De bergwand

De bergwand, het stuk dat alleen begaanbaar is voor mensen die bereidt zijn te klimmen. Het is namelijk niet mogelijk om verder te komen, als je niet over enige behendigheid beschikt. Je kan erg hoog komen, er zijn zelfs enige rustpunten; vlakke stukken met grote of kleine grotten waar je in kan schuilen tegen de wind. Velen betreden die grotten niet, omdat ze ze griezelig vinden, of beweren, dat er monsters zijn die schatten bewaken. Ze zeggen zelfs dat er mensen zijn die nooit teruggekeerd zijn van hun tocht. Of zou dat komen omdat ze de bergen zijn overgestoken? En zo ja, wat komt er dan daar, waar de berg stopt? Wat is er aan de andere kant?

Personen: Niet te veel.
Regels: Minstens twee in je typvak.
-

Ave stond aan de voet van de berg, en keek er met een kleine frons naar. Het begon in een klein, zanderig paadje, maar ze zag dat het al snel uitliep in een moeilijk klein weggetje, met stukken over rotsen, eronderdoor er langs heen. Een kleine glimlach verspreidde zich over haar gezicht, waarna dat weer neutraal werd. Ze keek nog eens om, naar het kleine dorpje achter haar. Mensen zeiden dat het er spookten, maar Ave vond het alleen maar een zielig klein dorpje, met mensen die werden onderdrukt door de geruchten die er heersten in de rest van het land. Maar ze was hier niet heen gekomen voor de mensen, of het dorp. Ze was hierheen gekomen voor de berg. Het idee dat ze weer eens wat kon doen, haar spieren kon spannen, lenig over de rotsen kon klimmen, gaf haar een raar gevoel van binnen, een fijn gevoel. Een briesje streek langs haar gezicht, en haar haar streek langs haar slaap. Ze streek het uit haar gezicht. En toen begon ze aan de tocht naar boven, via het zanderige paadje, over de bergen.

Ergens op de berg, tussen alle andere bergen in, stond op een richel een jongen. Hij zag er een beetje verward uit, niet wetend wat hij op de berg deed. Zijn lichtblonde haar zat in wilde plukken rond zijn gezicht, hij droeg een witte polo en een lichtbruine drie kwart broek. Wat deed hij op de berg, waar alleen goede klimmers zich waagden? Het punt was dat Sergio geen idee had hoe hij op de richel beland was. Het enige wat hij wist was dat hij geen idee had hoe hij naar beneden moest komen, want als hij naar beneden keek zag hij alleen maar een vreselijke diepe klif en hij was lang niet ervaren genoeg om naar beneden te kunnen klimmen maar dat hij wel degelijk naar beneden moest. Eigenlijk was dit de eerste berg die hij ooit in zijn leven had gezien. Sergio had geen tijd om zich af te vragen hoe hij hier gekomen was, hoe hij van het warme Australíë ineens op een koude berg was beland, waar zijn vertrouwde bed was gebleven. Hij moest zorgen dat hij hier vandaan kwam, want het was ontzettend koud en Sergio was niet echt aan deze temperatuur gewend laat staan dat hij erop gekleed was. Bibberend keek hij nogmaals voorzichtig over de rand. In de verte zag hij een dorpje liggen, behoorlijk klein en er liepen een paar mensen rond die zo groot waren als mieren. Het dorpje zag er niet erg boeiend uit, maar als hij goed keek zag hij vanaf het dorpje een pad naar boven lopen, richting de top van de berg waar hij ongeveer halverwege op een richel stond. Zijn ogen volgden het pad en hij merkte op dat het schuin onder de richel door liep waar hij op stond te verkleumen. Plots zag hij een mier langzaam het pad op bewegen. Hij sprong op en begon te schreeuwen, deze persoon kon wel eens zijn enige hoop zijn.

---
Ik heb mezelf een limiet gesteld van 300 woorden en daar ga ik me even aan houden =3

Ave schrok op uit haar gedachten door een geraas van geluid, een stukje boven haar. Het geschreeuw van een jongen werd weergalmd door de bergen, en even was het meisje bang dat de persoon daarboven een lawine had veroorzaakt, maar er gebeurde niets. Toen ze iets dichterbij kwam, leek de jongen een beetje hulpeloos. Hij had blonde haren, en een shirt met korte mouwen, en het zag er niet naar uit dat hij hier voor zijn plezier stond. Toen ze hem daar zo zag staan kwam er een idee bij haar op. Terwijl ze verder omhoog klom, met lenige, sierlijke bewegingen, dacht ze er verder over na. Wat als de jongen hier was gekomen, net zoals zij hier was beland? Hij leek hulpeloos, en in zijn blik kon ze iets als onbegrip vaststellen.
Het meisje met de donkerrode haren kwam sneller omhoog dan eerst, alsof ze nu pas echt een doel voor ogen had, maar toen bedacht ze zich opnieuw iets. Waarom schoot ze zomaar iemand te hulp? Dat was toch niets voor haar? Maar er leek iets in haar veranderd te zijn, al was het maar een klein beetje, sinds ze hier was, in deze vreemde wereld, waar alles leek te kunnen en te mogen. Eigenlijk wilde ze zeggen dat de jongen voorzichtig moest zijn, dat hij niet naar beneden zou vallen, of iets anders stoms zou doen, maar ze deed niets, en bleef stil omhoog klimmen. Toen de jongen bleef schreeuwen besloot ze dat ze nu dichtbij genoeg was om wat te zeggen, en dat hij anders daadwerkelijk een lawine zou laten ontstaan.
'Rustig!' Zei ze hem, vanaf tweeënhalve meter onder hem, op een lichtjes dwingende toon, terwijl ze speurend om zich heen keek, naar een spoor van iemand anders wiens aandacht ook getrokken was. Of iets anders... Zei een klein stemmetje in haar achterhoofd, terwijl ze verder omhoog klom.

off: ik besef nu pas dat ik alleen maar in Aarde gepost heb. En wel zeggen dat ik raar droom. Moet ik eerst maar eens een rare droom creeëren, dan, denk ik. :/

Langzaam deed Ajay haar ogen open. Ze had het koud. Ze had hoofdpijn. Ze had dorst, honger en ze voelde zich lam.
Waar lag ze überhaupt op? Het lag niet lekker, dat was zeker. Een harde ondergrond was het. Heel wat anders dan haar matras in de oude fabriekshal. Nee, dit was inderdaad niet het matras. En ook niet haar warme deken. Ze had nu zelfs helemaal geen deken. Trouwens, waar was die hond om haar voeten te verwarmen?
"Jupiter," sprak Ajay met een geïrriteerde, krakende stem van de slaap. "Kom hier jongen."
Toen sperde Ajay haar ogen optimaal. Dit klopte niet. Haar stem had wat hol geklonken. Anders hol dan in de fabriekshal waar haar stem tegen metaal, en dus iets hards, kaatste. Hier kaatste het... de verte in. Het kaatste niet, bij wijze van goed spreken.
Ajay rolde haarzelf op haar rug. Waar was ze? Ze keek om haar heen. Het leek wel een... grot, of zo. Rechts van haar was licht, links was het donker.
O god. Ging ze dood? Was ze dood? Zat ze nu in de tunnel? In dé tunnel? Ze schudde haar hoofd zo goed en kwaad als het kon als je lag op iets hard. Gekke ik, dacht ze, ik ben niet dood. Waaraan moest ik nu dood zijn gegaan? Ik kan me alleen nog herinneren dat ik ging slapen en--
Dat was het! Ze sliep gewoon! En dit is een droom!
Toen hoorde Ajay iets. Een schreeuw. Een roep om hulp.
In een razendsnelle beweging ging ze overeind zitten. In deze wilde actie stootte ze haar hoofd tegen iets hards, en viel ze bijna direct weer op haar rug, iets wat ze ook niet prettig vond. Het was een vreselijke, harde klap, en dwars door haar hoofd brak een ontiegelijke pijn haar hersenpan doormidden.
"Argh!" riep ze uit. Niet hard, maar wel goed genoeg om de pijn voor twee miliseconden te verbannen, waarna het net zo hard terugkwam.
Ajay was tegen een uitsteeksel van steen gekomen, iets wat uit de muur stak. Bah, wat had ze pech. Ze voelde aan haar hoofd. O god, en kwam bloed uitlopen. Owgodowgodowgod.
Voorzichtig krabbelde ze overeind. Nee, ze was nog niet duizelig. Nog niet. Dat kan nog komen. Maar voor nu was het een goed voorteken.
Toen herinnerde ze zich die schreeuw, en ging ze richting de uitgang van de grot, naar het licht. Iemand had hulp nodig. Ze liet zich niet tegenhouden door een schrammetje. Kom op Ajay, zo was je niet, dacht ze weer bij zichzelf.

Een zucht van opluchting kroop over zijn lippen toen hij de gedaante zijn kant op zag komen. Hij was gehoord, hij zou gered worden en dan… En dan wat? Hij had geen idee waar hij was, geen idee wat hij hier deed. Bovendien had hij niks bij zich, geen geld om eten te kopen en geen warmere kleding om maar iets te noemen. Was hij ver weg van huis? Het moest haast wel, zulke bergen had je niet in de buurt van Sydney. Tenminste, niet dat hij wist. Hij had het nog steeds koud, maar doordat hij zo hard had staan schreeuwen en springen was dat niet meer zo aanwezig. Zijn groene ogen staarden naar de gedaante die behendig de berg op klom, alsof het niets was. Het was een meisje, haar rode haren waaiden avontuurlijk in de wind terwijl ze zich telkens omhoog trok. Meteen werd hij zenuwachtig, wat moest hij zeggen? Hij werd ruw uit zijn gedachten verstoord toen hij een raar geluid hoorde uit de grot achter hem die er zo angstaanjagend uit had gezien dat Sergio er maar ver uit de buurt van was gebleven. Hij staarde het donker in maar kon niet ontdekken wie of wat het geluid gemaakt had. ‘Hallo..?’ Zijn stem klonk angstig, je wist maar nooit wat er in zo'n grot huisde. Een beer, een poema of een ander wild beest wat hem als tussendoortje zag. Hij had niets om zich mee te verdedigen, als hij nu werd aangevallen was het enige wat hij kon doen zich in het diepe ravijn achter zich storten in de hoop dat hij dat overleefde. Maar eerlijk gezegd leek hem dat niet echt een plezierig idee. Zijn ogen schoten heen en weer van het meisje dat zijn kant op klom en hem toeriep rustig te blijven – wat hij totaal niet was – naar de duistere grot. Plots leek het meisje iets op te merken, iets te horen. Wat was er aan de hand? Had ze hem gezien en had ze besloten hem aan zijn lot over te laten met het wilde beest in de grot? De paniek begon weer toe te nemen en hij liep weer terug naar de rand van de richel. ‘Wat is er? Kom me helpen… alsjeblieft!’ Het eerste klonk paniekerig maar het laatste klonk als een smeekbede, alsof hij anders dood zou gaan wat misschien ook wel zo was. Want erg lang zou hij het hier niet uithouden.

---
O-M-G, 408 woorden *proud*

Ave klom nog een stukje omhoog, en stond nu op hetzelfde platform als de jongen. 'Rustig.' Herhaalde ze, en ze keek naar de grot waar de jongen wat angstig naar had staan staren. Ook zij had het geluid gehoord, maar kon er niet bij dat het een wild dier was geweest, zoals je jongen scheen te denken. Ze keek even om naar de jongen. 'Wacht even.'
Met een lichte frons kwam ze wat dichter bij de grot. Het was er donker, maar Ave kon duidelijk iemand zien bewegen. Voorzichtig liep ze de jongen voorbij, dichter naar de grot toe. De gestalte leek op die van een mens. Ze kneep haar ogen iets samen, en liep nog iets dichterbij. Ze kon de gestalte nu duidelijker zien, en al kon ze het gezicht nog niet goed onderscheiden, herkende ze de gelaatstrekken, en er begon haar iets te dagen. Ze kwam nog een stap dichterbij, en streek haar donkerrode haar uit haar gezicht.
En nu zag ze het gezicht, en sperde ze haar ogen even open in verbazing. 'Ajay?' Vroeg ze zacht, maar helder, alsof ze niet zeker wist wat ze deed. Als die Ajay was... dan was het toch gewoonweg ónmogelijk dat dit alles een droom was... Ave keek even om naar de jongen, maar die was nu stil, al leek hij nog steeds een beetje angstig.

[[f*cking weird. Ik kon gisteren niet posten, want ik zag alleen HTML codes. Hadden jullie dat ook, of ben ik dat alleen? :/ ]]

Ajay kreunde. Ze zag iemand, waarschijnlijk een jongen, aan het eind van de grot staan, die wat paniekerig om achter zich omkeek, de grot in. Ze kon het niet goed onderscheiden want door het licht was het niet meer dan een silhouet.
Met een hand langs de muur liep ze richting hem toe. De jongen riep iets over de rand van een richel die Ajay voorheen nog niet gezien had. Ze herkende zijn stem en ontdekte zo dat hij ook degene was die om hulp geroepen had.
Argh, het licht brandde als een vreselijk chemisch goedje in haar oogkassen. Ajay werd ineens in bezit genomen van een enorme hoofdpijn. Dat moet vast van die klap zijn.
Ondertussen zag ze een meisje over de richel heen klimmen. Ook hiervan kon Ajay nog niet goed zien wie ze was. Ze hoorde haar kalmerend praten naar de jongen, maar ze kon nog niet goed verstaan wat, en merkte toen dat het meisje de grot inkeek, richting haar.
Dit was de raarste droom die ze ooit gehad heeft. Nee, wacht, dit kon helemaal geen droom zijn. In een droom krijg je geen hoofdpijn. Ajay streek nog een keer langs haar haargrens en merkte dat het rechts boven haar voorhoofd steeds harder ging bloeden. Ja hoor, een gat in haar hoofd. Ze moest er iets tegenop gaan drukken, anders zat ze dadelijk helemaal onder.
“Ajay?”
Ajay verstijfde. Ze liet haar aandacht los van haar wond, en focuste nu compleet op het meisje. Ze herkende de stem. Ze herkende de rode haren, de heldere, blauwe ogen.
Maar, dat kon niet. Toch?
“Ave?” begon Ajay zachtjes, onvaster dan dat Ave had gedaan. “Ben jij dat?

'Ave.'
Er leek iets op te springen binnenin Ave. 'Ajay.' Sprak ze nu met een vastere stem, terwijl ze iets dichterbij kwam. Ze keek heel eventjes achter zich naar de jongen, waarna ze weer terug naar Ajay keek, die ook haar naam had uitgesproken, met een iets vastere stem. Verder zei ze niets, maar ze kwam nog iets dichterbij, en wachtte toen, zodat Ajay in het licht kon komen. En toen zag ze de wond op Ajay's hoofd, en kwam ze snel dichterbij. 'Gaat het?' Vroeg ze, terwijl ze de wond bekeek, met een serieuze blik in haar ogen.
Het bloedde, en zag er pijnlijk uit. Maar Ajay liet het niet meteen merken. Maar ondertussen vlogen er vragen rond in haar hoofd. Hoe was Ajay hier ook gekomen? En nog steeds bleef de vraag hóé ze hier ooit weer weg zou komen in haar hoofd spoken. Of zou ze hier altijd moeten blijven, als bij een vloek of iets dergelijks. Maar dan wel een fijne vloek. Ze kon hier alles doen wat ze wilde, de krachten hier waren onmetelijk vergeleken met die in de normale wereld. Ze wilde niet meer terug, al bleef iets in haar achterhoofd zeggen dat het ooit zou gaan gebeuren.
Maar toen richtte ze zich weer op Ajay, terwijl er in haar ogen iets van blijheid, maar ondertussen ook onbegrip te lezen viel.

[Ik moet zeggen dat je daar loner mee bent, want ik had het niet XD]

[Hmhmm. Ik dacht -wacht op Sacha tot ze post, post ze niet. Tja, dan post ik lekker eerst. :/ Puh.]

Ajay keek Ave aan, en knipperde een paar keer met haar ogen voordat ze antwoord gaf. "Ja hoor," sprak ze op Ave's woorden. Het antwoord klonk standvaster dan de stem waarmee Ajay dit uitsprak. Ze fluisterde een beetje.
Ave stond dicht bij haar. Het gaf haar een veilig gevoel, het meisje die zich om haar bezorgde, en Ajay wist dat ze nu veilig was. In ieder geval beter. Ze was niet alleen. Ze had iets bekends in deze vreemde wereld.
Waar was ze eigenlijk? Ajay liet haar blik glijden over het landschap: hoge bergen, zo hoog dat de toppen wit waren van de sneeuw. Sneeuw. Ironisch. Waar ze ook kwam, daar leek ze in ieder geval niet aan te kunnen ontsnappen.
Ajay zorgde ervoor dicht bij Ave te blijven staan, om het veilige gevoel niet kwijt te raken. Ze keek langs het meisje heen en merkte de jongen weer op. Een jongen met lichtblonde haren, vermoedelijk ouder dan haar. Wat haar vooral opviel waren zijn groene ogen. Ze kon de paniek die hij voorheen had gehad nog uit deze prachtige groene ogen lezen. Wat hij nu voelde, was voor haar nog een raadsel.
Hij moest de jongen zijn geweest die zo om hulp geroepen had. "Hé," zei Ajay, om het gespreksonderwerp te veranderen. Ze hoopte Ave zo af te leiden van haar wond af. Straks maakte ze haar nog bezorgd, en ze wilde dat niet doen. Ze was niets waard, dus ze moest Ave ook niet meer moeilijkheden bezorgen. "Gaat het? Heb je hulp nodig?"

[[Hierna gaan we wachten op Sacha... xD]]

Ave keek Ajay onderzoekend aan, maar ging niet verder op haar wond in, al zou ze er zeker later nog naar willen kijken. Ajay leek niet te willen dat ze zich zo'n zorgen maakte, of dat ze zich er zo mee bemoeide. Ave keek om naar de jongen, die ze niet vergeten was, en bekeek hem voor het eerst eens goed. Hij leek ouder dan de beide meisjes, had lichtblond haar, en prachtige, groene ogen. De paniek was er nog in te lezen. Ave glimlachte een klein beetje, om de jongen wat op zijn gemak te stellen. Ze was blij dat Ajay er was. Het gaf haar het gevoel dat ze niet alleen was, dat ze zich aan iemand vast kon klampen. Maar nu richtte ze zich even op de jongen. Het moest vast raar voor hem zijn, dat de meisjes elkaar leken te kennen, terwijl hij er maar een beetje bij zijn. Ze liep naar hem terug, het licht in, en keek even naar beneden, of er iemand was die hen zag, maar ze waren gelukkig alleen. Ze draaide zich om naar de jongen, maar was toen stil. Ze werd niet rood, maar voelde zich ontzettend stom. Wat moest ze doen? Ze kwam bijna nooit naar iemand toe. Zo was ze niet, en het vervelende was dat ze geen idee had hoe het hoorde als ze het wel deed.
Toen ze uiteindelijk wat wilde zeggen, was haar keel droog, en moest ze eerst eens goed slikken voor ze iets kon uitbrengen. 'Is alles goed?' Vroeg ze met haar zachte, maar heldere stem, terwijl ze hem recht aankeek. 'Hoe...' ze aarzelde even, alsof ze niet zeker wist of ze dit wel moest vragen. Wat als hij hier niet gekomen was, zoals ze dacht dat hij hier gekomen was. Maar aan de blik in zijn ogen kon ze best gelijk hebben. 'Hoe ben je hier gekomen?'

Een beetje ongemakkelijk had Sergio bij de hereniging van de twee meisjes gestaan, die elkaar overduidelijk kenden. Het feit dat hij in het gezelschap was van een meisje maakte hem al zenuwachtig, maar nu er een tweede meisje bij was gekomen - hoe had hij een beer met een meisje kunnen verwarren? Het was vast de paniek geweest - was hij bang dat hij geen zinnig woord meer kon uitbrengen. Terwijl de meisjes met elkaar praatten - hij had geen idee waar het over ging maar wilde zich er niet mee bemoeien - observeerde hij ze. Beiden waren ze duidelijk jonger dan hij. Het meisje dat uit de grot gekomen was, had blond haar - net als hij - en ze zag er een beetje chagerijnig uit, maar dat kon ook aan hem liggen. Het andere meisje dat hem was komen redden had opvallend rood haar. Sergio ging ervan uit dat ze behoorlijk sportief was, anders kwam ze die berg nooit op. Plots werd hij bestookt met vragen, kennelijk hadden de meisjes het interesse voor elkaar verloren en waren ze benieuwd naar wie die vreemde jongen toch was die zomaar op een richel hoog op een berg stond te schreeuwen als een bang kind. Wat hij overigens niet vreemd vond. ‘Ik weet niet.. Het lijkt hier niet op thuis.. Ik was hier gewoon. Opeens.’ Alles wat hij zei klonk stom, klonk vreemd en beschamend. Waarom kon hij niet gewoon iets zeggen, gewoon zeggen wat hij dacht? Hij keek het meisje met de rode haren aan, hopend dat ze hem niet uit zou lachen of iets gemeens zou zeggen. Want wie was er nou opeens hoog op een berg waar je niet meer vanaf kwam? Niemand toch? Hij leek wel gek, ze dachten vast dat hij gestoord was. Maar… misschien wás hij ook wel gestoord. Een beetje geschrokken dacht hij na. Hij wist zeker dat hij die nacht gewoon was gaan slapen, in zijn eigen bed in zijn eigen kleine huisje in Sydney. En nu was hij hier, op een berg overduidelijk niet in Australië? Had iemand hem ontvoerd? Zijn geheugen gewist? Wat was er aan de hand? ‘Ben ik gek?’ Het was eruit voordat hij er erg in had, maar hij wilde simpelweg het antwoord weten. Want dit maakte hem nóg onzekerder.

--
Sorry voor de laatheid ='x

Ajay stapte naar voren, wreef langs de zere plek op haar voorhoofd en haalde zo een veeg bloed weg, die zich weer opvulde met nog meer bloed. Zo schoot dat niet op. Hmm.
"Je was hier opeens? Zomaar?" vroeg Ajay nadenkend. "Wel, dat maakt je nog niet gek, hoop ik. Ik ben hier ook opeens. Ik ben ook niet gek. Tenminste, dat dacht ik." Ajay was niet zo zeker meer van haar zaak. Bah, daar kon ze niet tegen, haar controle over dit soort dingen te verliezen.
Ajay ging op in haar eigen gedachten en keek van de twee weg. Hoe was zij hier gekomen? Ze wist het echt niet. Ze ging slapen, herinnerde ze haar. Ze weet nog hoe Jupiter zijn natte neus tegen haar wang had geduwt voordat ze haar ogen sloot. Hoe kan ze dat haar ogen weer openen, in deze grot, hoog in de bergen?

[ik vergeeft het je xd]

Ave nam de jongen eens goed in zich op, en zag zijn verwarde uitdrukking. Zo had zij zich ook gevoeld toen ze hier net aankwam. Maar na een tijdje had ze iets vermoed. Het was een droom, een grote droom, maar wel een vreemde. Ze sprak haar vermoeden niet uit, maar besefte, dat ze het ooit wel zou moeten zeggen, al zou ze blijven hopen dat ze het snel zouden uitvinden, en dat zij zich er niet al te veel mee hoefde te bemoeien. Ze was dan wel iets vrijgeviger geworden in deze... wereld, maar ze bleef Ave, het meisje dat niemand vertrouwde, ook al was Ajay er nu.
Ave keek naar de steentjes, en besefte dat ze weer aan het moment dacht, dat die, een tijdje geleden, in het zand van een ander dorpje, in goudkleurige vlinders waren veranderd. Ze wendde haar blik af en slikte, terwijl ze zichzelf begon toe te spreken. Dat mocht nu niet gebeuren, echt niet. Leidt je gedachten af, Ave, leidt ze af. Er zijn veel andere dingen. Ze keek even naar de jongen, en hun blikken kruisten elkaar. Ze zag de verwarring in zijn groene ogen, en dacht dat hij die van haar misschien ook zou proberen te lezen. Ze wist niet hoe hij was, en wat hij zou doen in dit soort situaties, maar hij leek wat geschrokken dat ze hem wat hadden gevraagd. Ave hield zijn blik nog even vast, maar zei niets. Niet tegen Ajay, en niet tegen de jongen. Ze had het gevoel dat ze alle geheimen zou onthullen als ze ook maar een woord uit zou brengen, en dat ze de wonderen die ze had ontdekt niet zou kunnen onderdrukken. Dat de hemel vol zou staan met vogels, die veranderden in wolken of andersom. Dat de steentjes in miljoenen vlinders zouden veranderen. Stop. Stop met denken. Een herinnering kwam bij haar op. Een man die haar een klap gaf en haar woest vertelde dat ze maar beter niet kon denken, en dat het allemaal beter zou zijn als ze er niet was. En dus was ze weg gegaan. Boos, en vol pijn. Ze had hem vertrouwd, en toen, was hij veranderd. Misschien zou Ajay ook wel veranderen, als ze Ave beter leerde kennen... Het deed haar pijn dat te denken, maar het was iets anders dan eerst. Ze wendde haar blik van de twee af, en keek even naar beneden, naar het dorpje onder haar.

[[We zijn erg vergevingsgezind ;D]]

Hij knikte toen het meisje met blond haar om een bevestiging vroeg. Toch had hij nog steeds geen antwoord op de vraag of hij gek was, maar misschien waren zij ook wel gek. Misschien was iedereen hier wel gek. Maar als iedereen gek was, dan was het toch niet meer zo erg? Of juist wel? Het duizelde hem een beetje, het leek wel een soort nare droom. Maar als het een droom zou zijn, zou het er niet zo echt uitzien, zou hij niet sterven van de kou. Bovendien droomde hij nooit over bergen, over sneeuw en over kou. Hij wist niet eens hoe bergen eruitzagen, laat staan dat hij erover zou dromen. En meestal was hij in zijn dromen minder bang, dapperder en durfde hij dingen die hij normaal nooit zou durven. Als dit een droom was geweest, was hij gewoon van die berg af geklommen. Dus het kon geen droom zijn, geen normale droom. Misschien was hij dan toch ontvoerd, maar waarom? Wie zou een simpele jongen uit Sydney willen ontvoeren? Wilden ze losgeld vragen? Of wist hij iets wat hij niet mocht weten, en moest hij opgeruimd worden? Zoiets gebeurde vaak in films, maar wat wist hij dan wat hij niet mocht weten? Hij dacht na, maar kon niets bedenken. Hij keek weer op naar de twee meisjes voor hem, plots voelde hij weer hoe koud hij het had en besefte hij dat hij maar al te graag van deze berg af wilde. ‘Ehm.. is er een makkelijkere weg naar beneden?’ Hij wees op de afgrond waar het meisje met de rode haren tegenop was geklommen. Het ging dus écht niet gebeuren dat hij daar vanaf ging klimmen, daar was hij gewoon niet sportief genoeg voor en de kans was veel te groot dat hij zou vallen. En ook al was dit misschien een rare droom, hij ging liever niet dood.

Ave schrok op uit haar gedachten toen ze de jongen weer hoorde praten, dit keer meer tegen haar dan tegen Ajay, aangezien Ajay waarschijnlijk ook niet de weg naar boven had genomen, maar hierheen was... Ze aarzelde terwijl ze dit dacht. Hierheen was "gedroomd" dan maar. Stom. Ze deed alsof iemand haar gedachten aan het lezen was nu, maar dat kon niet. Dat mocht niet kunnen, dat zou verschrikkelijk zijn, zelfs hier.
Maar toen richtte ze zich weer op de jongen, en keek ze even naar beneden, terwijl haar ogen de weg scande. Zij had de snelste weg genomen, maar ze zag dat er ook een makkelijkere weg was, en dus knikte ze even naar hem, terwijl ze weer naar hem op keek. Hij was groter dan Ave zelf, en heel waarschijnlijk ook ouder. Ze ontweek zijn blik, terwijl ze even omhoog keek. Het zou haar geen moeite kosten om weer omhoog te komen, de vraag was alleen of de jongen het zou redden. Hij leek zo hulpeloos hier. Maar waarom vraag je je dat af. Je leeft voor jezelf. Je óverleeft voor jezelf, en dat weet je.
Ave streek haar lange, donkerrode haren uit haar gezicht, terwijl ze weer een blik naar beneden wierp. Ze was niet bang voor de hoogte, maar er was een mogelijkheid dat de jongen, waar ze de naam, besefte ze plotseling, nog steeds niet van wist, dat wel was. Hij keek in iedergeval met iets wat op lichte afschuw leek naar beneden. Ze keek even naar Ajay, maar zei haar niets. Ze had een droge keel, en slikte een paar keer om die wat leven in te blazen.
Ave kon zien dat de jongen nadacht, en ze vroeg zich af waarover. Zou hij zich afvragen hoe hij hier was gekomen, en hoe hij er weer weg zou komen? Zou hij haar wantrouwen? Zou hij zich afvragen of dit eigenlijk wel een droom was, en in dat geval, of het wel een normale droom was? Ave wist het niet, maar zou er veel voor hebben overgehad dat wel te weten. Ze hield er niet van als dingen van anderen haar onbekend waren. In een poging er wat meer uit te kunnen lezen, wierp ze weer een blik op hem, en ving ze zijn blik, en zijn groene ogen.

Ajay ontmoette Ave's ogen en zag ze vol vertwijfeling staan. Ergens vond ze het wonderbaarlijk dat zij, met z'n tweeën, elkaar zo goed konden lezen. Toch, zoals altijd, kon Ajay niet de gedachten van het roodharige meisje volgen. Ajay zag deze gedachten achter de lichte ogen rondvliegen, maar Ave liet er niet een van los. Ergens zag Ajay weer de wantrouwen terug die Ave eerder voor haar had gehad, en ze voelde de eenzaamheid weer opdoemen.
Stop met dat domme gedrag, Ajay, sprak ze tegen haarzelf. Natuurlijk ben je alleen. Dat ben je tenslotte altijd. Als Ave zich niet aan jouw wilt vastklampen, dan doet ze dat niet. Pech gehad. Ajay wreef vermoeid over haar slapen. Wat moeizaam door al haar gedachten sloeg ze haar ogen neer, om niet de ogen van Ave te moeten ontmoeten, de ogen met zoveel twijfels, zoveel vragen en wantrouwen. Ave was veel moediger dan haar. Dat wist Ajay. Het zou een reden zijn voor Ajay om haar nooit te laten vallen, maar wat als Ave haar losliet? Wat als Ave haar niet wilde?
Ajay negeerde haar verwarrende gedachten en richtte zich weer op de jongen. Ook Ajay had de vraag van hem gehoord, die meer op Ave gericht was, en Ajay wist helaas het antwoord ook niet. Ze wist niet eens hoe hoog ze zaten. Voorzichtig ging Ajay wat dichter bij de afgrond staan en wierp ze een blik omlaag. Grote goedheden, ze zaten hoog!
Duizelend trok Ajay haar hoofd terug.
"Ik zie geen pad naar beneden," biechtte Ajay angstvallig op. Eigenlijk had ze niet eens goed gekeken, maar ze had écht geen pad erin kunnen herkennen. Ajay slikte een keer en draaide denkend met haar vinger in een van haar blonde plukken, meer om blikken te ontwijken.

Ook Ave had Ajay's blik even ontweken. Ze was even stil, deed niets, maar toen ze Ajay's stem wat angstvallig hoorde, keek ze snel op, en vingen ze toch elkaar blik. Waarom was Ajay bang? Zij was juist de sterkste van de twee, toch? Ave kon de angst in Ajay's ogen lezen, en ook iets als... Ave kon het niet thuisbrengen, ze wist het niet. En toen schoot het woord haar te binnen, het maar al te bekende woord. Eenzaamheid. Voelde Ajay zich eenzaam of... Dacht ze dat ze eenzaam zou zijn? Dacht ze dat Ave haar alleen zou laten? Maar hoe zou ze dat ooit kunnen doen? Je leeft voor jezelf! Ave boog haar hoofd niet, daar deed ze niet aan, maar ze keek weg van Ajay, wat misschien nog wel erger was. 'We komen er wel langs.' Zei ze, terwijl ze de twee tegenover haar even kort aankeek, waarna ze weer naar beneden keek. Er was misschien wel geen echt pad, maar er waren stukken waar ze allemaal goed langs konden. En toen gingen haar gedachten terug naar Ajay. Ajay die dacht dat ze alleen gelaten zou worden. Ave besefte dat ze dat gevoel zo goed kende.
Ze ving met moeite Ajay's blik, maar hield die vast, en probeerde daarin te laten blijken wat ze dacht, wat nog verrassend moeilijk was. Ave hield haar gedachten altijd voor zichzelf, net zoals haar gevoelens, en het was lastig dat te laten varen, zo opeens, al was het maar voor eventjes. Ave slikte, alsof ze iets wilde gaan zeggen, maar kon uiteindelijk toch niets uitbrengen, en haalde diep adem, om te zorgen dat ze toch niet te zenuwachtig over kwam. Ze vlocht haar vingers in elkaar, en liet haar armen toen weer langs haar lichaam hangen.

*Sacha ik post voor jou D= Ik is schande. Schop me maar.*

Ajay slikte toen Ave haar blik losliet van de hare. Ultieme wanhoop maakte zich van haar meester. Ze schudde haar pijnlijke hoofd, maar merkte toen weer op dat Ave haar blik opnieuw gevangen had, en haar zo goed als mogelijk iets leek te willen vertellen.
Bedenkelijk, vol met angstvallige ongeloof, trok Ajay haar wenkbrauwen samen, en keek ze Ave aan. Ergens vulde hoop haar van binnenuit. Ave leek haar te vertellen dat ze haar niet alleen ging laten, hoe dan ook, en Ajay wilde dit maar al te graag geloven.
Wat vertwijfeld verbrak Ajay het oogcontact met het roodharige meisje. Ze was er nog niet zeker van over wat ze in haar ogen gelezen had, maar Ajay kon alleen maar hopen dat wat ze dacht te zien waar was. Het zou zo mooi zijn.
Ajay merkte dat haar voorhoofd steeds meer pijn begon te doen. Ze dwong zichzelf te standvastig te kijken, maar uiteindelijk besloot ze toch maar iets ertegen op te drukken. Ze stapte van het tweetal weg naar de wand toe, ging zitten met haar rug tegen het steen, trok haar witte blouse uit wees gerust Sergio grote jongen, ze heeft hieronder een zwart T-shirt aan en drukte deze tegen haar voorhoofd.
Toen kuchtte Ajay een keer. "Hoe komen we er langs dan?" vroeg ze haarzelf af, "ik hoop het liefst zo snel mogelijk. Ik heb het niet zo op hoogtes."

Edit: Wah, Ajay heeft iets wits aan! Da's ook voor 't eerst. :/

[Geeft niet, ik ben gewoon ontzettend sloom en mijn posten zijn ook nog eens ontzettend slecht x.x Klein dipje hierzo. Oke, laat ook maar, ik post nu. ]

Sergio zuchtte opgelucht, hij zou niet via de diepe afgrond naar beneden hoeven klimmen. Hoe hij dan naar beneden moest komen wist hij niet precies, maar hij had het idee dat de meisjes - in ieder geval de roodharige, de andere scheen het ook niet zo prettig te vinden dat ze hoog op een berg stonden - hem wel wilde helpen. Dat had hij overigens niet vaak gehad, er waren genoeg mensen geweest die hem aan zijn lot over gelaten zouden hebben, die hem hadden laten stikken zonder ook maar een beetje schuldgevoel te hebben. Het was een fijn gevoel dat hij geholpen werd, dat hij niet volkomen genegeerd werd. Hij keek even naar de twee meisjes, die elkaar een beetje raar en mysterieus aan stonden te kijken. Er was duidelijk iets wat hij niet wist, iets waar ze in zijn aanwezigheid niet over konden praten en dat maakte het dat hij zich nog ongemakkelijker voelde. Hij durfde er niet naar te vragen, bang om een nare reactie te krijgen of dat ze hem in de steek zouden laten. Het enige wat op dit moment belangrijk was, was om van de berg af te komen en niet onderkoeld te raken. Zijn witte polo was nou niet bepaald het warmste kledingstuk, en aan deze kou was hij niet gewend. Maar op de een of andere manier voelde het toch ook wel goed, om hier op een berg te staan met twee meisjes die hem niet schenen te haten. Hij was niet alleen.

Ave was een tijdje stil, en keek toen wat bezorgd naar de wond op Ajay's hoofd. Die leek niet te willen dat ze zich er al te veel druk om maakte, en hoewel ze het wel in de gate zou houden zei ze er niets over, maar keek ze van Ajay naar de jongen. 'Kom maar mee.' Zei ze zacht, nadat Ajay had gezegd dat ze het liefst zo snel mogelijk weer naar beneden wilde. Ze scande de bergen opnieuw, keek naar de twee en schatte hun kunnen toen in. Ajay zou het goed halen, dat wist ze, nadat ze het meisje lenig op muurtjes had zien springen, maar ze leek wat bang voor de hoogte. En de jongen... Ze wist niet wat die kon,maar besloot dat ze het maar gewoon moesten proberen, en als het niet ging, zou ze een andere weg vinden.
Ze zette wat stappen naar de rand van de richel waar ze op stonden, en toen een paar naar rechts, waar ze een goed punt vond waar ze naar beneden konden komen tot de volgende richel. Zelf zou ze al eerder naar beneden zijn geklommen, maar dat leek haar geen goed idee. Rustig klom ze het stukje naar beneden, eerst zette ze haar handen in een inkeping, en toen zette ze haar voeten op een stevige steen, waarna ze kalmpjes als in een trappetje naar beneden liep, en toen ze daar stond keek ze naar boven, en wachtte ze tot de andere twee haar zouden volgen.
Het was maar een klein stukje naar beneden, dus ze verwachtte niet dat dat een groot probleem zou zijn, voor een van beiden. Dus keek ze naar beneden om te zien hoe ze vervolgens verder zouden gaan, en terwijl ze dat gebied doornam bleef ze wel opletten op de twee die nog boven haar stonden. 'Kom maar, je zal niet vallen.' Zei ze met een kleine, voorzichtige glimlach.

Ajay stond op toen Ave naar beneden klom, en ging naast de jongen staan, kijkend hoe het roodharige meisje zorgvuldig haar weg koos.
Toen Ave haar woorden sprak, keek Ajay haar na wat keren met haar oog geknipperd te hebben aan. Ja, dat kon ze wel. Ze geloofde Ave ook wel. Maar het was zó hoog! Ajay had niet vaak last van hoogtevrees, maar zo hoog als nu was toch niet haar ding. Ajay slikte, wierp snel een nerveuze blik op de jongen naast haar, en besloot toen maar naar Ave te komen.
Het was inderdaad niet moeilijk en Ajay was zelfs sneller dan dat ze verwacht had. Al gauw was ze in de buurt van Ave. Ajay blies een pluk haar voor haar voorhoofd weg, en sprak haarzelf toe in haar hoofd niet naar beneden te kijken.

[waah, Sacha, ben helemaal vergeten jou ook een gelukkig nieuwjaar te wensen. Wat slecht van mij. :/ Gelukkig nieuwjaar Sacha!]