Mi dios...

Spoiler:

Met ferme passen, waarbij haar hakken op de stenen van de straat tikte en het geluid tegen de wanden van de opeen gebouwde huizen deed weerkaatsen, beende de jonge vrouw zich in een snel tempo vooruit in de smalle straatjes van een buurt in Spanje. Haar blauwe ogen stonden op onweer, haar snauwende stem kafferde ieder levend wezen uit die haar in de weg liep. Een straathond kreeg bijna een van haar hakken op zijn poot, waardoor het dier schuw en piepend wegschoot in een zijstraatje. 'Nunca tantas cosas que hacer,' sneerde ze mompelend, haar scherpe wenkbrauwen bijna tot een V gefronst, haar blik die over alles en iedereen heen schoot. 'Narmida...' gilde ze plots, zodra er een bijna look-a-like vrouw uit een havelig winkeltje kwam stappen, waarbij wel te zien was dat ze ouder was en wat kleine dingetjes verschilde. De groene ogen van Anabelles zus schoten naar Anabelle zelf, vernauwde aanzienelijk waarbij Narmida haar kin hooghartig optilde. 'Que?' klonk het neerbuigend, alsof Anabelle hiervan iets aan zou trekken. 'Qué estás haciendo para ser,' sneerde Anabelle naar haar zus. 'Waar denk je in gods naam mee bezig te zijn!' viel ze in herhaling, waarbij ze voor haar zus in het smalle straatje stil bleef staan en haar handen krachtig in haar zij zette, net boven het begin van de hoepelrok. 'Ik was bézig, tot tegenstelling van jóu Anabelle,' beantwoorde haar zus de vraag zonder enige aardige emotie in haar ogen. De ogen van Anabelle vernauwde zich, schoten naar het kleine winkeltje dat onheilspellend zijn deuren met een klap hadden gesloten. De familie van Anabelle - en daarbij natuurlijk ook Narmida - waren hier wel bekend, en ook zo de ruzies. Het leek te zijn gedaan om heimelijk de mysterieusheid omhoog te houden, maar in werkelijkheid was het gewoon om de koopwaar te beschermen tegen de twee zussen. 'En daardoor moets ík, ja ÍK, weer eens babbelen met padre,' haar stem schoot de hoogte in, waaruit duidelijk was dat Anabelle totaal niet genoten had van het gesprek. 'Je weet dat ik belangrijkere dingen te doen heb, dan jou klusjes op te knappen,' vervolgde ze, had haar stem weer onder controle. Haar zus stond een kwartslag van haar weg gedraaid, keek boven een waaier uit naar Anabelle. 'Zoals wát? Je zoektocht voortzetten, laat me niet lachen,' kirde Narmida harteloos, waarna je bijna de stoomwolkjes uit Anabelles oren zag komen.

[ Zo goed gedaan? ]

[wat mij betreft wel]

Spanje. Een volkomen mysterieus land voor Naela, ze wist er nauwelijks tot niets over. Ze wist dat mensen er graag op vakantie gingen, door het klimaat. Dat het er lekker warm was. En dat ze er Spaans spraken. Naela verstond er geen woord van en deed ook de moeite niet meer - met gebaren kon ze zich meestal wel goed duidelijk maken. Tot nu toe had her haar geen problemen opgeleverd, al ging het een stuk moeizamer dan haar eigen taal.
De nauwe straatjes begonnen haar te vervelen, hoe langer ze alleen was, hoe meer Naela ging piekeren. Ze was liever op een groot plein, met een overvloed aan mensen waar ze haar eenzaamheid kon vergeten. Haar blik dwaalde om zich heen, over de Spaanse bouwstijlen van de huizen, tussen de gebouwen was er geen gaatje vinden - het leek wel of er alleslijm tussen zat. De gebouwen wierpen een donkere schaduw op het geheel, en de steegjes waren donker, lang en smal. Naela kreeg een benauwd gevoel en versnelde haar pas, om hier zo snel mogelijk uit te komen. Opeens bleef ze stokstijf staan, en deed een paar passen naar achter. Haar adem was in haar eigen oren opeens luid, en ze probeerde stiller te zijn. Intussen gluurde ze naar de twee ruzieende vrouwen voor zich. Ze leken sterk op elkaar; beiden hadden ze blond haar en de snijdende opmerkingen vlogen om elkaars oren. Naela hoefde geen Spaans te spreken om te kunnen weten dat het zusjes waren. Ze herkende het aan de manier van ruzieen en grijnsde een beetje. Heerlijk was dat, om een keer anderen te horen ruzien, dat ze zelf vogelvrij was. Ze zag dat de vrouwen steeds bozer werden, en een harde giechel ontsnapte haar lippen. Verschrikt deed ze nog een stap naar achter, hadden ze haar gehoord? Vast wel, tenzij ze elkaar doof gemaakt hadden. Naela zuchtte en met een beetje sloffende passen liep ze richting bloedbad en zette haar beste glimlach op. 'Goedemiddag, dames,' zei ze in Nederlands. Ze zocht haar hele spaanse vocabulaire bij elkaar en sprak,'Uh ... hola?'

De knokkels van Anabelles vuisten waren wit, toonde aan dat ze er ontzettend veel kracht op uit oefende. Haar ogen schoten vuur, de blik van haar zus was daarintegen cooltjes en zoals gebruikelijk neerbuigend. Met een laatste hooghartige blik van haar zus, draaide deze zich om. Anabelles blik schoot, eveneens als die van haar zus, naar het onbekende meisje dat besloten had zich in de ruzie te gooien. 'Que?' klonk het onthartelijk vanaf Anabelle vandaan, waarbij Narminda's blik alleen maar hatelijk op het meisje werd gevestigd. 'Nou, zusje. Ik zie dat je weer getrokken wordt tot het... lagere volk. Ik zal jou en je uitschot maar even alleen laten,' grijnsde ze vals over haar schouder naar Anabelle, die nu duidelijk op ontploffen stond. Narminda draaide zich om, waarna ieder uiteen week om de vrouw de ruimte te geven weg te benen. Anabelle's blauwe ogen schoten vol hatelijk vuur naar het meisje. 'Wat wil je?' sneerde ze naar het kind, bekeek het minachtend van top top teen om uiteindelijk haar blik weer in haar ogen te vestigen. Ze draaide haar lichaam naar het meisje toe, hield haar priemende blik op haar gevestigd. Door de neerbuigende woorden van haar zus was Anabelle tot het uiterste gedreven stond ze op knappen. 'Nooit van je moeder geleerd je niet in gesprekken te dringen die je voor geen snars aan gaan, querido,' het laatste was neerbuigend, onhartelijk waarbij Anabelle al even neerbuigend snoof. 'Zéker niet goed opgevoed aangezien van je acties af te lezen is dat je totaal niet weet wie ik ben, wie wíj zijn. Ik zou je maar schamen voor je ouders,' sneerde ze door, had een bron gevonden om haar woede op te uitten.

Ajay klakte een keer met haar tong. Ze tikte nog een keer tegen tegen het ding die de achterklep moest voorstellen van een auto. Ja, de auto waar zij ingekropen was om warm te blijven.
En toen begon die te rijden en rijden en rijden en zat zij er nog in. Balen.
Ajay had geen flauw idee hoe lang dat was geweest, maar het had uren geleken. Voor haar tenminste, want ze was halverwege in slaap gedoezelt. Het kan goed een hele dag, misschien zelfs twee dagen, zijn geweest, maar ze had geen besef van tijd in dit ding.
Nu stonden ze stil en had zij er genoeg van. Ze wilde eruit.
Ajay draaide zich om op haar buik en drukte met haar rug tegen de klep. Harder...
Klap. De klep ging open, maar was nu vast stuk. Gelukkig dat het een oude auto was, anders had dit nooit gekunnen.
Ajay rolde de auto uit en rende er snel vandoor, toen ze zag dat de eigenaar van de auto er ook nog was en haar naschreeuwde. Argh, het zat haar niet meer.
Na flink veel rennen door smalle straten die in een andere stijl gebouwd waren dan dat ze gewend was, was ze de man kwijt. Ajay versloomde haar pas, maar dribbelde nog steeds door. Het was hier warm. Niet zo warm als in de auto weliswaar, maar warm. Ajay keek om haar heen. Waar the fuck was ze eigenlijk?
Mensen liepen haar voorbij en spraken een onbegrijpelijke taal. O nee. Ajay herkende de ingewikkelde tongval. O nee he. Het is Spaans.
Hoe was ze hier beland?
Op een draf rende ze verder en keek ze rond. Zoveel was er anders. Ajay zeek ook bijna in haar broek aan de gedachte dat de man haar misschien nog achterna zat. Daarbij had ze vreselijk lang in de auto gezeten. Groot-Britannië en Spanje liggen niet bij elkaar om de hoek. Denk na. Hoe kom je hier met de auto? Via een tunnel. Maar dat duurt dagen! Dan had ze wel heel lang geslapen, niet? En dan die rare droom...
"Negeren Chaoshoofd, het was maar een droom," schudde Ajay het van haarzelf af tijdens het rennen. Ze had honger en dorst. Dat merkte ze eigenlijk niet eens. Er was alleen een lichte vorm van paniek dat door haar heen raasde. Ze wilde terug naar huis. Ze dwaalde rond. Rare dromen. Rare dromen. Over angst. Ze wilde haar hond. Zulke rare dromen. Ze wilde terug naar huis. Zo'n raar land. "Nee," siste ze tegen zichzelf.
Toen liep ze tegen iemand op.

Een van de twee zussen maakte zich na een haatvolle opmerking gauw uit de voeten, en Naela was alleen met een chagrijnige, sarcastische jonge vrouw die niet bepaald op haar mondje gevallen was, maar wel op haar teentjes getrapt. De aardige glimlach gleed meteen van haar gezicht af en maakte plaats voor minachting. Wie durfde zo tegen haar te praten? Oké, een kwestie van durven was het niet maar Naela had een hekel aan deze arrogante typetjes. Die je afsnauwden zonder je verder te kennen. 'En wie ben jij wel niet, senorita?' Ah, de tweede helft van haar spaanse woordenschat borrelde alweer naar boven. 'Een ruziezoekend viswijf, tenzij die opmerkingen vriendelijk bedoeld waren. Was het bij je opgekomen dat ik hier toevallig stond, dat jullie juist hier in de weg liepen?'
De opmerkingen waren volkomen waar, en toch had Naela het gevoel dat ze zou ze ontkennen. Nou ja, in ieder geval dat van dat vijswijf dan. Overdreven zoekend keek Naela om zich heen. 'Oh, heeft je zus je verlaten?' Ze grijnsde genietend. 'Hé, wat jammer nou, het was net zo'n goed schouwspel.'
Vol gespeelde medelijden liep Naela naar de vrouw toe, en klopte haar troostend op haar rug. Terwijl Naela bezig was met het belachelijk maken van deze Spaanse jongedame, voelde ze ineens een klap en ze werd opzijgestoten, tegen de keiharde, stenen muur van het steegje. Wat gebeurde er nou? Was de vrouw zo boos geworden, dat ze een klap uitdeelde? Verwonderd keek ze opzij, en zag dat een nieuw meisje, ook weer met blonde haren, zomaar tegen haar op was gelopen. Dit keer leek dit meisje van ongeveer haar eigen leeftijd, misschien net iets ouder.
Naela maakte zich weer los van de muur en grijnsde, intussen was het flink druk aan het worden hier, misschien zou het weer een woedeaanval van die senorita opleveren. Ze veegde haar eigen, wit-blonde lokken uit haar ogen en zei droogjes, 'Ook hallo. En voor wie het wil weten, ik ben Naela.'

Aiaiaiaiaiaiaiai, ging het door Ajay's hoofd. Ze liep niet zo'n beetje tegen iemand aan, maar hard ook. Het meisje tegen wie ze opbotste lande tegen de muur en een nieuwe paniekaanval ging door Ajay heen.
In twee milliseconden nam Ajay alles in haar op. Het lichtblonde meisje van ongeveer haar leeftijd die ze net omver gelopen had. Een jonge blonde vrouw die minachtend op haar neerkeek. Een sfeer die Ajay zowat haar nek kon omdraaien. Een rilling gleed over haar rug. Iets liep hier niet goed. Ach ja, kan er ook nog bij. Alsof ze niet al problemen genoeg had.
Ze zuchtte opgelucht toen achteraf de schade meeviel. Het meisje verbeterde zich al snel, sprak haar droog aan en stelde zich voor als Naela. Ajay kon wel juichen. Godzijdank. Ze sprak in een taal die ze wel begreep.
"Sorry, het was niet mijn bedoeling zo tegen je aan te lopen," verontschuldigde Ajay zichzelf gauw. "Het spijt me heel erg. Is alles oké?" Ze ratelde dit nogal snel af, maar het maakte haar niet uit. Ze was allang blij dat het niet alleen Spaans was dat haar om de oren vloog. "Noem mij maar trouwens Ajay."

Het meisje praatte snel, en veel. Niet dat het Naela veel kon schelen, alles om deze kille sfeer te verbreken was welkom, en het meisje stelde zich voor als Ajay. Naela knikte even vriendelijk naar haar, maar voegde toch toe, 'Mooi, Ajay. Probeer wel iets beter uit te kijken want het had veel erger kunnen zijn.' Als we niet in zo'n duf steegje waren geweest, dacht Naela, maar bij een meer ofzo ... Dan had je de poppen aan het dansen. Gelukkig was hier geen water in zicht, en Naela besefte ineens dat ze dorst had. Toch schoof ze het even opzij en wachtte nog op een antwoord van de nijdige vrouw. Waarom eigenlijk? vroeg ze zich af. Het enige wat ze zou krijgen was een hele horde scheldwoorden, en geen aardige dingen. Toch bleef ze wachten, iets trok haar naar deze plek, ze wist nog niet wat maar dat zou ze misschien spoedig te weten komen.
Intussen wendde ze zich tot Ajay en bekeek haar even. Ze zag er nogal duf uit, en tegelijkertijd een beetje paniekerig. 'Waar kom jij vandaan?' vroeg ze aan Ajay. Het was als frisse lucht, om even een bekende taal te horen, niet alleen maar aan een stuk door dat Spaans. Meer kon Naela zo gauw niet bedenken, en ze liet het hier maar bij. Een nieuwe stroom vragen zouden zich zometeen weer tonen, als de twee dames antwoord zouden geven.

Ze snoof minachtend. 'Het hoort bij je algemene opvoeding te horen dat je onze familie naam ként,' vervolgde ze, doorgaand op haar slechte opvoeding in haar ogen. Eigenlijk kon ze het haar niet kwalijk nemen, mindergestelde mensen hadden gewoon geen hoge intelligentie. Daar kon ze niets aan doen, en al zeker niet dat haar ouders het IQ hadden van het achtereind van een varken. Haar trots kreeg nog eens een inklap toen het spaans verkeerd uitgesproken werd. 'Het is señorita, als je zo deze prachtige taal wilt vervuilen met je slechte tongval,' sisde ze nijdig, alsof het meisje net een moordpoging had gedaan. 'Maar om je vraag te beantwoorden, ik ben Lady Anabelle Victoria Esmeralda Olivira-Azcareñas de Mendoza. Dochter van de eigenaar van de Azcareñas de Mendoza bedrijven die de grootste welvaart voor España vergeven, maar ik snap dat jij met je illige breintje het niet zal herkennen,' snoof ze minachtend, alsof het meisje een of andere pissebed was die ze het liefst onder haar schoen zou vermorzelen. Een kakelende lach kwam uit haar keel, waarbij ze haar hoofd wat naar achter kantelde en haar schouders mee gingen. 'Alsof ik me druk maak dat jóu pad wordt verstoord door míjn aanwezigheid. Als je wist wie ik was, dan zou je als reflex moeten búigen zodra ik langs zou lopen,' haar stem was steeds zachter en duisterder geworden, terwijl haar lippen in een al even duister glimlachje waren gekruld. 'Ik ben blij dat je alles zo vermakelijk vind, waaruit blijkt dat je totaal níets gewend ben van de wereld. Een klein poppetje, hopeloos in de grote, boze wereld. Nog even en er gebeuren verschrikkelijke ongelukken,' sprak ze met een hartelijkheid, waaruit duidde dat ze het alles behalve zo bedoelde. Elke belediging in haar richting nam ze op als ontwetendheid, was voor haar een bewijs van jaloezie. Nors leek ze uit het moment gehaald te worden toen het meisje door een ander mormel omver geduwd werd, alsof haar woorden meteen al effect hadden. Neala, zo heette dat wicht dus. Haar kille ogen gingen naar het nu nog vreemde meisje, dat naar haar mening ronduit irritant was. Het deed haar goed haar schuwe houding te zien, was precies wat ze wilde. 'Nou, heb je gelijk je mede uitschot ontmoet. Moeten jullie nu niet in de modder gaan rollen en elkaar vlooien? Of zijn jullie al zo ver dat jullie weten wat een normaal gedrag inhoudt?' kaatste ze kalmpjes haar harde woorden naar de twee meisjes, alsof het totaal geen moeite bij haar kostte om iemand te beledigigen. Iets wat eigenlijk ook waar was. Haar blik schoot weer naar het kleine winkeltje achter zich, waartussen de dichtgeslagen luiken nog net de schim van een persoon te zien was. Haar blik ging weer terug naar de twee onderkruipers voor zicht. 'Mi dios,' ze rolde met haar ogen, gaf haar mening zonder dat er naar gevraagt werd toen Neala een vrolijk gesprek leek te houden met dat andere wicht, Ajay als ze het goed had. Haar handen stonden nog steeds straks in haar zij, net boven het uitdijen van de hoepelrok.

[ bedankt voor het wachten -_-', wilde het toch nog even zeggen. Sorry ]

Ajay twijfelde wat ze als antwoord zou geven op Naela's vraag. Eigenlijk had ze zelf niet eens een antwoord. Wat zou ze moeten zeggen: "uit de laadbak van een auto."? Nee, dat klonk alsof ze drugs smokkelde.
Net toen ze een oplossing had bedacht ("Groot-Britannië") kwam er een stortvloed van beledigingen uit de jonge vrouw die bij hun stond. Ajay vermoedde dat ze niet blij met haar was. Of met hun allebei. Eigenlijk dacht ze vooral dat laatste.
"Modder rollen?" aapte ze de vrouw na, waarvan ze de naam nog niet wist. "Elkaar vlooien?" Toen pas drong het goed tot haar door. Ze beledigt ons, bedacht Ajay.
Ze kneep haar ogen vijandig tot spleetjes. "Laat My Lord er maar even buiten, schat," kaatste ze terug. "Ik denk niet dat hij zich met ons wilt bemoeien. Wij zijn hier de onderkruipsels, niet? Waarom verspilt U uw adem dan aan ons, door tegen ons te praten?"

[Ah ja, het is goed dat je ons op de vingers tikt. Dat moet af en toe ook gebeuren.]
EDIT: En Whazaa, het klopt weer. =3

[nu mijn beurt?]

Terwijl ze wachtte op antwoord van Ajay, en de hoogmoedige Spaanse vrouw zo volledig mogelijk probeerde te negeren, begon er een stormvloed beledigingen te vormen. Met open mond staarde ze haar aan. De vrouw beefde bijna, zo boos was ze, net een aardbeving met als gevolg een razende tsunami die in de vorm van stekende woorden eruit rolden. Toe maar, Lady Anabelle met boekdelen aan namen erachter. Ze luisterde toen Lady Anabelle iets over haar uitspraak sneerde. Hoe ze erop doorging dat Naela maar een onderkruipsel was, en zijzelf de koningin met een belangrijke achternaam. Hoe Ajay haar "mede-uitschot" was. En aan het einde, een uitroep aan God.
Toen de tsunami uitgeraasd was, en de bevingen geleidelijk zwakker werden, schudde Naela verbijsterd haar hoofd. Zo goed en aan een stuk door iemand beledigen, daar was deze Anabelle nog beter in dan zijzelf. Eigenlijk kon ze er ook niet echt boos om worden, het was gewoon té irriterend om boos te worden. De andere optie was het aan de kant te schuiven, en erom te lachen, en Naela koos deze keer graag de laatste mogelijkheid. Haar wenkbrauwen schoten omhoog, en toen het stil was, en Ajay zich ook al erover opgewonden had - iets wat dit Spaanse viswijf met een mooie naam juist wou - sprak ze, 'Ten eerste, ik ben niet Spaans dus kan de uitspraak van een woord me ook niet echt schelen, senorita.' Ze sprak het woord expres zoals net uit. 'Ten tweede, dat over de onderkruipselen, wist je dat als je een paar beginletters van jouw naam neemt, dat je M-O-L-E krijgt?' Ze lachte koud. 'Weet je wat dat is? Zo niet weet onze Engelse vriendin hiernaast het antwoord wel, en kunnen wij erom lachen en jij je er boos om maken. Ten derde ... nee, ik heb eigenlijk geen ten derde. Enkel dat het aangenaam kennis maken was met één van de belangrijkste familienamen in Spanje. Maar denk erom, daar blijft het bij. Zo zijn ze allemaal. Een belangrijk naam, maar een zwart hart en valse persoonlijkheid. Dat heb jij heel goed voor ons gedemonstreerd voor ons vandaag. Ik dank je, Lady Anabelle waarvan ik de rest vergeten ben, oftwel Mole.' Naela snoof en spuugde op de grond. Haar voornemen om niet te reageren was kapot geslagen en in scherven uiteen gevallen, ze was toch meegesleurd in deze woordenoorlog. Ze keerde Lady Anabelle expres de rug toe en herhaalde luid, 'Mi dios!'

Met een geamuseerde glimlach op haar woedende gezicht - waardoor dit alles een nogal psychische verkeerde kant op ging - bleef haar blik op het kind Neala hangen. Die worm durfte nog haar mond open te trekken ook. Bij haar beledigingen terug werd haar glimlach alleen maar groter, waarna toen ze eindelijk weer stil viel er een kakelende lach uit haar keel omhoog kwam. Zo'n eentje waarvan de rillingen langs je rug lopen en je serieus begint af te vragen of alles nog honderd procent is in die bovenkamer. Met een laatste, luidruchtige inhalering van de lucht bracht ze haar gezicht weer terug om Neala aan te kijken. 'Ten eerste-' begon ze op de zelfde manier als zij, waarbij ze haar hand uit haar zij haalde en haar wijsvinger voor haar neus heen en weer liet gaan. 'Als je niet uit dit rompiendo, dit spetterende land komt, en deze fantastische taal niet spreekt, waarom trek je dat waffeltje van je uberhaupt open,' met de smalende glimlach keek ze op het kind neer. 'Ten tweede; Ach, het onderkruipsel kan spellen. Hebben ze je in je opvoeding toch nog íets bijgeleerd,' ze rechtte haar rug weer, sloeg haar armen over elkaar om het laatste af te maken. 'Ik ben blij dat je weet hoe de mens in elkaar zit. De wereld is hard, popje, wen er maar aan. Zeker als zo'n onderkruipsel als jíj. En om je vraag te beantwoorden, jullie zijn de gene die mijn pad kruizen. En ik heb zo gauw de bediendes niet in de buurt om af te snauwen, dus mogen jullie die eer op je nemen,' sprak ze honend, waarbij ze Ajay's wang tussen duim en wijsvinger nam en er even aan trok. Een typisch spaanse tik. [kan je zeggen... geen fijn gevoel -_-'. Nu weer verder;] Ze had haar rug weer gerecht, haar armen over elkaar geslagen en een geschifte, triomfantelijkheid lag over haar hele gelaat. 'Ooh, Neala. Je bevuilt de grond, eerlijk gezegt ook al met je voetstappen maar dat houden we er even buiten. Maar zou je je taak willen voltooien en het op willen ruimen. Gracias,' sprak ze rustig tegen het meisje, waarbij haar hand een wapperend gebaar maakte alsof ze een van haar bediendes een opdracht gaf.

[auw. D:<]

De lach van de jonge vrouw liet Ajay de rillingen over haar lijf lopen. Was ze wel gezond?
Toen er ook nog, alweer, een reeks beledigingen werden gelanceerd, werd het Ajay een beetje teveel. Ze kneep haar ogen dicht toen er aan haar wang getrokken werd. Snel klakte ze met haar tong, een gewoonte van haar, om haarzelf van te weerhouden een pijnlijk gezicht te trekken.
Hmm. Nee, ze was niet geliefd op het moment. Dat was duidelijk. De beledigingen vlogen als bezige bijen door de lucht, en Ajay was niet in staat ook maar iets te zeggen. Ze was niet zo goed in dit soort confrontaties. Ajay sprak sowieso niet veel en hield liever haar mond, ook op dit moment. Naela daarentegen wist duidelijk wel de woorden over haar lippen te krijgen, en de jonge vrouw was ook niet op haar mondje gevallen.
Ajay wist zo gauw niet wat ze moest doen. Ze wilde geen ruzie, daar hield ze niet van, maar hield er ook niet van beledigt te worden. Dan wilde ze heus wel voor haarzelf opkomen. Alleen kon ze dat niet goed.
Eigenlijk wist ze niet eens goed wat ze fout gedaan had. Met een strak gezicht, waarbij in haar vragende ogen lichte paniek te lezen was, besloot ze maar te zwijgen.

Off: Zag dat jullie al eerder gepost hadden, maar ik kon niet meteen reageren. Moest naar school. Buh. :/