Het plein van Hoyinda

Het plein van Hoyinda bestaat uit een met tegels belegd rond centrum. Hier worden veel markten gehouden, en het is er dan vaak redelijk druk, vooral naar de maatstaven van het stadje, als je bedenkt dat er ook mensen uit afgelegen steden verder weg naar toe komen, om er vers eten te krijgen. Op het plein wordt het grootste deel, behalve de markt kraampjes, ook ingenomen door de artiesten. Van Vuurdansers tot goochelaars, van zelfingenomen artiesten die boven de de huizen op draden ronddansen, tot levenden standbeelden. Het is er bijna altijd een vrolijke gebeurtenis, er maken mensen muziek aan de rand, en op sommige, speciale avonden worden er feesten gehouden. In die tijden worden er vuurvliegjes en vlammetjes gevangen, om die in potjes aan touwtjes boven het plein te hangen. Natuurlijk worden de gevangen vuurfeeën en vuurvliegjes naderhand weer vrijgelaten.

Personen: Hoogstens vijf à zes.
Regels: Minstens twee in je typvak.

Ave glipte het plein op. Ze haatte het als ze opviel, en ze was zo snel mogelijk opzoek naar een warme mantel met schutkleur, waarmee ze al verschillende jagers had zien weglopen. Net toen ze het kraampje had gevonden besefte ze dat ze geen geld had. Niet dat het een probleem was. Haar handen gleden soepeltjes een paar jaszakken binnen, en al snel had ze een handje zware, ronde muntstukken die ze niet herkende in haar hand. Ze keek er even naar en liep toen snel naar een kraampje aan de zijkant waar een oude man op een krukje nijdig rondkeek.
Ave bekeek de verschillende mantels en sloeg totaal geen acht op geërgerde blik van de man. Uiteindelijk wees ze zonder aan te raken en zonder wat te zeggen een van de mantels aan, en donkerblauwe, als de nacht. Ze telde wat van de gouden en zilveren munten, en gaf ze aan de man, die ze uit haar hand griste, alsof hij bang was dat ze haar hand weer zou sluiten en weg zou gaan. In de schaduwen van de huizen deed ze de mantel om, en heel even glimlachte ze, waarna haar gezicht weer op neutraal stond, en ze in de schaduwen van het plein verdween.

Op haar gemak dwaalde Naela over het plein van Hoyinda. Doelloos zigzagde ze tussen de mensen door, en deed aan een favoriete hobby: mensen spotten. Zoveel verschillende stijlen, persoonlijkheden en types, ze kon er nooit genoeg van krijgen. De meesten passeerden haar zonder haar een blik waardig te gunnen, maar sommigen keken haar raar aan. Het kon Naela niets schelen, ze was het inmiddels gewend. Een trio meiden passeerde haar luid giebelend, arm in arm - zwaar opgemaakt en de nieuwste mode kleren. Daarachter slofte een nogal haveloze man, een sterk contrast. Zijn kleren waren vaal en gescheurd, en zijn ogen keken smekend in het rond. Zijn verruineerde hoed bungelde in zijn hand, en Naela vloekte inwendig. Hier kon ze totaal niet tegen. Misschien kwam het doordat ze zelf zo een tijdje geleefd had, ze wist het niet. Geruisloos stapte ze naar hem toe. Ze zocht vlug haar jaszak door en ze legde ze onopvallend in de hoed. De man keek op, en toen zijn lippen omhoog trokken in de beginselen van een glimlach deden zijn ogen mee. Naela glimlachte kort terug en verdween weer de menigte in. Verderop griste een man een aantal muntstukken uit de hand van een meisje met lange, rode haren. Het meisje nam een donkerblauwe mantel van hem en gleed het over haar schouders. Naela staarde haar bedachtzaam na. Waar kende ze dit meisje van?

Ave voelde ogen in haar rug prikken en draaide zich met een ruk om. Een meisje met lichte haren keek haar bedachtzaam aan. Ze herkende het meisje. Het was het hysterische kind dat had staan schreeuwen in het bos, thuis. Ave keek het meisje heel even aan, wendde toen haar blik af, en liep over het plein. Maar op een gegeven moment keek ze op. Iets had haar aandacht getrokken. In de schemering die begon in te vallen vielen de felrode vlammen erg op. Een man stond te spelen met vuur, dat om hem heen danste. Het zag er betoverend uit, en vele mensen stonden er dan ook ademloos naar te kijken. Ave ging iets van de man vandaan staan, in de schaduwen, maar op een plek waar ze goed kon kijken. Het leek of de man met het vuur praatte, en Ave kreeg een tintelend gevoel in haar vingertoppen, waar ze even van fronste. Ze vlocht haar vingers in elkaar en liet ze weer langs haar lichaam hangen.
De vuurdanser draaide zich om, en hun blikken kruisten elkaar. Ave zag het vuur ook dansen in zijn ogen, en hij leek haar onderzoekend aan te kijken, of misschien verbeelde het meisje zich dat alleen maar. Maar toen de man klaar was met zijn optreden, er gouden en zilveren munten om hem heen vielen, en de meeste mensen afhaakten om naar huis te gaan, bleef het roodharige meisje wachten, terwijl ze de sierlijke bewegingen van de man goed bestudeerde. Het plein raakte leger en leger, en nu waren er bijna alleen nog mensen die hun kraampjes afbouwde, en mensen die nog even stonden na te praten. Het werd donkerder, en vreemd genoeg hielden de meeste mensen niet van het donker.
De man keek niet naar haar terwijl hij de munten opraapte, maar toen hij weer opstond, deed hij zijn mond open zonder naar haar te kijken. 'Slim, maar voor oplettende mensen niet onzichtbaar.' Zei hij, en Ave's ogen versmalden zich even. Had hij het tegen haar? Nu keek hij op, en zijn ogen vonden die van haar. 'Kom maar, ik val je heus niet aan.' Het klonk als een grapje, maar Ave deed niets, en keek even rond. Het lichtharige meisje stond er nog steeds.

Naela wist dat het meisje haar had opgemerkt, maar ze besteedde verder geen aandacht aan haar, draaide zich om en liep door. Naela moest het weten, wie was ze ? Nog steeds zocht ze haar gedachten en emoties door, maar geen van hen zette het meisje in de hoofdrol. Automatisch volgde ze haar, haar voetstappen maakten nauwelijks geluid op de harde ondergrond. Een eindje verderop stopte het meisje, en ook Naela hield zich stil. Een herinnering flitste opeens voor haar ogen, ergens in Australie. Een bos, een boom, en een boogschutter. Meteen voelde ze haar wangen rood worden, en ze schaamde zich. Het bomen-meisje, die zo geirriteerd leek door haar hysterische uitbarsting. Haar blik werd teruggetrokken naar het drukbevolkte marktplein. Al deze mensen, zouden die allemaal ook in de echte wereld leven? Inmiddels was ze een paar mensen tegengekomen die hetzelfde droom-gedoe als zichzelf hadden. Waren deze mensen hier blijven hangen, of keerden ook zij weer terug naar de Aarde? Of waren ze hier gewoon gewend geraakt, of waren ze hier altijd geweest? Een handvol vragen zweefden Naela's gedachten binnen en explodeerden in haar hoofd. Het tolde, net nu alles weer een beetje gewoon leek, kwam er weer zoiets.
Intussen leek het wel een steeds langer-wordende ketting. Naela staarde naar het meisje. Het meisje staarde af en toe terug. Het meisje staarde naar een man met goochel-vlammen. De man staarde terug. Zijn vuur danste om hem heen, en hij danste zelf mee, in het ritme van de vlammen. Dichterbij wou Naela liever niet komen, ze had het niet zo op vuur, en zeker niet op mannen die ermee speelden alsof het tennisballen waren. Toch kon ze haar nieuwsgierigheid niet dempen, en met aarzelende passen, en één oog oplettend gericht op het vuur, stapte ze dichterbij. Ze zei niets, maar ging naast het rood-harige meisje staan, die helemaal in de ban van het vuur leek.

Ave deed razendsnel een paar stappen opzij toen ze zag dat het lichtharige meisje naast haar kwam staan. Met vlammende ogen keek ze haar aan. Neutraal, maar op de een of andere manier ook vlammend. De vlammendanser keek de beide meisjes even aan, en Ave keek van de man naar het meisje, nu een paar meter van haar vandaan stond. Ze haatte het als mensen zomaar bij haar in de buurt kwamen. Ze verdween bijna in de schaduwen, maar haar lichte ogen vingen het weinige licht dat er nog was op het plein.
Ze waren de enige drie nog op het plein nu. De kraampjes waren afgebroken, de mensen weg. Het was bijna helemaal donker, al brachten wat lantarentjes uit de straten wat licht op het plein. Ave betwijfelde of het lichtharige meisje veel zou kunnen zien. In het bos leek ze niet gewend te zijn. Ze had niets gezegd, al was er tijd voorbij gegaan. Zelfs de man, die nog steeds in het midden van het plein stond, keek hen beide nog onderzoekender aan dan eerst. 'Kennen jullie elkaar?' Vroeg hij uiteindelijk. Ave antwoordde niet, maar keek de man alleen aan. Ze had geen reden te antwoordden, als het andere meisje dat wilde doen, moest dat dan maar.
Ave liep nog een paar stappen achteruit, en ging bijna tegen de zijmuur van een gebouw staan, terwijl ze beide personen nog een keer aankeek.

De zwakke straatlantaarns waren de enige verlichting, en toch stond het in sterk contrast met de steeds verduisterende nacht. Naela's lichte blauw-grijze ogen glinsterden in het donker, ze had er weinig problemen mee. Nacht was meer comfortabel dan dag, waar ze aangestaard en opgemerkt werd. Alles aan de nacht was fijner; de frissere lucht, de donkere mantel dat de straten en stegen teder bedekten, en haar vermogen om ook nu goed te kunnen zien, terwijl anderen zonder lichtbron over hun eigen voeten struikelden.
In een grote stad geboren en getogen, was Naela hier veel meer op haar gemak dan een of ander verlaten oerwoud. Terwijl ze de bewegingen van het meisje nog steeds oplettend volgde, nam deze een paar stappen naar achter. Ze deed haar uiterste best om niet herkend te worden, om te verdwijnen in de maanloze nacht. Een lage stem klonk van de vuurdanser, de woorden dwarrelden verward om Naela's oren en het was een poos voor ze begreep wat haar gevraagd werd. Langzaam scheurde ze haar blik weg, en keek de man met het vuur aan. Haar mondhoeken trokken iets omhoog. 'Misschien,' antwoordde ze mysterieus. Snel vlogen haar ogen weer terug - bang dat het meisje in dat ene ogenblik gevlucht was. Nee, ze stond er nog, en deze antwoordde niet op de vraag. Naela deed nog één pas naar voren en schraapte bijna geruisloos haar keel. '...,' begon ze. Geen woorden kwamen eruit, terwijl haar mond en tong bewogen. Ze probeerde het nog eens. 'Wie ben jij?' kon ze eindelijk uitbrengen. Nee, ze wist dat ze het meisje één keer gezien had. Maar wie ze was, wist Naela niet, en ze hoopte dat het meisje haar vraag snapte.

Ave's ogen knepen zich even samen. 'Wat maakt het uit?' Antwoordde ze koud. Haar stem was zacht, helder, en werd meegebracht door de wind. Ze wilde niet dat iemand haar naam hoorde. Ze wilde niet dat iemand wist wie ze was. Ze wilde het liefst blijven leven zoals ze nu deed. Onbekend, en alleen. Mensen die haar kende, bedoelden er nooit wat goeds mee. Stop met herinneringen ophalen. Het helpt je voor geen meter! Zei ze streng tegen zichzelf, en ze schudde haar hoofd. Toen keek ze weer op.
'En wie bent u, om dat aan ons te vragen?' Vroeg ze aan de vlammendanser, die hen geïnteresseerd aankeek.De man gaf niet meteen antwoordt, maar keek de beide meisjes opnieuw aan, maar dit keer eerder berekenend, alsof hij wilde weten wat ze hem zouden doen als hij geen antwoordt gaf, of erger, als hij loog. Er danste nog een klein vlammetje op de grond, en hij fluisterde wat. Het vlammetje doofde, maar met wat tegenzin, leek het. Ave keek ernaar, en voelde haar vingertoppen tintelen. Ze wilde het aanraken, voelen...