Een buitenwijk van Onyla

Spoiler:

Tegen een van de grote, dikke en machtige bomen in Onyla zat een meisje. Haar knieën had ze opgetrokken en in haar linkerhand hield ze een kladblok, die ze bekladde door middel van het potlood in haar rechterhand. Zwierige lijnen ontstonden op het eerst zo witte papier en al snel kwam er een vorm van een stam uit. Eenzelfde soort stam als die van de boom waar zij tegen aan zat, machtig en groot, als een koning van zijn eigen koninkrijk. Uit de mond van het meisje kwam zacht gemompel van een liedje, één die ze maar niet uit haar hoofd kreeg, maar op de een of andere manier kalmeerde het deuntje haar, als een of ander geneesmiddel. Het meisje, genaamd Mikiya kwam hier wel vaker, gewoon om te rusten en om alle dingen die ze aan haar hoofd had te vergeten. Het tekenen hielp haar haar gedachten leeg te maken, om zich te focussen op het blad, het potlood en de natuur die ze zo graag tekende. Onyla was dan ook een van haar favoriete plekken, het was groen en vol van natuur. Bomen gaven haar het gevoel van leven, van het zuurstof die ze zo nodig had.

Een gedaante klom een van de hoge bomen in. Snel, sierlijk en stil schoot ze door het bos, terwijl haar ogen zoekend om zich heen keken, alsof ze iets zochten. Vogels floten, en vele andere dieren die het meisje niet bij naam kende sprongen om haar heen, maar ze lette er niet op. Als ze in de bomen was, was ze vrij. Er waren maar weinig mensen die zo snel gingen als zij, weinigen die zo hoog klommen als het kleine meisje met de donker rode haren en veel te lichte ogen. Haar getrainde oren vingen een deuntje op, en ze stond stil. Het was stil in het bos, en het geneurie klonk luider dan het gewoonlijk zou zijn.
Het meisje, Ave genaamd, klom een stukje terug, in de richting van het geluid. Lichtjes nieuwsgierig keek ze naar beneden. Onder aan de boom waar ze in zat, zat een meisje, met donkere haren. Ze was iets aan het doen met een potlood, en een stuk papier, ze was aan het tekenen. Ave kon niet goed zien wat, maar het meisje leek erg geconcentreerd. Verscholen achter de bladeren keek Ave toe.

De dikke stam van de boom was op het blad geprent, kleine geschetste bladeren zaten erop, het leek als een soort kroon dat nog eens de macht van de boom verduidelijkte. Het gemompel stopte toen ze het einde had geneuried. Het was even stil, het was vredig en in balans. Mikiya hoorde gekraak van boven komen, ze tilde haar hoofd op en keek naar boven, de lange dikke stam van de boom verlengde zich tot een grote hoogte. Maar in het groen en bruine patroon van de boom zat een rode vlek, ze kon er haren aan onderscheiden, die waarschijnlijk van een meisje waren, gezien de lengte. Het leek haar onbegonnen werk om te gaan schreeuwen, dus bleef ze maar zitten en wachtte tot het meisje naar haar toe zou komen of zou vertrekken.

Ave zag het meisje opkijken en besefte te laat dat haar haar zichtbaar was tussen de groene bomen. Ze trok het snel weg, en stopte het onder de kap van haar mantel. Ze begreep zelf niet helemaal wat ze deed. Ze bekeek andere mensen wel vaker, maar nooit voor lang. Ze kon niet goed stil zitten, dan kreeg ze het gevoel dat iemand haar zou kunnen besluipen. Dat ze kwetsbaar was. Het meisje had haar gezien, dat wist Ave zeker, maar ze had niets gedaan. Wachtte ze, tot zij iets zou doen, of maakte het haar niet uit, en dacht ze dat er verder niets zou gebeuren?
Ave wachtte nog even, klom heel zachtjes een tak naar beneden, en bekeek de tekening die het meisje had gemaakt van bovenaf. Het zag ernaar uit dat het meisje vaker tekende. Maar wat maakt jou dat uit? Wat trekt je aandacht Ave? En als er niets is dat je aandacht trekt, ga dan weg! Het meisje in de boom aarzelde nog even maar klom toen rustig verder naar de volgende boom.

Haar ogen staarde naar het kladblok en haar handen die om het potlood heen gevouwen waren drukten op het papier, het lukte haar echter niet om te concentreren. Het idee dat er iemand in de bomen zat die haar bekeek beviel haar niet. Ze stond op en klopte eventuele bladeren en zand van haar kleding af. Ze liep wat naar voren en draaide zich daarna om, om in de boom te kijken. Ze kon echter geen enkel spoor vinden van het meisje met de rode haren die ze eerder gezien had. Ze zuchtte en besloot maar iets verder te lopen. Haar ogen gericht op de bladeren en het gras voor haar. Ze bleef staan toen ze een nieuwe plek had gevonden om te gaan zitten. Ze liep naar de boom toe en ging weer zitten, in dezelfde positie als ze eerst zat, echter tekende ze nu niet, ze keek alleen voor zich uit.