De bazaar van Onyla

Locatie:

Mizuki liep met kalme passen door de straten van Onyla. Het was een vreemd stadje naar zijn smaak. Wie woonde er nu graag in huizen. Al kwam je dichter bij de natuur. Zijn vest hield hij kalm over zijn schouder en liep nonchalant alsof niets hem kon schelen door de stad. Hij glimlachte. Vele mensen praatte met elkaar en hij vond het best gezellig op deze plek. Niet dat hij zich hier zag wonen. Daar was het te druk en te natuurlijk voor. Hij was meer van het metaal. Al deed hij daar zijn werk ook uit putten. Met kalme passen liep hij naar een plaats tussen de kraampjes van een markt die er kennelijk was. Hij glimlachte. Hij sloeg zijn handen op de grond en een metale balk kwam uit de grond. Het vormde een tafel. Een paar mensen keken op. Mizuki sloeg zijn hand naar achter op de grond zodat ook daar een metale balk kwam. Echter was deze platter dan die er voor stond. Hij glimlachte. "Okey....all set..." sprak hij kalm. Hij sloeg zijn vuist op een vlakke hand van hem en er kwam licht stoom uit. Hij opende zijn hand en echt zilver kwam er tevoorschijn. Edelmetalen waren voor hem wat lastiger te maken en vergde meer energie. Hij liet het bolletje zweven tussen zijn handen. Ineens schoot zijn hand er vlak langs. Er ontstond een lijn die bleef hangen. Met een hoop snelle bewegingen kwam de langzaam weer terug. Kalm ging hij verder tot het op was. Hij liet het in een vuist gaan en kneep hem even samen. Hij opende zijn vuist en een gedetailleerde snoer kwam er uit vallen. Hij legde deze op het blok voor hem. Daarna maakte hij nog een bolletje. Deze maakte hij een gedetailleerde roos op een vergelijkbare manier. Zijn vingers en handen schoten vliegensvlug langs het metaal wat een leuk entertainment gaf. Daarna liet hij de snoer omhoog schieten en ving hem op. Hij liet het roosje er aan gaan en legde hem er op. "Voor maar een paar gouden dukaten is het voor jou..." sprak hij kalm. Hij pakte een tweede bolletje en begon het proces opnieuw. Nu begonnen er meerdere mensen te komen omdat ze het toch wel interresant vonden. Hij glimlachte en ging rustig door met waar hij mee bezig was.

[Hopelijk is hij zo goed. Toch niet voldaan laat het even weten via PB graag]

Zonder proberen op te vallen liep ik door wat straten richting de markt. Niet dat het me lukte, dat niet opvallen. Ik had nog steeds de kleding aan van mijn val, mijn haar was nog vochting van het water en mijn verwondingen waren nog vers. De ogen die op mij gevestigd waren probeerde ik te negeren, al was dat niet iets wat ik met veel confor deed. Het enige wat ik wou was een paar nieuwe kleding stukken. Een paar die niet al mijn verwondingen lieten zien. Wat je niet voeld hoefd ook niet zichtbaar te zijn, een van mijn vaders quotes. Ik vond ergens een paar stuivers in mijn broekzak en wisselde ze tegen een nieuw stel kleding in. Of ze perfect zaten maaktte me niet uit, ik wou slechts al die ogen van mijn rug af. Met de kleding onder mijn arm liep ik haastig verder, niet echt lettend om de mensen die ik omsnelde of inhaalde. In een van de uitgestorve straatjes ontdeed ik me van mijn gescheurde kleding en deed ik de nieuwe kleding aan. Ze waren niet echt mijn stijl maar echt veel maaktte het me niet uit. Ik leunde tegen een muur van stenen aan en zuchte diep terwijl ik met mijn handen door mijn vochtige haar ging. Anstig was ik niet, slechts een beetje in paniek. Niet wetend wat ik hier deed, niet weten wat ik hier moest doen. Voornamelijk niet weten waarom ik niks gebroken had..

Mizuki ging rustig verder en had niet veel later ketting twee ook af. Hij legde het rustig neer op het tafeltje. Zijn ogen gingen rustig naar de menigte en na een vijftal minuten had hij de eerste verkocht. Echter veel energie bezat hij niet meer. Kalm zag hij een jongen wat kleding kopen. Hij glimlachte en keek naar de menigte. "Kijk mam! Hij draagt alleen ondergoed sprak een jongen ineens. Mizuki's blik verstarde en hij keek langzaam omlaag. Met een geforceerde glimlach keek hij naar de menigte. "Requip.." mompelde hij kalm. Een oranje gloed omhulde hem. En niet veel later had hij weer kleding aan. Ineens begon de menigte te lachen. Pas nu besefte hij wat hij had aangetrokken. "Een maidkostuum?! Wat doet die er tussen!" riep hij uit. Met droge blik keek hij naar de lachende menigte. "Ik moet dat requip gebeuren echt nog onder de knie krijgen." sprak hij zuchtend. Hij maakte een kommetje in het metaal en maakte een buiging alsof het een act was. Sommige mensen gooide er wat geld in. "En nu wil ik mijn kleding terug." sprak hij kalm. Op naar de kleding kraam. dacht hij.

(Oh Mao jij had het over verwijfde personages XD. Ik ben je een stapje voor. Al kun jij het vast beter. Kan niet wachten om de jouwe te zien XD )