Zimdare - Fries.

Zimdare, gebouwd van het ijzersterkte gesteente van de berg waarop het gebouwd is. Door de wind voelt het nog kouder aan dan het al is. Één plekje net buiten Zimdare ligt vrij hoog, maar iets lager dan het dorpje. Het heeft als bijnaam 'Fries' - dit vanwege de kale, beschuttingloze vlakte die geen bescherming biedt voor de wind. Fries is een afkorting en vervormde spelling van vriespunt, omdat het hier zelfs in de zomer altijd wel koud is, laat staan in de liefdeloze winter.

Regels: minstens 3.
Iedereen is welkom!

Door dit gure en onherbergzame gebied liep een meisje met steil wit-blond haar en bevroren tenen door de gebergtes. Ze rilde, en wenste een dikke winterjas, of tenminste een vestje, alles wat minder dun was dan haar nogal open kleding. Naela trok haar handen uit haar zakken en wreef ze ruw tegen elkaar aan, in een poging ze te verwarmen. De bijtende wind gierde meedogenloos om haar oren en verfde ze een knallende rode kleur. Naela vloekte, ze had nu al een hekel aan deze plek. Waarom was ze hier ook al weer gekomen? Het had een reden, maar Naela's hoofd was helemaal leeggeblazen door de wind. In ieder geval niet voor de warmte of rust, dat stond vast. Ze zuchtte en dwong haar benen nog een paar stappen verder te zetten. De stad kon hier niet al te ver vandaan liggen, ze schatte het op nog hoogstens een kwartier door te kou ploegen, wat op een hele dag niets was. Verheugd op het vooruitzicht van haar bestemmingsplaats, iets warmers dan buiten - en misschien, als ze geluk had, een kop warme chocolademelk. Naela likte haar lippen, gek dat ze er nu ineens aan dacht, maar het hielp wel en ze kreeg weer wat energie in haar gevoelloos geworden benen. Het harde pad deed zeer aan haar voeten, en ze stapte van de weg af om in het gras te lopen. De pijn werd minder, en Naela raakte in gedachte verzeild. Vreemd, dat ze deze wereld in zo'n korte tijd zoveel normaler kon vinden dan haar eigen tijd. Dat ze zich hier veel meer op haar gemak voelde dan daar. Naela glimlachte, en wierp een blik opzij om te kijken of ze nog op het goede pad zat. Verbaasd keek ze opzij, waar was het nou gebleven? Het enige wat ze zag was bomen, en toen ze op haar tenen ging staan om verder te kunnen zien, zag ze de plotseling overgang van dichtbebost naar een uitgestrekte kale vlakte. Op de vlakte, een eindje weg van de bomen, stond een silhouet. Jongen of meisje, leeftijd kon Naela van hier niet met zekerheid zeggen, ze wist wel dat ze zonder na te denken precies de verkeerde kant op was gewandeld. Hoe kon dit?!

Shena hoorde in de verte - tenminste, zo klonk het - een hevige wind waaien. Ze probeerde haar ogen te openen maar haar oogleden leken zo zwaar en toen ze haar ogen open had, voelde het alsof ze meteen bevroren. Met betraande ogen keek ze naar boven. Alles was wazig, maar ze herkende links boven haar een paar boomtoppen die zwart afstaken tegen de lichtgrijze lucht. Ze knipperde een paar keer met haar ogen en probeerde zich te herinneren waar ze was. Ze zette zich af tegen de grond en stond op. Ze herkende dit gebied niet. Het was rotsachtig en de harde wind gaf haar koude rillingen. Ze stond aan de rand van een dicht bos, en had het idee elk moment van de kou in elkaar te zakken. Of beter gezegd, als een stijve, bevroren paal om te vallen. Ze blies in haar handen en wreef ze tegen elkaar om ze wat op te warmen. Toen dat niet scheen te helpen, sloeg ze haar wollen mantel er maar omheen en begon te lopen als een pinguin zonder vleugels. Waarom had ze ookalweer geen handschoenen aan? En haar voeten waren ook niet veel warmer dan haar handen. Ze keek om zich heen om te zien waar ze was. Ze hoopte dat ze tenminste een béétje in de buurt van de bewoonde wereld was, maar niks wees erop dat er mensen waren. Wie ging er dan ook hierheen met deze temperaturen? Maar toen ze nog een keer om zich heen keek, zag ze een zwarte gestalte. Ze kneep haar ogen tot spleetjes en zag dat het een meisje was van ongeveer haar leeftijd, met lange, witte haren, en liep in haar richting.

Het meisje begon haar kant uit te komen en Naela liep haar ook tegemoet. Met krakende gewrichten kwam ze aan bij het meisje en nam haar uiterlijk in zich op. Ze was een stuk groter, hoewel ze er ongeveer even oud uitzag. Haar haren waren korter als die van Naela, ze vielen in golven over haar rug. Haar ogen waren groen-blauw, en ze keken lief, niet het arrogante type. Meer het gehoorzame type, vond Naela, hoewel ze daar eigenlijk nog geen oordeel over kon doen. Ze had haar immers nog niet horen spreken, het was maar een voorgevoel. Hier heb je net zo'n sneeuwpop als ik, dacht Naela spottend. Ze zag, als dat kon, er nog kouder uit dan Naela zich voelde. Zwaar leedvermaak, daar hield Naela ergens wel van en ze grijnsde. 'Pff, heb jij het ook zo heet?' vroeg ze, en ze wapperde met haar handen bij haar hoofd, alsof ze een waaier vast had. Eens even kijken of deze ijsprinses een beetje humor had, of uberhaupt antwoord kon geven. Terwijl ze wachtte tot het meisje haar lippen ontdooid had voegde ze in een rap tempo toe, 'Ik ben trouwens Naela. Naela Akkira Miyouko, om precies te zijn. Maar vrienden noemen me Naela, dus zeg dat ook gewoon maar.' Natuurlijk wist ze niet of ze het tot nu toe zwijgzame meisje ooit nog een keer zou zien, dit was het eerste wat in haar opkwam, dus zei ze het maar. Rustig hield ze haar mond weer en wachtte op het respons.

Shena was opgelucht dat ze nog een levende ziel hier aantrof, en zei klappertandend: 'Ja, echt hoor!' en deed alsof ze zweet van haar voorhoofd veegde. Maar ze schrok ervan toen ze zag dat er kleine ijskristalletjes op haar handrug lagen, afkomstig uit haar bevroren lok. Naela leek haar een aardig meisje, en Shena antwoordde: 'Ik heet Shena Pavati, en ik heb geen flauw idee hoe lang ik hier heb gelegen, maar volgens mij ben ik letterlijk bevroren'. Zodra ze uitgesproken was, hoorde ze een schel geschreeuw in de verte, en ze draaide zich om. Het zwarte vlekje kwam steeds dichterbij en er kwam een glimlach over Shena's gezicht toen ze zag, dat het haar uil was. 'En dit is Tahnee, mijn trouwe bosuil', zei ze zodra het beestje op haar schouder kwam zitten, en kietelde hem op zijn kin. 'Misschien een beetje een stomme vraag, maar weet jij waar we zijn?' Vroeg ze en stopte haar handen weer onder haar mantel.

Net als ze gedacht had, had ook de stem van het meisje geen arrogante klank. Naela grinnikte, en keek toe hoe ze in een overdreven gebaar deed alsof ze het zweet van haar voorhoofd veegde. Mooi, geen humorloze type dus. Ze stelde zich voor als Shena Parvati, een mooie naam. Dat tweede had ze ergens anders gehoord, om de een of andere rare manier deed het haar denken aan Harry Potter. En iets over tweelingen. In ieder geval niet erg belangrijk, en Naela keek op toen ergens boven haar een luide krijs klonk. Haar ogen zochten de hemel af en volgden de bewegingen van een mooie, bruine, bosuil. Het beestje streek neer op Shena's schouders en Shena keek weer op. 'En dit is Tahnee, mijn bosuil,' zei ze glimlachend. Naela strekte haar hand uit en kriebelde de uil in zijn nek, het dikke winterse verenpak voelde zacht aan. Ze luisterde terwijl Shena haar vroeg waar ze waren, en alweer grijnsde Naela. Ze antwoordde, 'Eerlijk gezegd heb ik ook geen flauw idee. Nou ja, daarnet zat ik op het pad naar Zimdare, naar het dorp op deze hoge berg hier. Maar ik ben afgedwaald ... dus nu moet ik het pad weer zien te vinden.' Ze zweeg even en voegde toe, 'Of bedoel je iets anders? Waarom we niet in de echte wereld zitten? Daar heb ik ook heel lang over moeten puzzelen, en eerlijk gezegd ben ik er nog steeds niet uit. Het is wel een raar gevoel.'

'Eigenlijk allebei.' Antwoordde Shena lachend. Maar eigenlijk vond ze het best eng. Waar was ze? Hoe kon ze ineens hier zijn? Ze was hier nog nooit geweest. En toen ze er zo over na dacht, begonnen er allerlei gedachten door haar hoofd te spoken. Was ze ontvoerd? Meegenomen naar een voor haar onbekende wereld? En waarom? Of misschien was ze wel dood.. Ze slikte die gedachte snel weg. 'Het laatste dat ik me kan herinneren is dat ik naar bed ging. En nu zit ik ineens hier?' Ze rilde even en zei toen: 'Zullen we verder lopen? Misschien kunnen we het pad wel weer vinden.'

Bij het voorstel om verder te lopen knikte Naela heftig ja, ze wou voor donker in het dorp zijn. Toen ze een blik naar beneden wierp merkte ze verbaasd op dat haar neus, oren en vingers niet tussen het gras lagen, dat die nog aan haar lichaam vastzaten. Ze zette haar stijve spieren aan tot lopen en na een paar passen begon ze, 'Voor mij was het ook heel raar. Ik werd ergens op een strand wakker, terwijl ik wist dat ik de vorige avond gewoon in mijn eigen bed in slaap was gevallen. Ik nam aan dat het een of andere rare droom was, maar de details en de gevoelens waren gewoon te realistisch om door mijn onderbewustzijn te zijn gecreerd. Dus nam ik aan dat ik gestorven was en dat ik in de hemel was belandt, want het was te goed voor de hel. Maar na een eeuwigheid in mijn rare hemel te hebben doorgebracht, toen ik ergens oprolde om de nacht door te brengen - ik was echt moe, ik had geen idee dat je moe kon zijn als je dood was - werd ik weer wakker in mijn eigen bed.' Ze zweeg even, en de herinneringen kriskrasten helder voor haar ogen. 'Het duurde lang voordat ik weer naar bed durfde te gaan, in slaap durfde te vallen. Ik wist zeker dat ik in diezelfde plek uit zou komen, en het was voor een deel zo. In die dromenwereld was ik zeker aangekomen, maar op een totaal andere plek dan eerst. En elke keer, na een paar dagen hier in de droomwereld, keer ik terug naar de realiteit. Tot nu toe was zelfs de gedachte niet bij me opgekomen dat er misschien wel anderen waren zoals ik, die ook één been in de realiteit hadden.' Naela eindigde haar verhaal en keek Shena even aan. Toen glimlachte ze en in een spontane aktie omhelsde ze haar. Breed grijnzend zette ze zich pal voor Shena neer en zei, 'Sorry, sorry, sorry. Maar ik ben gewoon zo blij dat ik niet meer de enige ben!' Bijna op en neer stuiterend lachte ze, en huppelde een paar passen vooruit.

Shena luisterde aandachtig naar het verhaal van Naela. Ze schrok even van de onverwachte actie maar lachte toen ze weer los werd gelaten. 'Maar als ik nu dus zou gaan slapen, zou ik dan gewoon weer wakker worden in mijn bed, een paar uur later ofzo? Of leeft mijn lichaam in de 'echte' wereld gewoon verder?' Shena werd bang van die gedachte, dan zou ze een heleboel missen.. Of wat zou haar lichaam aanstellen als ze er niet bij was.. Toen Shena weer opkeek zag ze vaag iets dat op een pad leek. 'KIJK!' Riep ze vrolijk, en wees voor zich. 'Is dit het pad?' Vroeg ze en hoopte dat dit het juiste pad was - en niet een soort fata morgana -, want de zon begon steeds lager te zakken aan de hemel.

Shena leek haar haar spontane, blije actie niet kwalijk te nemen en ze lachte zelfs. 'Ik weet het niet,' gaf Naela toe toen ze weer wat gekalmeerd was. 'Niemand heeft mij gemist, maar dat zegt dan ook niet veel want ik heb niemand in de echte wereld ... Ik heb geen idee, er lijken hier dagen voorbij te gaan.' De dreiging om weer in angstige, duistere gedachtes verzeild te raken dreef als een stormwolk dichterbij, en naela schudde vastberaden en heftig haar hoofd om ze te verbannen. Een vrolijke kreet van Shena liet haar weer opkijken, en het brede, authentieke pad strekte voor hen uit. Achter Shena aanhuppelend zette ze haar voeten op het harde grind, met het voornemen om hier niet meer van af te wijken tot ze in Zimdare was. Even later sprong Naela met een huil het gras op, en hinkelend veegde ze de harde kiezels van haar voeten af. Een diep patroon had zich al gevormd en met tegenzin trok ze haar schoenen aan. Geen hakken, voor de verandering.
Het begon inmiddels flink donker te worden en zowel de meest dichtsbijzijnde bomen als de gebouwen in de verte verloren hun details en werden gereduceerd tot silhouetten, niets meer dan een monochrome omtrek. De zon stond laag in de horizon en dreigde te zinken tussen de hoge pieken. Een schuine blik naar Shena vertelde Naela dat deze er nog steeds was, en ze zei, 'Kom. Als we langzaam lopen om babbeltjes te gaan maken zijn we straks echt bevroren pinguins en zitten we bovendien in het donker te strompelen, in de stad kunnen we vast wel verder praten.' Met deze woorden zette Naela een stevige pas op en haar ogen waren gericht op haar doel: de stad Zimdare.

Shena was opgelucht dat ze eindelijk een zeker pad hadden gevonden. Ze hoopte dat het niet meer ver was, want ze kon haar tenen amper voelen. Ze begon ook wat sneller te lopen. Toen kreeg ze een idee: 'Kom! Wie het laatste in Zimdare aankomt, moet chocolademelk trakteren!' En ze begon te rennen. Ze kreeg het gelukkig al wat warmer. 'MET SLAGROOM!' Riep ze er achteraan.

[ik heb een nieuwe laptop ] [ohja en sorry voor de korte post, wist niks meer om erbij te typen ]