet on komen. Nou vind ik mezelf zielig.

Ave voelde aan Ajay's iets wat verslappende greep dat ze in slaap was gevallen, en hoewel het meisje zelf haar uiterste best deed om wakker te blijven, weg van de alles vernietigende duisternis, voelde ze hoe haar gedachten langzamer gingen en troebeler en mistiger werden. Heel langzaam viel ze in een onrustige slaap. Maar ze werd niet geteisterd door de gebruikelijke nachtmerries. Tenminste, in het begin wel, maar de droom veranderde plotseling.
Ze was heel ergens anders, in een heel andere wereld, zo leek het. En... Ajay was daar ook, en een jongen waarvan ze eigenlijk niet begreep wat hij in háár droom deed. Ze kende hem niet, hij leek niet op iemand die ze kende, er was niets dat hem aan haar zou kunnen verbinden, zo leek het. Maar de hele droom was vreemd. Ze stonden op een berg, en ze leken allemaal even verbaasd daar te zijn, al lieten ze dat misschien niet zo duidelijk merken.
Ave was gewend niet lang te slapen, en toen ze al snel opschrok uit haar droom, was dat niet heel verbazend. Maar Ave zelf was een beetje overstuur, aangezien er iets heel vreemds was gebeurt. Het had allemaal zo echt geleken, alsof elke persoon er ook echt was geweest. Ze haalde diep adem, en keek even voorzichtig opzij, om te kijken of Ajay had gereageerd op het feit dat ze was opgeschrokken. Ze hoopte dat ze het meisje naast haar niet wakker had gemaakt, doordat ze in haar hand had geknepen, of tegen haar aan had gestoten. Ze wilde niet dat Ajay wist dat ze dit soort dromen had, en ze wilde Ajay sowieso goed laten slapen vannacht.
Het enige wat Ave op het moment zeker wist was dat ze niet meer zou kunnen slapen. Het was pikkedonker buiten, en zeker weten nog midden in de nacht, maar dat maakte haar niets uit. Ze zou haar ogen niet meer kunnen sluiten om terug te gaan naar die wereld, naar die vreemde wereld, of naar de verschrikkelijke duistere nachtmerries. Ze wilde er nooit meer naar toe. En dus keek ze maar voor zich uit, of bestudeerde ze Ajay terwijl haar borst kalm omhoog en omlaag ging. Ze had zo'n vredige, lieflijke en vooral rustige uitdrukking op haar gezicht, dat Ave nu pas echt besefte hoe erg het zou zijn als ze Ajay wakker zou hebben gemaakt, en weg zou hebben getrokken uit die dromen waar ze nu was. Waar ze veilig was.

Off; Ah, ik vind je heel zielig D: Hé, ken jij eigenlijk de Hongerspelen trilogie? -ik val met de deur in huis -wbw-

Ajay voelde hoe ze in een droom gezogen werd. Een benauwd gevoel was het. Niet prettig.
Het was ook nog eens raar. Ajay sliep vaak door dromeloze nachten, dus dat ze überhaupt droomde, was nieuw voor haar. En wat voor een droom. Bergen, zo hoog dat het haar ergens verwonderde waarom het niet zo koud was, als Londen nu in deze winter. Er was een jongen die ze niet kende, en er was Ave. Ergens voelde dat ook weer goed. Zelfs in haar dromen was Ave daar om haar veilig te stellen.
Toch was er een ding wat ze zelfs in haar droom raar vond. Ze was gewond geraakt aan haar hoofd, een flinke wond zelfs. Waarschijnlijk een gat in haar voorhoofd, bij de haargrens. Het deed pijn. Dat hoort het niet te doen in een droom.
Was het wel een droom? Dat kon Ajay zich niet anders voorstellen. Als het geen droom was, hoe kon ze van Londen op die bergen gekomen zijn? Ze viel toch in slaap, naast Ave? Maar waarom had ze dan pijn? Waarom leek die droom zó verschrikkelijk echt?

Ajay werd ervan onrustig in haar slaap. Ze wilde weg uit die rare droom. Waar ze pijn leed en verbleef op één van de veel te hoge bergen. Ze wilde terug naar de realiteit, waar ze veilig was bij de échte Ave, en waar ze geen hoofdpijn was. Ze dacht daar zo heilig aan, dat ze uiteindelijk ook echt wakker schrok.
Ajay wist eigenlijk niet of dit was omdat ze uitgeslapen was, of ook echt kwam omdat ze wakker wilde worden. Het maakte niet uit. Ze was wakker! Weer terug in de oude observatieruimte waar ze haar dagen sleet, waar ze in slaap was gevallen. Weer terug bij Ave, haar veilige thuishaven. De échte Ave.
Toen sneed er een sterke steek door Ajay's hoofd. Het eerste wat ze deed, was met haar vrije hand naar haar voorhoofd gaan. Ze checkte. Nee, geen bloed. Wat had ze verwacht? Dromen waren niet echt. Haar hoofdpijn dus ook niet. Toch?
Ajay keek schuin naar Ave. Ze merkte dat die wakker was, en wist niet of Ave al gezien had of Ajay wakker was. Ergens was dat moeilijk te missen. Ajay had tenslotte als een schichtige malloot naar haar voorhoofd gegrepen. Had Ave wel geslapen? Ajay wist het niet, ze was allang blij haar weer te zien.

off: gelukkig vind je me ook zielig. Voel ik me beter. D: -- en ja, de Hongerspelen ken ik! Alle drie de boeken gelezen (laatste in 't Engels, maar goed). lol ik ben goed. =3

Ave keek hoe Ajay onrustiger werd in haar dromen, en uiteindelijk ook wakker werd, en het viel haar meteen op toen het meisje naast haar snel naar haar hoofd greep, en iets wat verbaasd voelde of er iets zat, en ze herinnerde zich de hoofdwond die Ajay had gehad in háár droom. Maar dat kon niet. Haar dromen waren van haar, net als haar nachtmerries, en dat moesten ze blijven. Anderen mochten nooit last hebben van alles waar zíj last van had. Het was gewoon toeval, heel vreemd toeval. Ze bleef Ajay even aankijken, en voelde hoe haar hand zich weer wat steviger om die van Ajay greep, als houvast tussen haar verwarrende gedachten. Als houvast voor alles.
Ze zei niets over haar droom, bang dat Ajay haar vreemd zou vinden, stom, maar ze zocht de ogen van het meisje naast haar wel meteen op, en probeerde er dingen uit te lezen. Sommige dingen waren duidelijk te zien, zoals de verwarring die Ajay voelde, en de verbazing. Ze wilde wat gaan zeggen, maar haar keel was droog, en er zat een grote brok in, zodat ze moest hoesten en slikken, en toen toch maar besloot niets te zeggen.
Ave wist niet precies waarom, maar ze wilde weten of Ajay hetzelfde had gedroomd als zij. Het was een raar idee, maar er waren wel meer vreemde dingen gebeurd de laatste tijd. In iedergeval was Ave niet van plan ernaar te vragen, al bleef ze Ajay's blik wel vasthouden. Ze wilde niet dat ze haar blik zou afwenden, haar ogen neer zou slaan, en Ave zou vertellen dat ze niet begreep waarom die zo stom deed.
Ave wilde de verachting in Ajay's stem niet horen, en toen besefte ze, dat dat stom was, dat ze dat dacht. Want ze had het gevoel dat Ajay nooit verachtend tegen Ave zou doen. Niet na... Na wat er gebeurd was. Na de belofte die Ave aan Ajay had gedaan, de eerlijkste belofte in haar hele leven, zo voelde het. Een die ze nooit en te nimmer wilde en zou breken. Nooit.

Off: Cool Ik ging daarnet kijken naar zo'n filmpje op youtube. Mensen hadden het moment dat Rue dood ging nagemaakt, echt heel mooi, en heel goed... Ik weet niet of je het ooit gezien hebt, en zo niet, dan moet je het echt kijken.

Ajay voelde hoe haar hand steviger werd vastgenomen door Ave, en keek nu op, recht in de lichte ogen van haar vriendin. Ze beantwoorde diens greep door ook stevig de hand van Ave vast te houden, en vroeg zich af wat er in het meisje omging, maar was eigenlijk nog te druk bezig met haarzelf.
Ze zag hoe Ave haar dringend aankeek, alsof ze iets belangrijks wilde zeggen of vragen, maar zich op het laatste moment bedacht. Ajay werd er spontaan nerveus van. Alsof ze wilde bewijzen aan Ave dat ze alles mocht zeggen wat zij wilde. Maar ergens vond ze dat raar van haarzelf, want ze wist niet eens of Ave überhaupt wel iets tegen haar wilde zeggen, of dat ze gewoon wat geschrokken was. Geschrokken van het feit dat Ajay zo dramatisch naar haar hoofd greep, of omdat de verwarring bij Ajay zo duidelijk te lezen was, dat ze zich afvroeg wat er was. Of zo.
Ajay bleef Ave aankijken. Ze voelde dat er iets rondging in het meisje. Na een tijdje dralen en wegstoppen, wilde ze toch weten wat dat was. Ze slikte een keer. "He, Ave," begon ze voorzichtig, terwijl ze een klein kneepje gaf in diens hand. "Is er iets?"

off: nooit gezien. o_o geef die link 's. Moe'k zien. Weet je trouwens dat ze het eerste boek gaan verfilmen? *juicht* ik is blij.