Sight for sore eyes.

Ajay trok haar wenkbrauwen op. "Dat ik daar nooit aan gedacht heb," verweet ze haarzelf. "Hm. Als het wat warmer is ga ik zoiets ook maar proberen, denk ik. Ik heb wel weer eens behoefte aan leesvoer."
Ajay vouwde haar vrije arm achter haar hoofd en rustte zo tegen de muur. Ze zuchtte een keer kalm. Vanuit haar ooghoeken keek ze even naar Ave, waar ook een soort rust van leek te stralen. Ajay had de aarzeling in diens woorden wel gehoord, maar ze liet zich daar nu niet door uit het veld slaan. Ave probeerde slechts nog haar draai te vinden, bedacht Ajay, het duurt alleen eventjes. Het was al een veel grotere overwinning dat Ave haar de waarheid had vertelt, over het stelen van boeken, vond Ajay. Ave hield het haar niet geheim. Ze wist dat Ajay het niet raar ging vinden, toch? Ja, ze wist nu wel hoe Ajay in elkaar stak, al waren het pas een paar uurtjes dat ze elkaar kenden. Deze gedachte luchtte Ajay op.
Ajay zweeg. Haar woelige gedachten hadden weer wat rust gevonden, en Ajay stelde het haarzelf nu niet verplicht een gesprek op gang te brengen. Toch kon ze het niet laten haar lippen van elkaar te wijken en te spreken. "Heb je... ook vragen voor mij?" vroeg ze, puur omdat ze zelf geen gespreksonderwerp meer kon aansnijden.

Ave zuchtte zachtjes, en ondanks dat ze het nu warmer had dankzij de deken van Ajay, vormde haar adem nog steeds damp wolkjes in de koude lucht. Natuurlijk had ze vragen voor Ajay, te veel vragen. Maar ze kon ze niet allemaal stellen, en dat wist ze. Ze wilde de pas begonnen vriendschap niet meteen breken met te persoonlijke vragen, omdat ze wist dat Ajay zelf dat ook niet zou doen. Ajay wist dat Ave het moeilijk zou vinden, dat begreep ze, en zijzelf begreep ook dat het moeilijk was om over persoonlijke dingen te praten voor Ajay.
Dus begon ze met makkelijke dingen, simpele dingen, gewone dingen, alsof ze gewone meisjes waren. 'Natuurlijk.' Zei ze, en ze pauzeerde even om de zinnen in haar hoofd te formuleren voor ze ze zou uitspreken. 'Wat voor dingen vind je leuk om te doen? Wat is je lievelingskleur?' Ze wachtte even, en slikte.
Er kwam iets bij haar op, maar ze aarzelde. Zou ze het wel moeten vragen, of was het iets wat niet slim was om te doen, te persoonlijk, te diep. Uiteindelijk dwong ze zichzelf de paar woorden over haar lippen te laten glijden, in een kleine fluistering. 'Wat is je diepste wens? Op een warm huis na?'
Ave zelf wist niet goed of ze de vraag zelf beantwoordt zou hebben. Waarschijnlijk wel, maar alleen als Ajay het had gevraagd, besefte ze. Als iemand anders haar diezelfde vraag had gegeven, had ze hardnekkig gezwegen, dat wist ze heel zeker. Ze hield er niet van dit soort dingen tegen mensen te zeggen, maar op de een of andere manier wist Ave dat als Ajay eerlijk zou hebben geantwoord, wat ze of had gedaan, of had verzwegen, zij dat ook zou hebben gedaan. Want ze vertrouwde Ajay, en ze wist dat ze haar alles zou kunnen vertellen.

Ajay dacht na voordat ze antwoordde. "Nou, ik houd ook van lezen," begon ze, "ik houd ook van tekenen. Alleen heb ik nu de juiste materialen er niet voor. Ook houd ik van bewegen, sporten, zeg maar. Vooral rennen. Daar ben ik goed in," ze zweeg even voordat ze verder ging, "ik houd ook van muziek. Allerlei soorten muziek, het maakt me niet uit, zolang het maar muziek is." Ajay liet de vraag daarna tot haar doordringen. "Mijn lievelingskleur is elektrisch blauw." Ajay haalde haar schouders op, omdat ze niet meer wist te zeggen. "Vind ik een mooie kleur, maar vraag me niet waarom."
Toen Ave nog een vraag stelde, moest Ajay langer nadenken dan bij de andere vragen. Wat was haar diepste wens? "Die is zojuist al in vervulling gegaan," fluisterde Ajay, net zo zacht als dat Ave de vraag gesteld had. "Ik wilde altijd al een iemand op wie ik kon vertrouwen, en ik heb het gevoel zo'n iemand gevonden te hebben."

Ave luisterde aandachtig, en dacht aan de dingen die Ajay had gezegd. Ze hield ook van lezen, van tekenen, en van muziek. Ze wendde haar blik even af, maar draaide die snel weer terug toen ze het antwoordt op haar laatste vraag hoorde. Het was iets wat ze nooit verwacht had, echt niet. Was dit Ajay's liefste wens? Zijn met iemand die ze kon vertrouwen? En bedoelde ze nu dat zíj, Ave, diegene was? Even staarde ze in Ajay's ogen, met een beetje onbegrip, en vooral verbaasdheid in haar ogen, maar toen wendde ze haar blik af.
Met haar blik nog steeds afgewend van Ajay, terwijl ze alles probeerde te verwerken bracht ze een woord, een miezerig, fluisterend woord uit. 'Echt?' Ze begreep het niet. Hoe kon iemand dat nou denken, van haar nog wel. Ze wilde er tegenin gaan, tegen sputteren, vertellen dat Ajay niet zo stom moest doen. Want hoe kon het dat iemand haar, het stelende, ijskoude kind dat in straten rondzwierf, vertrouwen. Even was ze alles dat ze die avond had gedacht -over het vertrouwen dat zij in Ajay had, en Ajay in haar- vergeten, en merkte ze dat ze zich ontzettend verzette te beginnen te trillen.
Uiteindelijk kon ze alle moed in haar lichaam opbrengen, en keek ze naar Ajay, toch nog in de afwachting, dat die in lachen uit zou barsten, dat Ave in zo'n stom grapje was getuimeld. Of ze nou écht had gedacht dat Ajay dat eerlijk zou hebben gezegd? Maar dat was nou juist het probleem - ze dacht wél dat Ajay de waarheid had gesproken, dat ze eerlijk was geweest. Vol verwarrende gedachten vind ze Ajay's blik.

Het gefluister van Ave klonk zo zacht dat Ajay haar adem in moest houden om het te kunnen verstaan. Twijfelde Ave nou aan haar? Ajay was even uit het veld geslagen. Was ze onjuist geweest? Ze dacht Ave nu toch te begrijpen, maar had ze dat fout gedacht? Toen ze met haar ogen naar de afgewende blik van Ave keek, gaf ze haarzelf antwoord op haar gestelde vragen. Nee. Ze had het niet fout gedacht. Ave was slechts overdonderd door Ajays oprechtheid. Hoewel Ajay de ogen van Ave niet kon zien, merkte ze aan diens doen dat ze verward was. Misschien wel haar standpunt verloren, en weer het meisje werd die ze was vóór dat ze Ajay beloofde altijd bij haar te blijven. Een meisje die niet goed wist of ze Ajay moest geloven of niet.
Ajay ving eindelijk de blik van Ave, waar ze honderden vragen uit kon lezen. Ze had het meisje behoorlijk laten schrikken, dat was duidelijk. Ajay boog een beetje voorover om Ave antwoord te kunnen geven.
"Echt," antwoorde ze, rustig en duidelijk. Ajay wilde zo het woord goed tot het meisje door laten dringen, haar weer op aarde brengen. Ajay wilde Ave laten herinneren dat ze te vertrouwen was, en Ajay Ave vertrouwde. Ze wilde niet het meisje kwijtraken waar ze net bevriend mee was geraakt.