Sight for sore eyes.

Ave was even in gedachten verzonken geweest, maar schrok op toen haar onderarm gegrepen werd. Automatisch trok ze hem terug, maar toen ze opkeek en Ajay zag keek ze haar verontschuldigend aan. 'Sorry.' Fluisterde ze, terwijl ze hoopte dat Ajay het niet persoonlijk op zou nemen.
Het meisje liep snel achter Ajay aan, naar buiten, terwijl ze het prijskaartje van de handschoenen haalde, en ze aan deed. Ze waren warm, en zacht, en toen ze de kou iets buitensloot door haar jas dicht te knopen, was ze Ajay plotseling nog dankbaarder. Dit kon voor haar het verschil betekenen tussen leven en dood.
De sneeuw was harder gaan vallen, en de haren van de meisjes waren al wit van de sneeuwvlokken. De straten waren zo onderhand rustiger geworden, en achter bijna alle ramen waar ze langs kwamen brandde wat licht, en kon Ave de schaduw van een grote kerstboom zien. Nog zo'n ding. Mensen die bomen omhakte om ze dood in hun huis te zetten. Ze deed haar uiterste best niet te veel om zich heen te kijken, en te zien hoeveel andere mensen hadden, en hoe weinig zij had. Ze keek nog eens naar haar nieuwe handschoenen, en draaide zich toen om naar Ajay. 'Bedankt.' Zei ze, met een dankbare en oprechte glimlach.

Ajay glimlachte breed terug naar Ave. "Geen dank, hoor." Ze was blij dat ze iets voor het meisje had kunnen betekenen, niet alleen omdat zij ook door haar geholpen was, maar omdat het sowieso goed voelde om iets te doen. Daarbij leek Ave écht oprecht blij met haar nieuwe handschoenen, en dat maakte Ajay gelukkig.
Ook zij trok die van haar aan. Ze zaten fijn en warm.
"Heb je honger?" vroeg Ajay aan Ave. Dampwolkjes vormde zich in de lucht terwijl ze deze woorden uitsprak. Het was nog steeds erg koud, maar Ajay had er nu minder last van, met een sjaal en handschoenen.

[[ buh. Mijn laptop heeft kuren. Toetsenbord doet t maar half. Ik post later een langer stuk. :/ ]]

Ave glimlachte flauwtjes, en keek even voor zich uit. Ze keek Ajay even aan, en wendde toen haar blik af. Ze had het gevoel dat ze niet nog meer van het meisje kon vragen, en dus gaf ze geen antwoord, en uiteindelijk schudde ze haar hoofd. Ze wilde niet zeggen dat ze geen honger had, maar dat ze genoeg had nu, maar ze keek Ajay niet aan.
Ze bewoog haar handen even in haar nieuwe handschoenen, en keek in een etalage van een andere winkel, terwijl ze een hoek omliepen. Ze volgde een klein meisje dat aan de hand van haar moeder huppelde met haar ogen, terwijl het kleine meisje vroeg of de Kerstman ook bij haar langs zou komen. De moeder antwoordde met iets dat Ave niet kon verstaan, maar het meisje begon te lachen, en haar ogen straalden. Ave zuchtte, en wendde haar blik af van dat geluk. Ze had het gevoel dat ze dat nooit zou hebben. Ave, wees eens blij! Je hebt net van een vreemde een paar handschoenen gekregen, en nog steeds ben je aan het klagen. Ze beet op haar onderlip, terwijl een strenge stem haar verder toesprak.

[XD Ik space hem gewoon dood, in plaats van mijn toetsenbord.]

Ajay haalde haar schouders omhoog. "Okée," zei ze. Het maakte ook niet uit. Eigenlijk had ze zelf ook geen trek, hoewel ze dat eerder wel zou hebben gehad. De vermoeidheid had toegeslagen en haar honger was verdwenen.
Ajay zag Ave's blik afglijden richting moeder en dochter die wat verder voor hen liepen. Ze merkte dat Ave op haar lip beet, en vroeg zich af waar ze aandacht. Wat had zij eigenlijk meegemaakt, dat ze in deze huidige situatie was beland? Ze moest een pijnlijk verleden hebben. Dat kon niet anders. Iedereen die Ajay tegen kwam in haar thuisloze leventje, en die dezelfde criminele activiteiten ondergingen als haar, hadden vreselijke dingen meegemaakt. De ene nog erger dan de andere. Ajay besefte dondersgoed dat een gokverslaafde vader nog het minste was van wat je kon hebben in een menselijk leven. Er waren veel ergere dingen. Ze schrok er even van dat Ave net zo goed zo'n persoon kon zijn, die vreselijkere dingen zou kunnen hebben meegemaakt als zij. Natuurlijk was ze niet belachelijk genoeg om het te vragen. Nee, Ajay hield haar nieuwsgierigheid voor haar. Ze ging Ave daar niet meeconfronteren.
Toen pas besefte ze dat ze het meisje al geringe tijd had wezen aanstaren, en snel wende ze haar blik van haar af. Wat nerveus sloeg ze haar handen in elkaar en wreef erin.

Ave had Ajay's ogen voelen prikken, maar ze had niet opgekeken. Maar toen ze het deed zag ze de vragen in haar ogen weerspiegelen. Onbeantwoorde vragen, die misschien wel nooit beantwoordt zou den worden. Terwijl ze de sneeuw een beetje uit haar haar veegde, kruiste ze Ajay's blik even. Een beetje ongemakkelijk keek ze weer weg. Ze wist nooit wat te doen in dit soort situaties.
Terwijl ze nog even naar het meisje keek, dacht ze aan de tijd dat zijzelf nog een klein meisje was, maar er kwamen bijna geen herinneringen naar boven. Een klein meisje, rennend, en een blauwe zee die zich voor haar uitstrekte, en nog wat onnodige, kleine dingen, maar geen dingen die haar raakte. Ze was te klein geweest toen ze haar ouders kwijt was geraakt, te klein om veel herinneringen te hebben van belangrijke dingen. Af en toe wist ze niet eens zeker meer of ze haar ouders nog wel voor de geest zou kunnen halen.
Ze boog haar hoofd niet terwijl ze erover nadacht, gewoon omdat ze dat nooit deed, maar ze had het misschien wel gewild. Ze stopte met op haar lip bijtte. Het wondje was alweer open gegaan van de vorige keer, en ze wilde niet dat het teveel zou gaan bloedden. Na even wierp ze weer een vluchtige blik op Ajay.

Blikken die elkaar kruisten.
Het was eenzelfde atmosfeer die ontstaat bij een ongemakkelijk gesprek. Hun ogen leken elkaar onduidelijk aan te spreken. Vragen en ontwijken. Ajay vroeg zich zoveel dingen af, waaronder waar Ave aan dacht, maar Ave hield zich sterk. Hoewel ze wat nerveus leek, hield ze dapper haar hoofd omhoog, merkte Ajay.
Ajay zweeg. Degene die de kreet bedacht had dat ogen zijn als een open boek, had het mis. Dit ging in ieder geval niet op voor Ave. Of Ajay was niet goed in lezen, maar dat laatste zou wel mee kunnen vallen, dacht ze.
Ajay besloot het op te geven. Ze moest ophouden met Ave zo ongemakkelijk te laten voelen, bedacht ze zich. Natuurlijk was haar nieuwsgierigheid hierdoor niet minder geworden. Nee. Maar Ajay zal nooit de vragen hardop durven stellen. Althans, dat was haar gedachte hierbij. Het kon best zijn dat zo'n moment ooit komt, en dat ze wel gevraagd kunnen worden. Maar dat betekende niet dat Ave ook antwoord zal geven. Dat laatste betwijfelde Ajay eigenlijk niet: waarom zou Ave haar daar ook maar iets over vertellen? Misschien wilt ze het wel voor zich houden. Misschien heeft ze redenen genoeg om het niet te zeggen.
Ajay was niets, en dat wist ze. Ze was niets. Ze betekende niets. Waarom zou ze ook maar iets voor dit meisje kunnen betekenen? Ajay was gewend aan het feit dat ze weinig tot niets waard was. Ze was nooit iets geweest, dat was haar vaak vertelt, en zelfs erin geslagen. Nee, Ave had geen enkele reden om haar ook maar iets te vertellen, en Ajay accepteerde dat.
Ajay zuchtte een keer en blies vervolgens een pluk haar voor haar voorhoofd weg. Ze dacht teveel. Ze was moe. Ze wilde slapen. Ajay wreef met haar gehandschoende handen de slaap uit haar ogen, en zuchtte nogmaals.

[[ Ik las net in het andere topic dat ik een loner was. :/ Hmm. Arme ik. Het zal wel aan de internetverbinding hebben gelegen, dan.]]

Ave voelde de lichte verandering in de sfeer. Ze liepen nu eigenlijk uitzichtloos door, tenminste, dat gevoel had ze. Misschien leidde Ajay haar ergens naar toe, zonder dat ze dat door had, maar op de een of andere manier betwijfelde ze dat. Ave deed haar mond open of ze iets wilde zeggen, maar ze deed hem snel weer dicht, en opnieuw ving ze Ajay's blik even, maar dit keer zag ze er iets anders in. Niet echt verdriet, maar een soort afstandelijkheid, die niet gemeen bedoeld leek. Ave dacht dat ze begreep waar Ajay doorheen geen, maar was niet dapper genoeg wat te zeggen. Zwak als ze was... Zwak, en maar zo'n klein stipje in de mensheid. Ze had het gevoel dat ze het niet waard was om hier rond te mogen lopen. Ze was het gezelschap van het gulle meisje naast haar niet waard, en toch... Toch voelde Ave een soort verbondenheid tussen hen, waardoor ze wilde blijven. Een soort connectie. Ze had het gevoel dat ze zoveel wilde vertellen, haar hart wilde luchten, en hopen dat Ajay het zou begrijpen, en haar niet vol afkeer de rug toe zou keren.
Ave slikte. Wat haalde ze zich in haar hoofd? Niemand zou dat willen. Waarom had Ajay niet al gevraagd of ze weg ging? Durfde ze niet, of was er een andere reden? Wat dacht ze allemaal? Dat iemand haar, háár ooit zou willen helpen? Was er geen andere reden dat Ajay dit gedaan had? Ave keek weg. Ze wilde dat ze kon stoppen met denken, en het eens positief kon zien, maar het was genoeg. Ze had al zo vaak geprobeerd het allemaal positief en goed te zien, maar waar had het allemaal op uitgelopen? Pijn. Ze had er te veel van meegemaakt, te veel pijn, om het ooit nog te zien alsof het goed kon zijn.
Stop. Ze was niemand, niets, wie maakte het uit wie ze was? Ze betekende niets in de wereld, niemand had wat aan haar, dus wat maakte het uit. Als de pijn toch maar kon stoppen...

[[Vet nieuw onderschrift trouwens, of heb ik dat gewoon laat gezien 0.0]]

Ajay las de pijn in Ave's ogen. Zie je wel dat ze een klein beetje kon lezen. Terwijl ze in Ave's ogen keek, leek de ene gedachte na de andere te racen, maar Ajay was nog steeds niet in staat te achterhalen wat deze gedachtes waren. Ajay draaide haar blik weg en keer naar de grond.
Wat wist ze nou allemaal van Ave? Enkel haar naam. Niet eens volledig, gewoon haar voornaam. Wie weet was het slechts een samenvoegsel van een paar letters, net als dat bij Ajay het geval was. Toch leek het zoveel te betekenen. Alsof, door het weten van deze naam, het lopen naast dit meisje, een compleet nieuw gevoel was geboren. Ajay kende de uitdrukking 'klik tussen mensen' wel, maar had het nooit echt ervaart. Was dat het? Had ze een soort klik met Ave? Dat klok zo raar. Alsof ze een slot waren die open en dicht 'klikte'.
Maar misschien was dat wel zo. Misschien was Ajay wel een slot, en heeft Ave een sleutel omgedraaid waardoor deze opensprong, openklikte. Onbewust, voor beiden. Waardoor Ajay zo nieuwsgierig in het meisje was, zo geboeid, en zoveel meer wilde weten. Ze wilde iets betekenen voor het meisje, ook al wist Ajay dat ze niets was. Ze wilde er zijn.
Toch. Toch weerhield ze er haarzelf van. Want ze was niets, en zou dat altijd blijven.
Ajay draaide met haar vinger door een van haar blonde lokken. Ze haalde diep adem. "Zeg, ehm," begon ze, "het is al laat. Waar ga jij vannacht eigenlijk slapen?"

[[Yeey, dank je! Nee, ik heb hem net in elkaar geknutseld, dus ik heb 'm ook nu pas.]]

Ave keek op toen ze Ajay tegen haar hoorde spreken. Ze schudde haar hoofd. 'Ik vind vast wel een plekje.' Zei ze, met haar zachte, heldere stem. Ze wilde zich niet opdringen. Ze keek even om zich heen, naar de met sneeuw bedekte stenen grond, en vroeg zich af, of ze niet beter wakker kon blijven, en gewoon kon blijven lopen. Ze zou er warmer door blijven.
Ook Ave had vragen gezien in Ajay's ogen, maar tegelijkertijd een pijn, een pijn die zij ook begreep, maar die ze niet uit kon leggen. Maar in haar ogen was het te zien. Het begrip, en de wil om het haar uit te leggen, maar ook de terughoudenheid. En toen wendde ze haar blik af, alsof ze niet meer kon tegen de stroom van emoties, die drongen om hun weg naar buiten te vinden. Maar Ave had ze goed opgesloten, en had de sleutel veilig verstopt.
Om maar iets te doen te hebben, vlocht ze haar vingers ineen, en liet ze weer langs haar lichaam hangen. Ze had het gevoel dat ze zo nutteloos was. Dat er niemand was die haar nodig leek te hebben. En nog steeds waren er twee tegenstrijdige gedachten in haar hoofd aan het vechten om de overwinning. Ze betekende niets, en toch, toch was Ajay hier, en niet weg, was Ajay bij haar, en was er die kracht die hen bij elkaar dreef, alsof het lot wilde dat ze elkaar beter leerden kennen. Kon Ave tegen het lot ingaan? Waarschijnlijk niet, maar ze haatte het idee dat iets besliste wat zij zou doen. Ze zou er uiteindelijk zelf voor kiezen. Maar voor nu bleef dat lot even gelijk hebben. Ze zou er niets aan hebben om alleen te blijven. Dus zou ze nog even naast Ajay lopen.

[[Ik vind hem echt cool! Wij zijn trouwens echt sentimenteel bezig ;D]]

"O," was het enigste wat er uit Ajay kwam. Zie je wel dat ze niets waard was. Ave kon het prima zelf redden, ze hoefde Ajay's hulp niet, dus waar maakte Ajay toch zo'n drukte om? Ze hoefde niets voor haar te betekenen. Alhoewel, als Ajay in haar ogen keek, leek ze eenzelfde gevoel te vinden die ze herkent. Alsof... er iets in Ave waande, gedachtes haar ziel vertroebelden en ze pijn leed. Vanbinnen. Ajay voelde een blijk van herkenning, en zag ook dat Ave iets leek te herkennen, al wist ze dat laatste niet zeker.
Ajay zuchtte voor de zoveelste keer en legde haar hoofd in haar nek. Ze keek naar de sneeuwvlokken die naar beneden dwarrelden. Het bleef maar neerkomen: als het niet gauw ophield, sneeuwde heel Londen in. De laatste keer dat dit gebeurde zat heel het verkeer vast. Iets wat Ajay niet erg vond, iedereen moest lopen en er waren dus meer portemonnee's op straat.
Alleen betekende de sneeuw vaak ook kou. Een koude nacht was een hel. Als Ave nog een plaats zocht om te slapen, kon Ajay alleen maar hopen dat ze een goede vond. Anders vroor ze nog -- het woord schoot door Ajay's hoofd sneller dan de snelste sneltrein. Dood. Dat terwijl Ajay wel gewoon een plaats had om te slapen, weg van de sneeuw. Het was dan wel niet warm, maar veel beter dan hierbuiten. Nee. Ze kon Ave niet in deze kou aan haar lot overlaten.
Lichte paniek maakte zich van Ajay meester. Normaal werd ze nooit zo bezorgd over iemand, alleen over zichzelf. Maar door die rare connectie die ze nu voelt tussen Ave en haar, wilde ze Ave niet hier achterlaten in de kou. Niet in deze stervenskou. Ze liet Ave niet aan haar doodgaan.
"Weet je het zeker?" vroeg Ajay bezorgd, terugduidend op Ave's woorden. "Waarom kom je niet gewoon met mij mee? Ik heb een plaats, je weet wel, onderdak. En ik heb een deken." Dat laatste voegde ze er puur bij in de hoop Ave over te halen.

[[Thnx. =3 En ja, echt wel. Moet er bijna van janken. Arme Ave en Ajay! Ze gaan totaal langs elkaar heen T-T Di's de meest heftigste RPGtopic die ik ooit heb gehad qua emoties. Alée, moet ik zeggen dat ons commentaar telkens onder die berichtjes echt zuigt. Weg sentimenteliteit (isdaweleenwoord?) xp]]

Ave keek op, terwijl haar ogen even groot werden verbazing, maar ze zich snel weer vermande. Had Ajay nou echt voorgesteld om haar mee te nemen, en haar niet hier achter te laten. Ave wilde tegensputteren, maar besefte toen dat dit misschien haar enige kans was, en die kon ze niet door haar vingers laten glippen. 'Echt?' Vroeg ze voor de zekerheid, alsof ze verwachtte dat Ajay een grapje maakte, al leek het daar niet op. Ave slikte om haar droge keel weer wat leven in te blazen, maar ze moest er alleen maar van hoesten. Toen ze haar haar uit haar gezicht streek en weer naar Ajay opkeek, had ze half verwacht dat die misschien was gaan lachen, en zou vragen of Ave dat nou echt geloofd had, dat ze haar erbij wilde hebben. Maar dat deed ze niet.
Zou dit betekenen dat Ajay echt wat gaf om wat er met haar gebeurde? Dat het haar niet niets kon schelen wat er met haar zou gebeuren na deze nacht? Daar leek het wel op, en dat zorgde dat er iets in Ave's hoofd gebeurde. Er kwam een gevoel op, een onbekend gevoel, een gevoel dat ze niet thuis kon brengen. Uiteindelijk sprong er een woord op in haar hoofd. Genegenheid en dankbaarheid, maar tegelijkertijd ook gemengd met die connectie tussen de twee.
Ook Ave keek even op, naar de donkerblauwe hemel. De maan begon steeds helderder te schijnen, en de sterren twinkelden hoog boven hun hoofden. De straten leken steeds leger te worden. 'Ik...' Ze kon verder niets zeggen, maar hoopte dat haar ogen genoeg zeiden, toen ze Ajay weer recht aankeek. 'Bedankt.'

[[Ja, echt... Ik ga trouwens wel voor een happy end, uiteindelijk, en niet aan de kou sterven ;D]]

"Echt?" Ajay hoorde de verbazing in Ave's stem. Een bepaalde angst, alsof ze Ajay niet geloofde.
Toen Ave weer naar haar opkeek, zag ze de ongeloof in haar ogen. Ajay had nooit zoveel in ogen gekeken als nu. Op alle fronten probeerde ze te ontdekken wat er in het meisje omging. Ajay bleef haar strak aankijken, moervast bij haar voorstel. Ze zei niets.
Ave begon maar wist haar zin niet af te maken. "Bedankt," zei ze, en ze keek Ajay recht in haar ogen aan. Oprechte dankbaarheid klonk door haar stem en was te lezen in haar ogen. Voor het eerst zag Ajay haar volledig, en werd ze niet afgeleid door Ave's onbekende gedachtes die voorbij raasden, puur omdat die er nu niet waren. Er was slechts opluchting en genegenheid.
Ajay had niet verwacht dat het zo snel zou gaan. Ze dacht niet dat Ave met haar, haar, mee zou willen. Maar Ave had zelfs een dank betoont. Ajay was even van haar stuk voordat ze een "Graag gedaan" kon prevelen. Ze was dolblij dat ze Ave niet hier achter hoefde te laten. Ondertussen bleef ze Ave aankijken.
Het duurde even voordat ze weer wat kon zeggen. "Eh, ja," begon ze. "Volg je mij dan? Als we aan het eind van deze straat rechts de eerste steeg ingaan, zijn we er bijna."

[[Fijn. Sterven is inderdaad wat dramatisch. Kan me voorstellen dat je daarvoor niet gaat. xD]]
EDIT: "The world of warmth, becomes the world of cold. Our souls are the only ones who can save it." ... weet je, in ons geval is dit extra-ironisch. xp

Ave wist niet precies waarom, maar ze trilde een beetje, en ze beet haar kaken op elkaar om dat te stoppen. Herinneringen kwamen bij haar op. Mensen die haar toeschreeuwden dat ze niet zo zwak moest zijn, dat ze door moest gaan. Niet moest voelen. Ze boog haar hoofd niet, en knikte naar Ajay, zonder haar echt aan te kijken. Maar uiteindelijk draaide ze haar hoofd weer naar het meisje naast haar. Ze moest echt vastbesloten zijn geweest dat ze Ave bij zich wilde hebben, en nog steeds was ze daar nog een beetje verbijsterd over, maar ze liet het niet al te veel merken.
Nu was de straat echt leeg, al hoorde Ave nog mensen praten achter de door gordijnen aan het zicht onttrokken ramen. Er viel een stilte, al was het anders dan hiervoor. Minder ongemakkelijk, alsof ze beide niet meer probeerde iets te vinden om elkaar te zeggen, maar dat het goed was zo. Dat het niet meer gedwongen was. De wind blies Ave's haren in haar gezicht, en terwijl ze ze weer weg streek, keek ze even naar Ajay. Ook die leek wat verbaasd, al begreep Ave eerst niet waarom. En toen kwam er iets bij haar op. Zou Ajay verbaasd zijn omdat ze niet had gedacht dat Ave met haar mee zou gaan? Zonder te weten of ze dat wel goed gedacht had, gingen haar gedachten verder op het idee in. Waarom zou ze verbaasd zijn? Ave probeerde zich in haar situatie te verplaatsen. Als het Ave was geweest, had ze hetzelfde gedacht, waarschijnlijk. Waarom zou iemand met haar, háár, mee willen? Zou Ajay diezelfde gedachten hebben gehad.
Het meisje had haar blik even afgewend toen ze nadacht, maar nu keek ze op, terwijl ze Ajay onderzoekend aankeek, met een iets wat... begrijpende blik. Zou Ajay begrijpen wat ze bedoelde? Ze wist het niet, maar hield de blik van het meisje naast haar nog even vast.

[[Inderdaad XD]]

Ajay's blik kruiste die van Ave. Ze merkte dat er iets overgebracht probeerde te worden. Alsof Ave, alleen door naar haar te kijken, haar iets probeerde te zeggen.
Ze begreep haar. Ave begreep hoe Ajay voelde. Tenminste, dat dacht Ajay te lezen, al wist ze het niet helemaal zeker. Het was dat moment dat Ajay haarzelf af vroeg waarom mensen niet telepathie hadden ontwikkeld, in plaats van spraak. Ze knipperde een paar keer met haar ogen, om de sneeuw van haar wimpers te laten verdwijnen. Zou Ave het écht begrijpen? Hoe Ajay zich voelde?
Ajay zuchtte en besefte dat dit een vraag was die ze waarschijnlijk nooit hardop zou durven stellen. Ze zou er hoogstwaarschijnlijk ook nooit een antwoord op kunnen vinden.
Ze begeleide Ave een steeg uit, en ze liepen nu in een smalle straat. Aan het eind was het. Een verlaten, half-gesloopte fabrieksgebouw. Ajay had het meest warme hoekje opgezocht, die vermoedelijk het best geïsoleerd was. Daar had ze een matras neergeworpen en daarbij een deken gelegd, om nachten door te komen. Verder was ze er alleen om soms Jupiter te verzorgen. Anders liep ze buiten.
Ajay kuchtte een keer. "Daar aan het eind van de straat is het," zei ze, ter informatie.
Ze merkte op dat Ave al een tijdje stil was. Zou ze zo overrompeld zijn door Ajay's aanbod? Nee toch? Of probeerde Ave nu de gedachten van Ajay te lezen, zoals het voorheen andersom was gegaan? Het leek Ave dan beter af te gaan dan Ajay. Ave leek Ajay te begrijpen. Het voelde goed, al wist Ajay niet goed wat ze dacht. Het maakte voor haar niet uit. Het gaf haar hoe dan ook een veilig gevoel.

Na Ajay's woorden wendde Ave haar blik even van het meisje naast haar af, om voor zich te kijken. Ze bekeek het oude fabrieksgebouw, en besefte dat het vele malen beter was dan waar Ave had geslapen als ze Ajay nooit ontmoet had, en opnieuw was ze haar ontzettend dankbaar. In plaats van iets uit te leggen, knikte ze alleen maar, en keek ze wat weg. Hoe zou ze dit gevoel ooit kunnen uitleggen, hoe zou ze iets aan Ajay kunnen uitleggen? Het lag niet aan het meisje, maar aan Ave zelf. Ze was gewoon zo slecht in dit soort dingen. Misschien kwam het gewoon omdat Ave al zo'n lange tijd op zichzelf woonde, en zo weinig... sociaal contact had met andere mensen.
En dus liep ze gewoon met Ajay mee, niet wetend wat ze met al haar gedachten aan moest. En toch, als ze in Ajay's ogen keek, leek ze hetzelfde te zien. Al die gedachten, maar geen weet over wat ze er mee moest doen. Ave vlocht haar vingers in elkaar, maar haalde ze gefrustreerd weer uit elkaar, waarna ze de kraag van haar jas een beetje opzette, en haar handen in haar zakken liet glijden. Het was nu al koud, maar vannacht zou het er niet warmer op worden.
Maar Ave liet haar schouders niet hangen, en boog haar hoofd niet, maar ze hield zich sterk, van buiten tenminste. Ze had geleerd dat je eerder werd "gepakt" als je zwak was, of leek. En dus had ze zichzelf aangeleerd recht staan, haar gezicht strak te houden, mensen niet de kans te geven haar te grzen te nemen. Gewoon pakken wat ze nodig had, niet rond blijven hangen, en meteen verder gaan. Wachten was bijna vragen om gezien te worden met iets wat te duur voor je was.
Ave keek even opzij, naar Ajay, en beet op de binnenkant van haar lip. Stom als ze geweest was, beet ze het wondje weer open, en met de smaak van bloed nog in haar mond, slikte ze het weg. Alles weg slikken, niets te lang vasthouden. Gewoon door gaan, anders red je het niet...

Toen het tweetal aankwam bij het kleine fabrieksgebouw, werden ze er nog van gescheiden door een oude omheining met gaas. Ajay wist dat er rechts van hun een gat zat, want ze had deze er zelf ingemaakt.
"Hier," zei Ajay. Ze merkte hoe Ave schuin naar haar keek, en wierp een bemoedigende blik naar haar terug. Ergens vond Ajay het wel grappig dat ze, in die zestien en een half jaar dat ze al op deze aarde rondliep, nog nooit zo vaak haar ogen gebruikt heeft om te communiceren met een ander. Ze kende Ave pas net. Toch had ze er, met haar ogen, al meer mee gepraat dan met ieder ander. Ze heeft nooit zoveel gepraat. Ajay wist uit zichzelf niet welke woorden ze moest gebruiken. Ze gebruikte sowieso niet veel woorden. Ze liet anderen wel naar haar schreeuwen. Als zij iets zei, dan was het vaak al gauw dat ze geslagen werd, dus ze hield liever haar mond.
De omheining was nog eens extra omrand met een laag muurtje. Ajay leidde Ave naar een stuk laaghangend gaas. Als ze op het muurtje klom, kon je zo over dit gaas heenstappen.
Ajay sprong er als eerst op, hopend dat Ave haar voorbeeld volgde, en stapte zo over het gaas, waar ze haar voet kon neerzetten op liggende, oude containter. Ze had die hier neer gegooid, zodat ze niet van anderhalve meter hoog naar beneden hoefde te springen. Op deze container bleef ze staan en stak ze een hand over het gaas heen naar Ave.
"Pak mijn hand en klim op de muur," zei Ajay. "Ik hou je vast. Als je bij me op de container komt, pas dan op, want deze is glad door de sneeuw."

Ave was al snel achter Ajay aangesprongen, en keek wat verontschuldigend naar de hand die het meisje haar had uitgestoken, alsof het haar speet dat ze het zelf had gedaan. Ze besefte dat ze allebei geen woorden nodig hadden gehad om belangrijke dingen uit te leggen. Alleen de dingen die ze wel moesten zeggen hadden woorden gevormd, maar het was wat onwennig en voorzichtig geweest. Hun ogen zeiden veel meer. Ave dacht even, terwijl ze voorzichtig naast Ajay op de container ging staan. Zijzelf hield niet zo van woorden. Misschien konden anderen ze aardig waarderen, maar Ave begreep dat ze alleen maar problemen opleverden, en dat blikken veel meer konden zeggen dan woorden ooit konden uitleggen.
Ze keek eventjes, wat afwezig, naar beneden, en sprong toen automatisch en soepeltjes van de container af. Pas toen haar voeten lichtjes de grond raakte besefte ze dat ze voor Ajay was gegaan. Maar dit was niet haar plek, en misschien was dit wel een teken van dis-respect(ehm?)... Ave was even bang dat Ajay boos zou worden, al leek ze daar geen persoon voor, voor wat Ave tot nu toen van haar gezien had. Maar ze was zo gewend dat het allemaal háár schuld was, en dat zíj het maar moest oplossen. Ze keek heel even naar Ajay op, en ging toen opzij, terwijl ze haar blik afwendde. Zou Ajay willen dat ze weg zou gaan? Had ze gewoon gewacht op het goede moment, dat ze Ave maar eens te grazen kon nemen? Ave, stop met zulke dingen denken. Ajay is aardig tegen je... en bovendien, lijkt zij wél gevoelens te hebben, precies het tegenovergestelde van al die anderen. Ze deed haar best om naar het stemmetje in haar binnenste te luisteren, terwijl ze voorzichtig weer naar Ajay opkeek.

Ave schoot aan Ajay voorbij nog voordat ze met haar ogen kon knipperen. Haar hand stak nog in de lucht, maar Ave stond al achter haar, op de grond. Nog steeds met haar hand vooruit keek Ajay over haar schouder naar het roodharige meisje, die haar voorzichtig onderzoekend, en ergens zelfs verontschuldigend, aankeek.
Ajaykneep haar hand in de lucht een paar keer achter elkaar dicht, alsof ze de sneeuwvlokken wilde vastgrijpen. Een beetje dom staarde zich voor haar uit. Toen schoot Ajay in de lach. "Wa, je bent snel," grijnsde ze enthousiast naar het meisje, "en ik maar rustig aan doen met je. Als ik dat geweten had, had ik een kortere weg genomen hiernaartoe." Ajay duidde op een weg die Ave nog niet kende, eentje die ze zelf de 'binnenwegsteegje' had genoemd. Hierbij moesten ze over drie muurtjes klimmen, wat overigens als je lenig bent zoals Ajay vrij gemakkelijk gaat. Zo was je drie keer zoveel sneller geweest dan de weg die Ajay nu had genomen, samen met Ave, die meer dan een kwartier had geduurd.
Ajay sprong van de container af en landde soepel naast Ave neer. Ze glimlachte nog een keer, en zei toen: "Daarheen." Ze wees verder de plaats op, die ze moesten oversteken, voordat ze naar binnenkonden. "Volg mij maar."

Ave was opgelucht toen Ajay alleen maar lachte, en ook op haar gezicht verspreidde zich een kleine glimlach. Ze was blij dat Ajay niet boos op haar was geworden, en dat zorgde dat het vertrouwen in het meisje naast haar steeds wat meer groeide. Ze liep vlug achter Ajay aan, tot ze weer naast het meisje liep.
Ave keek even naar de lucht. De wolken waren wat weggetrokken, en hoewel het nog steeds een beetje sneeuwde, kon je de sterren nu beter zien. Het meisje wist niet veel van sterrenbeelden, maar herkende de Grote Beer tussen de miljoenen, twinkelende stipjes boven haar hoofd. Ze wendde haar blik weer af, en streek haar haar opnieuw uit haar gezicht. Met nog steeds de schaduw van haar glimlach op haar gezicht keek ze opzij naar Ajay, terwijl ze ze afvroeg of dit zo'n moment was dat ze iets moest zeggen. En zo ja, wat dan? Snel wendde het meisje haar blik weer af, alsof er van haar verwacht werd dat ze het deed.
Het meisje keek voor zich uit, terwijl ze afwezig wat sneeuw van haar jas veegde, die meteen weer werd aangevuld door nieuwe, verse sneeuw die op de schouders en armen van haar zwarte jas vielen. Ze lette er niet op. Even waren haar gedachten afgedwaald naar de tijden, tijden die ze kende, die ze verachtte, maar tijden die ze zich noodgedwongen moest herinneren.

Ajay stopte bij een oude, verroeste deur. Een hele tijd geleden was hij donkergroen geschilderd, maar dat was nu niet meer te zien. In witte letters kon je nog vaag 'No Entry' lezen, maar Ajay was al jaren terug begonnen met dit te negeren.
Met moeite duwde ze tegen de zware deur. Eenmaal open wenkte ze naar Ave dat ze naar binnen kon komen.
Ze waren in een observatieruimte: een klein kamertje met een bureau, waaraan vroeger iemand werkte. Vanuit zijn luie stoel kon hij door de grote ramen (waarvan een voor hem stond, en eentje rechts van hem) de werkplaats buiten in de gaten houden. De ramen namen bijna de helft van deze twee muren in.
De stoel was nu stuk en Ajay had het leer eraf gehaald, om deze voor de kieren te leggen van de oude deur die ze zojuist open had gehad. Het was dan ook de eerste handeling die ze deed zodra ze binnen stond. Eerst de deur dicht, en toen het leer op de grond te leggen tegen de kieren aan. Zo kon de kou niet binnenkomen.
In de kleine ruimte was naast het bureau verder niets bijzonders te zien. Wat overbleef was een oude monitor, waarvan de computer al weg was, een matras op de grond en hierop een deken. Daarop lag nog een grote bol vacht.
"Jupiter!" grijnsde Ajay breed, om te zien dat de hond al binnen was. De bol vacht keek slaapdronken op. Het was een langharige blonde Golden Retriever vol klitten, en hij was aan een oog blind, dat kon je zien aan de melkwitte vlies die over zijn rechteroog lag. Toch was Ajay's allergrootste, ondanks deze verminkingen.
Toen Jupiter haar goed doorhad, sprong hij vrolijk op. "Wraf!" Getrippel op de betonnen vloer van honderpoten klonk door de kleine ruimte. Het massieve grote beest sprong tegen Ajay op en drukte zijn natte neus tegen haar wang. Toen merkte hij Ave op. Wat nieuwsgierig kwam hij naar haar toe gedribbeld en wilde hij zijn neus in de hand van het roodharige meisje drukken.
Nu pas ontdekte Ajay dat ze niets over de hond gezegd had tegen Ave. De hond op zich was aardig en lief tegen nieuwe mensen. Het was ook niet de hond waar Ajay ietwat nerveus van werd, maar Ave's mogelijke reactie. Wat als ze bang was voor honden? Misschien hield ze er wel helemaal niet van. En wat vond ze van het feit dat Ajay nog iets verborgen had gehouden, en haar was vergeten te vertellen?

Ave was rustig achter Ajay aangelopen, maar had razendsnel een stap achteruit gegaan toen ze de hond had gezien. De enige keer dat zij een hond had gezien, was haar niet erg bevallen. Het was de keer dat iemand haar gepakt had, nadat ze iets had gestolen, uit de tas van een rijke dame. Het mens had het op een gillen gezet, en iemand had Ave vastgepakt voor ze kon wegrennen. Een politieman was naar haar toegekomen, en zijn hond had naar haar gegrauwd, en geklauwd, met een schuimende bek en zijn tanden ontbloot.
Het meisje kon de littekens op haar rug bijna voelen brandden toen de hond naar haar toe kwam, en ze deinsde opnieuw een stap achteruit. En ook al stond deze hond niet naar haar te grommen, en leek het er niet op dat hij haar zou gaan bijten, toch leek haar hart twee keer zo snel gegaan. Ze klemde haar handen op elkaar, hield haar gezicht strak, en haar hoofd opgeheven, maar als je goed keek, kon je het in Ave's ogen lezen. Een vreemd soort angst was erin te zien. Geen zwakke angst, als die van iemand die niets kan doen, maar een verstijvende, rakende angst, eentje die je niet goed te woorden kon brengen, en alleen kon begrijpen als je hem ooit gevoeld had.
Had Ajay Ave in de val laten lopen? Nee. Ze wilde het niet geloven. Het kon bijna niet. Ave wierp een vluchtige blik op het meisje tegenover haar, en die leek geschrokken, alsof ze iets niet voorzien had. Nee, Ajay wilde haar geen pijn doen, had haar niet willen pakken. Ze had niet verwacht dat Ave zou schrikken, ze was het gewoon weg vergeten, dat hield Ave zichzelf voor. En als Ajay de hond vertrouwde, moest zij dat dan ook niet. Ze bleef staan. De hond kwam dichterbij, en Ave moest de aandrang hem weg te slaan en te rennen onderdrukken. Ze haalde diep adem, en keek naar de hond, zo kalm mogelijk. Die snuffelde aan haar hand, met zijn zachte, natte neus. Hij likte haar, en ze verstijfde. Maar hij zette zijn tanden niet in haar vlees, maar keek haar alleen aan met zijn grote ogen. Heel langzaam en voorzichtig hield ze haar hand iets omhoog. Ze aarzelde, maar toen ze naar Ajay keek, en besefte dat ze haar moest vertrouwen, streek ze voorzichtig over de kop van de hond -Jupiter, zo had Ave opgevangen, besefte ze-. Hij deed niets, maar keek haar hijgend aan, terwijl ze hem nog eens streelde, en toen naar Ajay keek, alsof ze om bevestiging dat ze het goed deed zo wachtte.

Ajay kon de angst in Ave's ogen zien. Paniek sloeg bij haar toe.
Ze wou de hond roepen, maar haar keel was kurkdroog en ze kon geen woord eruit krijgen. Ze wilde niet dat Ave pijn leed. Ze wilde niet dat ze bang was. Ajay voelde de connectie die ze hadden opgebouwd, met hun gesprek via ogen, breken in haar eigen handen. Straks draaide Ave zich om en rende ze weg. Dat wilde Ajay niet, niet nu ze het gevoel had veilig te zijn, niet meer zo alleen. Wat als Ave dacht dat ze haar bedrogen had? Haar erin geluisd had? Nee. Nee.
Toen deed Ave iets wat Ajay verwonderd volgde. Sterk als Ave was, hield ze moedig haar hand boven de kop van de hond. Zachtjes en voorzichtig liet ze haar hand op hem neerdalen, en langzaam maar zeker streek ze hier enkele keren over. Ajay voelde haar respect voor het meisje steeds meer opbloeien binnen in haar. Ze was niet alleen behulpzaam, ze leken niet alleen zoveel op elkaar, ze was ook zoveel moediger dan Ajay. Ave leek moeite te moeten doen om niet weg te rennen. Ajay slikte een keer.
Ave keer Ajay aan terwijl ze de kop van Jupiter streelde, zoekend naar een bevestiging of ze het goed deed. Ajay staarde haar nog even verbaasd aan, maar toen verscheen er een bemoedigende glimlach op haar gezicht. Ze kwam naast Ave staan, half tussen haar en de hond in, zodat Ave nog wel de hond kon aaien, zou dat moeten. Ajay klopte een keer geruststellend op de zijkant van de nek van Jupiter.
Toen keek ze Ave aan, en haar glimlach verdween langzaam weer. "Ehm, sorry," sprak ze verontschuldigend, "ik wilde je niet laten schrikken... ik was het een beetje vergeten te zeggen, denk ik..." naarmate ze sprak, ging ze steeds zachter praten. Ajay wist niet of Ave het nog wel kon verstaan. "Ik... het spijt me..."

Ave haalde zo rustig mogelijk adem, maar was nog steeds gespannen, al werd ze wel iets gerust gesteld door Ajay's bemoedigende glimlach. . Ze keek naar Ajay toen die haar verontschuldiging aanbood, en die leek oprecht. En dus deed Ave een poging tot een waterig glimlachje, en hield ze haar hand langzaam weg van Jupiter, waarna ze hem langs haar lichaam liet vallen. Ze probeerde zichzelf rustig te houden, wat van buiten nog goed lukte, maar van binnen schoten er woorden van paniek door haar heen. Ave likte langs haar droge lippen, en knikte toen naar Ajay. 'Het...' Ze hoestte een keer. 'Het is goed.' Ajay vertrouwde de hond, en Ave vertrouwde Ajay. Zo moest het lukken, al wist Ave nog niet hoe ze zou reageren als de hond naast haar stond als ze wakker werd. Ze zou er aan moeten wennen. En dat kun je wel. Pas je aan, dat moet je altijd doen. Pas je aan aan andere mensen, dat is beter dan jezelf zijn.
Ze keek even weg, en besefte dat haar hand trilde. Ze pakte hem met haar andere hand vast, terwijl ze zichzelf opnieuw probeerde te kalmeren. Ajay mocht niet denken dat ze zwak was. Ze moest sterk zijn, net als Ajay zelf...
Om haar aandacht wat van Jupiter af te leidden, keek Ave de ruimte eens langs, en nam ze die in zich op. Het was niet groot, maar ook niet klein, perfect eigenlijk, en Ajay scheen al wat maatregelen te hebben genomen tegen de kou, merkte Ave op toen ze even naar de deur keek, waar Ajay mee bezig was geweest toen ze net binnen kwamen. Ave kwam uiteindelijk weer uit bij Ajay, en keek haar even aan, maar wendde haar blik toen af. Moest ze nu dan iets zeggen? Stop. Toch. Eens. Met. Twijfelen! Maar ze wist het niet. Ze wist niet hoe ze zich moest gedragen, ze wist niet hoe ze moest reageren, die dingen had ze nooit echt geleerd. Die wanhoop probeerde ze te verbergen achter een zwak glimlachje, dat zich over haar gezicht verspreidde.

*ben ziek, lag gister hele dag op bed. Kon niet eerder antwoorden. Sorry D= *

Ajay voelde zich ongemakkelijk. Ze zag hoe Ave's hand trilde. Het roodharige meisje leek verwoed haar angst te verbergen, en ergens wilde Ajay haar in haar armen sluiten en haar toefluisteren dat het allemaal okée was, maar hiertoe was ze niet in staat.
Opnieuw kruistte de twee meisjes met hun ogen elkaar. Ajay keek toe hoe Ave haar met een zwak glimlachje leek te willen foppen, alsof ze haar niet wilde laten merken hoe bang ze was. Ajay glimlachte net zo zwak terug, meer uit wanhoop dat ze niet wist wat ze moest doen.
Ze keek schuin naar Jupiter.
"Hé, jongen, heb je niet honger?" sprak Ajay zachtjes, en de kop van de gigantische hond ging omhoog. Een keer likte hij zijn neus af. Toen, alsof ze het afgesproken hadden, draaide hij zich om, en liep hij via een andere deur, een binnendeur die leidde naar de werkplaats, de ruimte uit. Ajay wist dat het woord 'honger' als een soort toverwoord werkte. Jupiter ging dat altijd meteen op zoek naar eten voor hemzelf.
De hond verliet de observatieruimte door de halfopen deur. Ajay sloot gauw deze deur achter hem. Misschien, ooit, dat Ave zich aan hem zou wennen, maar dat hoefde ze niet meteen te doen. Tot die tijd moest Jupiter maar even in de werkplaats slapen. Dat deed hij ook vaak, en dat ging hem prima af. Ze wist dat de hond haar niets zou verwijten.
Met haar hand nog op de deurklink, wierp Ajay een blik over haar schouder naar Ave. "Zo beter?" vroeg ze haarzelf af, duidend op de hond die net vertrokken was en Ave niet meer kon bangmaken. Ajay liet haar blik van het meisje afglijden en keek naar de deur die ze net gesloten had, waar ze de klink nog van vast had. "Het spijt me echt," fluisterde ze zachtjes. Niet zeker wetend of Ave het nog kon horen.
Ajay kon het haarzelf nu niet permiteren om de enige vriendin die ze ooit in haar leven gehad had nu al te verliezen. Ze verstijfde half toen ze haarzelf bedacht dat ze Ave in haar hoofd net vriendin genoemd had. Was ze dat? Was dat hoe je iemand noemde die je begon te vertrouwen, waarvan je wilde dat zij jou ook terugvertrouwde? Ajay wist het niet. Haar hand werd wit van het omklemmen van de klink.

Ave's spieren ontspanden zich toen Jupiter de kamer had verlaten, en ze knikte naar Ajay. Die bleef stil staan, en omklemde de deurklink zo erg dat haar hand wit werd. En plotseling bevloog iets haar, en kon ze niet meer helder nadenken, maar deed ze iets heel raars, iets wat ze nooit zou hebben gedaan als ze normaal nooit had gedaan. Maar ze had dit gevoel nog nooit gehad. Het gevoel dat ze iemand zo kon vertrouwen. Heel langzaam liep ze naar Ajay toe, terwijl er in haar gedachten nog steeds een donkere mist hing. Ze keek niet naar het meisje toen ze voorzichtig haar hand van de deurklink pakte. Ze keek voorzichtig een beetje op naar Ajay, en liet haar hand langzaam los.
Zonder verder nog wat te zeggen liep Ave terug. Ze hield haar hoofd wat opgeheven, alsof ze tot de hemel bad. In tegenstelling tot die waas, was Ave niet gelovig, maar hoopte ze alleen dat ze het goede had gedaan. Ze haalde diep adem, en liep naar een hoek van de kamer, waar ze tegen de koele wand ging zitten, zonder naar Ajay te kijken. Ze slikte, en trok haar knieën op. Met haar ogen die ver weg staarden, naar een plaats, een wereld waar anderen haar niet bereiken konden, en haar geen pijn konden doen. Het was een plek die ze alleen gebruikte op haar zwakste momenten. Stop! Ze bewoog zich een beetje, maar keek nog steeds niet naar Ajay. Ze kon het gewoonweg niet opbrengen. Wees niet zwak. Dít is de echt wereld, en daar kan je niet van vluchten. Stop met zo onnozel doen. Ze luisterde naar het stemmetje in haar hoofd, zoals altijd, en haar handen streken even langs haar nek, waar een litteken, dat tot haar rug liep, haar bleke huid ontsierde. Haar lange haar bedekte het altijd, zoals het moest. Dat was het enige wat Ave wist van de manieren. Zorg dat je de aandacht niet opeist als er anderen in de ruimte zijn die vele malen belangrijker zijn. En daar zou ze dan ook naar luisteren, en ze zou de ruimte altijd volgen, in haar gedachten tenminste. Want er was geen plek waar iemand minder belangrijk was dan zij.