Hurr.. verdwaald? Een beetje maar! Ahahaha <3

Spoiler:

'Valt deze u in de smaak.. eh - meneer?' vroeg een zorgelijk kijkende verkoper - een keurige kerel in moderne strakke kleding. Hij stond naast één van zijn klanten, om een arm droeg hij een hele berg topjes, rokken en jurken. Zijn vermoeide blik was op de spiegel gericht, waar hij het spiegelbeeld van de desbetreffende klant bekeek. Een nogal merkwaardig figuur in een dure chique kledingzaak als deze. Met zijn handen in zijn zij stond hij zichzelf voor de spiegel te bekijken. Zijn lokken zilverachtig grijs met een vettige glans, zijn ogen vaalachtig rood - normaal turend door een iets te moderne zonnebril met roodachtige glazen die in een brede band voor diens gezicht liep, maar deze was nu afgezet voor de gemakkelijkheid. 'Aber nein!' riep de klant, Mao genaamd, ontevreden en onnodig hard door de winkel. 'Neinstimme! Pas! No thank you please! 沒有!' Hij draaide zijn in een korte damesrok met allerlei tierelantijntjes gehulde heupen als een mislukt Britney Spears-model met aambeien even stijfjes rond, plukte hier en daar onbeschaamd wat prijskaartjes die in de weg zaten van de stof en wierp het achteloos in de richting van de verkoper. Als man zijnde zou het nogal een schande zijn voor het blauwe geslacht om in rokjes rond te lopen, voor Mao echter was dit geen enkel probleem. Overal om hem heen, over de ruggen van stoelen, hangend aan de zijkanten van de draaispiegel, op de grond en in de vorm van bergen en rommelige stapels in de armen van verkopers en andere medewerkers van de winkel, waren dure vrouwenkleding te vinden. Gekreukt en verfomfaaid door het vele keren opnieuw passen omdat 'dat andere net iets beter zat', maar wanneer hij het andere weer aanhad vond dat 'dat ene toch mooier was'.
'Look; ik zoek iets met puissance, iets met Attraktivität, iets wat menig man voor me doet vallen, iets waarvan mijn mutti in het hiernamaals zou zeggen: Mao, meine Liebe, je bent van vloerkleed naar lampenkap gepromoveerd. Mijn Vati draait zich nog een keer om in zijn graf. FWAA!' In een ruwe handeling stootte hij even kort zijn kont naar achteren om zijn woorden kracht bij te zetten, die in de strakke jurk griezelig veel in details uitkwam. Binnen een paar sukkelige huppelpasjes, die zijn mislukte beeld als 'vrouw' bizar nog meer - voor zover dat kon - deed falen, stond Mao vlak voor de spiegel. Zijn rug er naar toe gekeerd en gebukt, zodat hij als hij zijn achterste ingesmeerd had met verf zo een beeldige afdruk op de spiegeloppervlakte zou kunnen achterlaten. Tussen zijn benen door loerde hij ondersteboven naar hoe het rokje oogde van de achterkant. Zijn ogen daarbij onnodig wijd opengesperd alsof hij het zo beter zou kunnen zien, en zijn zilverkleurige lokken hangend. Een moment later was er een zacht dreinerig gejengel van zijn kant te horen terwijl hij met een huilerig gezicht als van een kleuter die onverwachte broekhoest had, deuzig terugstrompelde naar de plek waar hij eerst gestaan had. 'Ik zie eruit als - als - als een mothavuking gevangen walvis die vetbollen gevoerd is en daarna is teruggeworpen in zee!' snifte Mao terwijl hij zich op zijn knieën liet vallen. Hij wierp zijn hoofd in zijn nek en richtte zijn handen luid jankend op ten hemel. 'FREE THE FREE WILLY, MÖGLICHERWEISE! KUS SHAMU DE WALVIS OP HAAR ACHTERSTE STAARTVIN! MOBY DICK IS NIET DIK, BIEN SÛR QUE NON, DAT LIJKT ALLEEN MAAR ZO!' Zijn gekrijs schalde door heel de zaak en trok heel wat kijks, maar hij liet zich geheel meeslepen door zijn eigen hartstochtelijke aanstelleritusbui.
'Oei allee!' kirde hij toen er een piepend geluidje afging. Hij richtte zijn geheel traanloze gezicht weer op - wat aanwees dat zijn gedrein niets meer dan acteerwerk was - en sukkelde door de hopen kleding naar zijn eigen kleding om er een klein groenknipperend digitaal modern ding af te halen. Alsof er nooit iets gebeurd was huppelde Mao vervolgens richting een kleedhokje, ging daarbij zonder pardon op een teen staan van één van de verkopers, en schoof het dure satijnen pashokgordijntje in een ruk dicht. 'He? Oei hij staat nog niet aan, merde! - Hellooo?' klonk het luid en duidelijk vanachter het gordijntje. Hij had het apparaatje ingedrukt en contacteerde eventjes doodleuk met de strikt geheime organisatie waar hij met de succesvolle rang van professionele hacker, dief en ontvoerder dienst van uit maakte. 'Of course, my dear! Ja! Jaja! Jajaja! Noes, ik was even op koopjestocht voor nieuwe, nouvelle marque vermommingen - u weet hoe dat gaat, zweifellos! He?' Er viel een kleine stilte, waarin alleen het vage onduidelijke piepstemmetje te horen was van iemand die door een telefoon of iets dergelijks sprak. 'Mais, mon cher! Like-a-durr, noes! Laat u dat allemaal aan Mao over, uw beste bestigste werknemer, no? En u niet zorgen maken om zulke kleine dingetjes die Mao in een vingerknip oplost. Ahahaha, aucun! Meh? Alright. Okeetjes baas. Mao houdt van u. Dikke kus! xx' Een geluidje van iemand die een knopje indrukte volgde, waarna de gordijntjes weer ruw opzij werden getrokken en Mao in een ge-'tralalalala' naar buiten kwam gehopst om het eindeloos passen van jurkjes in alle soorten en maten te vervolgen.