Het hart van Tirave

Het dorpje is niet echt groot, eerder gezegd klein. Deze plek is het hart van Tirave. De paar winkeltjes die er zijn en een bar zitten hier. De meeste tieners die van deze streek komen hangen hier rond, niet oud genoeg om de bar in te mogen staren ze er vaak jaloers heen. Meestal is het rustig, af en toe komt heel het dorpje bij elkaar om dingen te bespreken. Reizigers komen hier vaak doorheen en zullen hier een besluit maken wat ze nog moeten inkopen. De geur van water is hier overheersend, aan alles is te merken dat het in het oosten bij de wateren ligt.

Personen: Het is hier meestal rustig.
Regels: Minimaal 4 in je typvak.

Haar huid wit als sneeuw, leek te glinsteren in het zonlicht, haar ogen glansden, rood als bloed, haar haren vielen langs haar smalle gezicht, zwart als ze nacht. Haar voetstappen waren niet te horen, maar te zien was dat ze liep. Kleine, korte passen. Haar lichaam was gehuld in een Diep, Bloedrode Jurk, die zich strak om haar bovenlichaam wond, vanaf haar middel leek de stof lichter te worden. De stof zwierde licht rond haar benen bij de bewegingen die ze maakte.

Aan de rand van het dorpje bleef ik staan, door de nacht was er weinig te zien. Het was verlaten, verlaten op een persoon na. Ik trok mijn cape straker om mij heen om de kou niet binnen te laten. De warmte van mijn adem wolkte op in de koude lucht. Even knipperde ik met mijn ogen, realiserend dat dit niet de plek was waar ik in slaap viel. Vervolgens zette ik een paar passen het doprje binnen, alsof het doodnormaal was. Een vage omtrek van een ander persoon hield mijn ogen aan de gang. Ik lette meer op mijn passen en daden, alsof iets in me zei dat ik op moest letten. Mijn ogen vergrootte zich iets meer en namen de nacht in zich op. Huizen werden gedetaileerder, de vage omtrek werd de omtrek van een Meisje. Een gezicht, leeftijd of kleding keuze was niet te onderschreiden. De ogen, dat was het enige wat ik kon zien in het licht van de maan. Diep donker rood. Een paar haren op mijn lichaam gingen overreind staan, angstig werd ik er niet van. Slechts op mijn hoede, alsof ik elk moment verslonden kon worden. Een droom leek het wel, typisch een droom.

In de verte, ver van haar vandaag kon ze een omtrek ontdekken, de omtrek van een persoon, de koude lucht streek langs haar gezicht, streelde die. Wanneer ze uitademde, ontstond er een witte wolk, die omhoog ging, en vervaagde wanneer het zijn hoogste punt bereikte. Ze knipperde met haar ogen en haalde haar hand door de ravenzwarte haren. Een moment veegde ze haar pony weg, maar op het moment dat haar hand weer uit de haren verdween viel die op de juiste plaats terug. Een glimlach vormde zich rond haar lippen, rood als bloed. Haar ogen glansden. ze wist niet precies waarom ze glimlachte, het gebeurde gewoon. Ze keek een moment om zich heen. Yumee. Ze miste hem, nu ze in deze Wereld was. Ze wist, dat dit niet haar Wereld was, snel was ze daar achtergekomen. Ze deed enkele passen naar voren, de jurk zwierde met haar beweging mee. Zwierde rond haar benen, haar haren volgde haar beweging.

Ik hield mijn adem in, haar bewegingen volgend met mijn ogen, wachtend op een rechtstreekse reactie van haar. Ik wist niet waarom ik zo op mijn hoede was, op mijn hoede voor haar. Alsof ze me elk moment ging verslinden, vermoorden. De kleur, het was de kleur die me daar aan deed denken. Het was de kleur die herinderingen bij mij ophaalde. Verward knipperde ik met mijn ogen, een paar stapjes achteruit zettend. De lucht werd kouder, snijdend in mijn longen. Haar gezicht, ik herinderde me haar gezicht, schreeuwend. Het bloed op mijn handen, het bloed overal. Ik ademde nogmaals diep in, de kou maaktte me wakker, de kou haalde de herinderingen weg. Nu realiseerde ik me wat er toe deed, dat ik op mijn hoede was. Ik fronste lichjtes en keek weer naar het meisje.

De wind leek steeds kouder te worden, kil, de wind streek langs haar wang, de lucht leek zo koud, een rilling liep over haar rug, ze keek. Ze keek, volgde de bewegingen van de persoon aan de overkant met haar, hij leek op zijn hoede. Een glimlach rond haar bloedrode lippen. Ze zag, hoe hij enkele passen achteruit deed, en bij die passen, zijn passen naar achteren deed zij er enkele naar voren. De afstand bleef het zelfde. Ze kon geen woorden over haar lippen krijgen, maar dat vond ze niet nodig, ze zag geen reden tot spreken. Het was stil, alleen het ruisen van de wind was hoorbaar, het water leek zacht hoorbaar. Zacht, bijna onhoorbaar, maar de geur hing overal. De geur van het water. Zachtjes beet ze op haar lip, terwijl ze nog enkele passen naar voren deed.

'Bloed' schor ging het woord over mijn lippen. Alles aan haar deed me denken aan bloed. Het was dat het hier naar water rook, dat deed me bij de realiteit blijven. Ik merkte hoe ze een paar stappen naar me toe deed, nog steeds een grote afstand overbrugde ons. Ik realiseerde nu pas dat ze net zo goed wist dat ik er ook was. Dat ze gezien had hoe ik een paar stappen naar achtere was gegaan en dat ze dat had kunnen opvatten als angst. De gedachte aan bloed maaktte me lichtjes misselijk. Ik was inderdaad geen held die daar imuun voor was. Het licht van de maan viel even op haar gezicht, meer dan een paar ogen werden even zichtbaar. Ze was bleekjes, al kon het ook de maan zijn die er voor zorgde dat ze witter leek. Haar zwarte haar was een contrast tegenover haar huid en ook haar ogen. Of ik het mooi vond wist ik niet, het zette me slechts aan het denken. De kou van de avond viel me niet meer op, er hing slechts een gespanne sfeer in de lucht. Waar die spanning vandaan kwam was niet zeker, het was er gewoon..

De afstand tussen hen leek zo groot, toch hoorde ze het enkele woord dat over zijn lippen kwam, dat ene woord, schor uitgesproken. Bloed. Een rilling liep over haar rug, bij het horen van de stem, zijn stem. Het was niet, dat het haar angst aanjaagde, het was gewoon. Ze zag geen reden voor de rilling, hij was er geweest. Misschien kwam het door zijn stem, het word. Bloed. Het leek in haar hoofd na te galmen. hij leek zich te realiseren, dat ze wist dat hij er ook was. Het maanlicht viel een moment op haar gezicht. Haar sneeuwwitte huid leek licht te schitteren door het licht dat erop viel. Ze proefde haast de sfeer, gespannen sfeer die in de lucht hing. Het was haar niet precies duidelijk, waar de spanning van daar kwam, waar die mee te maken had. Het was er simpelweg. Nog steeds viel het maanlicht op haar gezicht, het deed haar goed. Ze hield van de nacht, een heldere nacht.

Met mijn vingertoppen ging ik over de woorden die in mijn huid gegrafeerd stonden. Ze kalmeerde me, ze lieten me zien dat deze zorgen voor niets waren. Don't sweat the small stuff.. Ik trok mijn mondhoeken lichtjes op en ontspande me. Even sloot ik mijn ogen, dat risico nemend dat ik de volgende seconde aangevallen kon worden. Toen dat niet gebeurde opende ik mijn ogen weer, nu breeder glimlachend. Langzaam begon ik te lopen, steeds iets sneller tot dat ik bij haar was. De afstand die haar en mij nu overbrugde was niet groter dan een meter. Een afstand die me nu de mogelijkheid gaf om haar beter te bestuderen. In tegenstelling tot haar was ik minder goed zichtbaar, ik droep een cap en de maan bestraalde mij van achter. Even keek ik op naar de damp van onze beide ademen in de koude lucht. De lucht die me niet meer vastgebonden hield.

Ze volgde de bewegingen met haar ogen, volgde hem, terwijl een zucht haar lippen ontsnapte. Ze zag hoe hij in beweging kwam, hij liep, sneller tot hij haar hand bereikt. De afstand tussen hen was niet groter dan een meter, ze voelde hoe zijn ogen haar bestudeerde. De mogelijkheid om hem goed te kunnen bestuderen was er niet, bijna niet. Een cap wierp een schaduw over zijn gezicht, het maanlicht bestraalde hem van achteren. Haar blik ging naar de witte wolken van de amen die ze uitademende, de witte wolkjes die naar boven reikte en vervolgens verdwenen. De lucht was koud, maar zij leek niets te merken, alleen haar adem, hun adem gaf aan dat de lucht koud as, hun adem warm. Ze glimlachte licht, haar lippen, rood als bloed glansden. Haar sneeuwwitte huid leek licht te schitteren in het maanlicht. Haar huid kon niet bleker lijken, zelfs zonder het maanlicht was haar huid wit als sneeuw. Haar ogen waren simpelweg rood van kleur. Misschien bijzonder, maar het was nu eenmaal zo. “Miyu …” De woorden kwamen als een fluistering, maar ze wist dat hij haar zou verstaan.