Het Westen van Litië

Het westen van Litië ziet er ongeveer het zelfde uit als de rest van het stadje. Hier staat ook alles op banden en is van hout gemaakt. Het is in het westen het dichtstbevolkt, zover je het dichtbevolkt kunt noemen. De bevolking heeft hier bruggen van hout tussen de gebouwen neergelegd als een soort wegen. Er zijn hier nog bouwplaatsen waar zo af en toe aan wordt gewerkt als het mogelijk is. Het is niet erg druk op de straten. Omdat de stad moeilijk is te bereiken door de oversteek over het water komen er maar weinig toeristen naartoe. In de Zomer kun je via bruggen of kano’s ergens heen en in de winter kun je via het harde ijs dat er ligt naar je bestemming.

Ibanez deed langzaam zijn ogen open. Hij lag op zijn rug en keek naar de hemel. Hij zag een heldere blauw lucht met maar een paar wolkjes. Ibanez was gewend om buiten te slapen dus was er ook aan gewend om de lucht als eerste te zien als hij wakker werd. Hij strekte zich uit en kwam met zijn rechter hand in een plas met water terecht. “Waarom staat Jelek’s waterbak nou weer hier?” Zei Ibanez nog een beetje dromerig tegen zicht zelf. Hij stond op om de waterbak van zijn hond te verplaatsen. Ibanez schrok toen hij geen waterbak zag maar een meer. Hij keek om zich heen en zag gebouwen staan die op het meer dreven door het rubber dat overal onder dreef. Waar ben ik? Hoe ben ik hier terecht gekomen? Ibanez wilde alles weten maar bedacht zich om alles even in stappen door te nemen wat er gister was gebeurt. Hij probeerde gister als eerste aan eten te komen en had net wat gepakt maar werd toen aangezien voor dief. Hij moest toen vluchtten voor de winkeleigenaar en kwam toen net buiten het dorp terecht. ’S Avonds toen het tijd was om te gaan slapen zocht hij een plekje uit om te gaan liggen. Hij kwam langs een boerderijtje waar de boerin zei dat hij welkom was om daar de nacht door te brengen. Daar ging hij binnen slapen en werd toen hier in deze stad wakker. Zouden de boer en boerin wat met me hebben gedaan toen ik aan het slapen was? Bedacht Ibanez zich. Ze waren zo te merken niet zo betrouwbaar als ze eruit zagen. Er waar was Jelek de hond? Zouden ze hem iets hebben aangedaan? Ibanez kreeg iedere seconde meer vragen over deze vreemde plek. Het zal nog een lange tijd gaan duren voor hij dit allemaal ging snappen.

Niet veel verderop lag een lichaam, een lichaam. De huid wit als sneeuw, schitterde in het zonlicht, de haren zwart als de nacht, lagen gespreid over de grond, het zand. Het lichaam lag iet wat schuin, de armen vooruit, de handen leken naar het water te reiken. De gezichtsuitdrukking, vredig haast. Ze sliep. Ze voelde hoe het water korte moment aan haar vingers likte. Water. Haar oogleden voelde zwaar, maar ze dwong zichzelf haar ogen te openen. Ze moest weten waar ze was. Zand schuurde licht tegen haar wang, opnieuw voelde ze hoe het water haar vingertoppen raakte, streelde. Dit was niet de plek waar ze in slaap was gevallen. Zonder dat haar ogen nog geopend waren, wist ze dat te zeggen. Door het zand dat tegen haar gezicht schuurde, lichtjes, zacht, door het water dat haar vingers likte, streelde. Ze sloeg haar ogen open. Ze zag water, water. Haar bloedrode ogen glansden. Waar was ze. Ze trok haar armen terug, op het moment dat het water opnieuw probeerde contact met haar te maken. Ze zette haar handen op de grond, drukte zich licht omhoog. Een zachte gekreun verliet haar mond, terwijl ze haar blik rond zich heen liet gaan. Dit was, was niet waar ze was gaan slapen. Ze wist nog alles, ze was gaan slapen. Maar niet hier. Waar was ze? Verderop, een lichaam, een andere persoon. Zou hij het weten?

Ibanez lag nog een hele tijd te piekeren op de plank waar hij lag. Uiteindelijk met zijn hoofd vol met te veel vragen en te weinig antwoorden stond hij op en keek in het rond. Gebouwen op rubber, wegen, geen levende ziel te zien, de felle zon, het landschap dat zich kilometers verder nog liet zien en wat het meeste was dat op viel was het water. Het water dat overal was waar je keek, naast je voeten, onder de gebouwen, langs de weg , echt overal. Ibanez liep over het krakkemikkige hout opzoek naar antwoorden, opzoek naar Jelek en opzoek naar Chicago waar hij woont. Ibanez liep totdat hij bij het einde kwam van het stadje. Bij de oever lagen een paar bootjes. In de verte leek iets te bewegen. Ibanez tuurde over het water naar het voorwerp en het leek zijn kant op te komen. Het kwam steeds meer dichterbij en het begon te lijken op iemand op een bootje. Hij wachtte totdat het persoon dichtbij genoeg was om te zien wie het was. Na een paar minuten was het bootje aan de oever gekomen. Het was een oude man met een grijs baardje. Ibanez dacht dat de oude man niet gevaarlijk was en anders kon hij tegen de man op. “Weet u waar we zijn?” Vroeg Ibanez aan de man. De man zweeg. Misschien was de man doof dus Ibanez probeerde het dit keer harder en met gebaren: “Weet u waar we zijn?” De man zweeg nog steeds maar wees nu op het lege plaatsje in de boot. Ibanez dacht dat het niet veel kwaad kon dus hij stapte in het bootje en hoopte op het beste. Zou het zo duidelijk worden wat dit vreemde land was?

Een zucht gleed over haar lippen, de lippen die bloedrood van kleur waren, haar ogen gleden langs de omgeving, niemand, niets kwam haar bekend voor. Ze beet op haar lip, en zette haar handen opnieuw op de grond, beter, met meer grip op de grond. Moeilijk drukte ze zichzelf volledig omhoog, krabbelde overeind. Ze zette haar voeten neer, zorgde dat ze op haar beide benen kwam te staan. Het leek zo onwennig. Plots realiseerde ze zich, dat Yumee nergens te bekennen was. Ze keek om zich heen. “Yumee?” Haar stem klonk zacht, leek licht te trillen. Ze herhaalde de naam, maar nergens kwam de Vos tevoorschijn. Nergens zag ze de vos, met een vacht wit als sneeuw, met ogen rood als bloed. “Yumee…” Zachtjes mompelend zij ze de naam, nu meer naar zichzelf. Ze kon bijna niet zonder Yumee, Yumee leek haar te begrijpen, als een van de enige leek hij haar te snappen. Ze praatte makkelijk tegen Yumee, ze wist niet waarom. Contact met anderen, het was moeilijk voor haar. Ze keek naar de grond, het zand en begon voorzichtig te lopen. Korte passen. Haar haren wiegde, bewogen mee met de korte bewegingen. Ze maakte langere passen, ze moest meer te weten komen.

Een gil ontsnapte uit Naela's keel en ze maaide wild in het rond met haar armen, in een poging om haar balans te behouden. Tevergeefs, want haar lichaam was al te ver over de kant, ze wankelde en rolde voorover, het ijskoude water in. Even later kwam ze proestend boven water, haar lange wit-blonde haren dreven om zich heen. Zonder na te denken over waar ze nu weer belandt was, zette Naela het op een zwemmen en botste zowat tegen iets rubbers aan. Het dreef op het oppervlak, en zonder zich af te vragen wat het was of wat het hier deed hees Naela zich moeizaam maar dankbaar omhoog. Hijgend en rillend van de kou en de schrik keek ze met grote ogen om zich heen. Was dit weer de droomwereld? Ze snapte er niets meer van, de vorige keer was ze gaan slapen, en vervolgens heel ergens anders belandt. Een paar dagen hier doorgebracht en ze werd weer wakker ... die dag had ze haar spulletjes opgepakt en was gevlucht, gevlucht voor de verwarring en angst van haar gedetailleerde nachtwandelingen, gevlucht naar Australie. Hier had ze tijd gehad om alles rustig door te denken, en een verklaring zoeken. Toen het weer eens tijd was om naar bed te gaan, verheugde Naela zich zelfs een beetje, ze wist zeker dat ze weer op die plek zou komen. Maar nu ze hier was, kwamen al haar twijfels weer boven, niets was hier bekend want ze wist zeker dat ze een paar honderd kilometer van het krakkemikkige oude cafeetje 'De Gebroken Meeuw' was gestrand. Wat dit in godsnaam was, kon ze met moeilijkheid zeggen en ze keek voor de eerste keer echt naar het rubbere geval. Verwonderd staarde haar ogen verbaasd voor zich, naar een huis dat ze over het hoofd had gezien. Een huis op rubber? Nee, ga weg. Ze liet zich zakken en tuurde voorzichtig over de rand van de banden. Een uitgestrekt meer, Naela huiverde. Ze had nog geluk dat ze hier niet middenin wakker was geworden, maar aan de rand van zo'n bandenhuis. Terwijl ze keek viel haar blik op een klein, houten bootje aan de kant. Een oude man seinde naar een jongen - ze schatte hem iets ouder als zichzelf - om in te stappen. Hij stapte in en Naela trok haar wenkbrauwen op. Die twee kende elkaar vast en zeker, zij wist dat ze niet zomaar in een bootje met een onbekende man zou stappen. Niet dat het nu uitmaakte, een briesje liet het meer zachtjes golven en deed Naela rillen. Ze had het koud.

Een zucht ontsnapte haar lippen, die bloedrood gekleurd waren, een haast wanhopige zucht. Vragen maalden door haar hoofd, de meeste over deze plek, maar ook over haar thuis. Waar ze hoorde te zijn, ze wou terug naar waar ze vandaan kwam, maar ook wou ze meer te weten komen over waar ze was. Nooit was ze hier geweest, nooit. Ze wist niet welke kant ze op moest, veel van wat ze zag was water, huizen gebouwd op dat water, paden over dat water. Ze volgde een willekeurige weg, niet wetend waar ze terecht zou komen. Haar haren volgde haar steeds versnellende bewegingen. De jurk bewoog zich rond haar slanke benen. Opnieuw verliet een zucht haar lippen. Yumee. De naam bleef door haar hoofd spoken, net zoals vele vragen. Ze miste hem, ze miste haar huid, mar toch voelde ze de drang iets langer te blijven. Nieuwsgierigheid won het van al haar twijfels. Ze moest meer weten. Haar oog viel, op de contouren van een lichaam. Ze stond stil. Haar ogen gericht op het lichaam, iets van haar verwijderd. Met voorzichtige passen liep ze door, ze stak haar hand uit, haar vingers raakte de schouder van de vrouw. “… Pardon, kunt u me vertellen waar ik ben?” Haar stem klonk zacht, niet meer dan een fluistering, een onzekere toon.

Ibanez ging in het bootje zitten van de oude man. De man zette zijn stok in de grond en zette af. Ze vaarde langs de rand van het stadje en gingen niet verder dat 8 meter van de kant vandaan. De stad liep een beetje rond af. Waardoor Ibanez dacht dat de stad in een rondje liep. De man bleef zijn bootje sturen en hield zijn mond. Ibanez vond dit nogal beangstigend omdat hij niet wist waar ze heen gingen en eigenlijk niets wist van de man maar misschien mocht je wel niets tegen elkaar zeggen in dit vreemde waterland. Ibanez wou het toch maar voor de zekerheid weten dus verzamelde een beetje moed en probeerde maar wat te vragen aan de man. “Meneer, waar brengt u me heen of mag u niet praten?” De man keek hem aan en wees ergens naar een plek in de verte. Daar had hij ook echt wat aan. De man vertelde niet waar ze waren en wees alleen maar naar een vage plaats waar ze heen gingen. Ibanez wachtte maar af waar ze heen gingen.
Ibanez zat een beetje verzonken in gedachte en lette niet op de oude man die de stok uit het water haalde en uithaalde naar hem. Ibanez zag de houten stok in een flits in volle vaart in zijn richting komen. Ibanez kon zich niet op tijd verweren en kreeg de stok in zijn maag en viel achterover het koude water in. Met een harde plons kwam hij in het water verkrampt van de pijn. Ibanez kon nog redelijk helder nadenken en bedacht dat hij zo snel mogelijk weg moest van de boot. Met harde slagen ging hij onderwater een willekeurige kant op zonder iets te zien. Onderwater was de beste keuze omdat de man hem dat waarschijnlijk niet zag. Uiteindelijk moest hij wel lucht happen en ging naar boven. Hij keek boven om zich heen om te zien. De oever van ongeveer 20 meter van zich af en het bootje was een groter stuk van hem af maar ging snel in de richting van Ibanez. Ibanez zwom zo hard als hij kan naar de stad. Hij klom aan land en rende zo snel mogelijk weg van de man. Hij rende door de stad maar hij had nog steeds de pijn in zijn maag en ging verder lopen. Een stukje verder zag hij een twee mensen staan. Hij verstopte zich snel achter één van de gebouwen. Eerst maar even luisteren of deze mensen ook kwaad in de zijn hebben.

Ze volgde de beweging van de vrouw voor haar, trok haar hand terug op het moment dat deze een beweging maakte, een draaiende beweging naar haar toe. De vrouw keek haar aan, een vriendelijke glimlach rond haar lippen, maar een wantrouwende blik in haar ogen. Ze voelde, zag hoe de vrouw haar een moment bestudeerde. De gezichtsuitdrukking veranderde een kort moment, de mond vertrok in een wantrouwende streep, die zich vervolgens weer in een vriendelijke glimlach vormde. De wantrouwende blik bleef. “Natuurlijk. Dit is Litië.” Gaf de Vrouw haar als antwoord op de vraag. Met een zwakke glimlach knikte Miyu, voor ze de Vrouw kon bedanken, had die zich al omgedraaid. Een zucht ontsnapte haar lippen, terwijl ze zich van de Vrouw afdraaide. Litië. Een enkele naam, die haar onbekend was. Alles was haar onbekend, alleen de naam van het bijzondere stadje. Met voorzichtige passen begon ze weer te lopen. Ze liep weg van de Vrouw. Een moment liet ze haar blik rond zich heen glijden. De gebouwen, het water. Ze liep een van de paden op, die over het water was gelegd, waar ze iets verderop neer knielde. Ze streek met haar vingers langs het heldere water. Alleen een Naam. De blik van de Vrouw stond vers in haar geheugen. Een blik vol wantrouw. Ze was een Vreemdeling. Een zucht ontsnapte haar lippen.

Ibanez zag onder het lopen twee mensen staan. Hij sloop naar een gebouw om zich daar te verstoppen. Hij wou natuurlijk niet nog een keer worden aangevallen. Achter een gebouw dat vol zat met allemaal plakkerige groene algen ging hij zitten. Ibanez keek om het hoekje naar het tafereel. Een meisje met lang zwart haar tikte een vrouw op haar schouder en vroeg waarschijnlijk iets. Ibanez spitste zijn oren om te horen wat de vrouw als antwoord gaf. “natuurlijk, dit is… PLONS! Ibanez draaide zich om, was die man weer teruggekomen? Hij keek eerst in het water en zag een aantal waterringen dus niets gevaarlijks daarna keek hij naar de lucht waar een meeuw voorbij scheerde met een vis in zijn bek. Ibanez zuchtte van opluchting. Vals alarm, gelukkig. Snel draaide hij zich weer om zodat hij het gesprek kon volgen. De vrouw draaide zich net om en liep weg. Het gesprek was over, er was niets interessants meer te horen. Het leek erop dat het meisje daarvan baalde. Misschien was zij ook wel nieuw hier. Waarschijnlijk weet zij net zo weinig van dit hele gebeuren af als ik. Maar toch een uurtje geleden had ik me ook al flink vergist in iemand dacht Ibanez. Hij moest het toch te weten komen dus stond op om naar het meisje te lopen.

Terwijl Naela niet bijzonder geinteresseerd toekeek haalde de oude man uit en viel de jongen in het water. De golven slurpte hongerig om hem heen en probeerden voor de tweede maal die middag een slachtoffer binnen te halen. Even later kwam de jongen proestend boven water en zwom met krachtige slagen naar de kant. Woedend raasde het water hem na, maar de jongen hees zich uit het water en de golven verslapten, en trokken zich sidderend terug. Naela's ogen volgden zijn bewegingen, en even later verdween hij in de straten van de stad. Even staarde Naela hem verdrietig na, en bleef eenzaam op het rubberen bouwwerk staan. Nog drupte het water van haar kleding, en het plakte als ijzige lijm aan haar huid.
Voor haar voeten lag een wat oude, slecht onderhouden kano. De zitting bood plaats voor één persoon, en Naela aarzelde even. Het eenzame gevoel won de stille ruzie van haar geweten en lenig - en wat voorzichtig - klom ze in de kano. De dubbelzijdige roeispaan lag verscholen onder de banken, en Naela trok het naar zich toe. Geruisloos verdween het rode kopstuk in het water, links, rechts, links, rechts. De ritmische slagen van de spanen deden haar tot rust komen, en moeiteloos gleed het houten bootje over de wateren. Na ongeveer twintig meter stuurde ze zichzelf naar rechts, en landde met een doffe klap tegen het houten geraamte van de kade. Snel klauterde ze uit de kano en mikte de roeispaan hardhandig terug onder het bankje. Het touw knoopte ze vast aan een daarvoor bestemde ijzeren ring, en zonder verder om te kijken beende ze met stevige passen weg, op een zelfaangewezen missie naar de jongen. Zoekend dwaalde ze het stadje rond, tot ze hem zag. Terwijl ze keek stapte hij op een ander meisje af, een meisje met lange, pikzwarte haren en zowel rode lippen als ogen, die een terugtrekkende vrouw nastaarde. Naela grijnsde. Het leek wel een soort rare ketting, de een na de ander. Ze besloot, zoals altijd, niet terughoudend te zijn maar stapte op de twee andere leeftijdsgenoten af.

Een zucht, een lichte zucht, vloeide langs de zachte lippen, haar lippen, een zucht, waarvan de betekenis onbekend zou blijven, waarschijnlijk. Rood, de Dieprode,Bloedrode kleur glansde, twinkelde, maar om welke reden was niet bekend, leek niet bekend. Sneeuwwit, haar huid leek te stralen in het warme licht van de zon. Haar vingers streken door het water. Ze hoorden de geluiden van achter haar, de geluiden naar haar toe, wist dat ze er waren, personen, ze draaide zich niet om. Het was niet dat ze geen belangstelling had, nee, dat was het niet. Geknield bij het water dacht ze na, na over meerdere dingen, misschien meer dan nodig was. Het was een simpele ontmoeting, zo zou het worden, toch? Een ontmoeting leek voor haar zoveel meer te betekenen, het leek zo simpel, maar was het dan ook werkelijk zo simpel? Ze draaide zich om.

Het meisje met de zwarte haren en de rode lippen knielde neer bij het water en leek Naela's komst te negeren, maar aarzelde toen en draaide zich toch om. Naela nam haar nog eens in zich op, en sprak terwijl haar ogen over het meisje gleden, 'Waar zijn we?' Hele lange gesprekken hoefde voor haar vandaag niet zo, het enige wat ze wensde was een antwoord op deze vraag. En een duidelijk antwoord. Wat ze hier tot nu toe gezien had beviel haar wel, en ze moest toegeven dat er een creatieve oplossing was bedacht voor de bouw van woningen hier. Huizen op rubberen banden laten drijven, hoe kwam je erop?
Het bruisde hier niet echt van het leven, maar Naela kon zich indenken dat de moeizame bereikbaarheid van deze stad - of dorp, wat was het eigenlijk - niet veel toeristen trok. Even makkelijk boodschappen doen kon hier niet, en de belangrijkste bezitting die je kon hebben was, leek Naela, een boot. Of een kano, of kayak. Het kwam erop neer dat je je hier op een andere manier moest kunnen verplaatsen dan de benenwagen. En auto's zou je hier ook niet echt vinden, hoe kreeg je een auto in een kano zonder te zinken? Antwoord - niet.
'Ik ben Naela, trouwens,' voegde ze na een korte stilte toe. De donkere jongen had nog geen woord gesproken, en ze was ook wel benieuwd naar hem. Naar allebei. Vooral of ze ook met een been in de dromenwereld leefden, en met het andere in de realiteit. Maar eigenlijk, dacht Naela om zichzelf tegen te spreken, is dit hier de realiteit. Ze schudde haar, hoofd, even niet filosofisch doen. Ook geen moeilijke woorden gebruiken, gewoon duidelijk doen en dan krijg je een duidelijk antwoord terug. Hoopte ze.

Ibanez keek naar de rug, of eigenlijk meer het lange zwarte haar van het meisje. Ze zat gehurkt bij het water. Ze speelde een beetje met haar vingers door het water zonder het echt in de gaten te hebben wat ze deed. Ibanez wilde haar niet laten opschrikken uit haar gedachtes dus probeerde haar te benaderen door zijn voeten iets harder te laten neerkomen dan normaal om zo te laten merken dat er iemand aankwam. Ze sprong niet op of deed haar hoofd iets omhoog van schrik maar bleef rustig geknield zitten en bleef met haar vingers een beetje door het water gaan. Hij liep nog een klein stukje naar haar toe. Eindelijk draaide ze zich om. Ibanez keek naar het uiterlijk van het meisje. Ze had een heel bleek gezicht waardoor het leek alsof ze ziek was, maar ze had ook hele donkere haren dat er natuurlijk ook voor kon zorgen dat haar huid erg bleek leek te zijn. Ibanez maakte oogcontact met het meisje. “Hoi, ik ben Ibanez. Weet jij misschien hoe di…” Ibanez werd onderbroken door een ander meisje met lang wit haar. Hij had haar nog niet opgemerkt. Ze was gewoon opeens verschenen. Het nieuwe meisje keek eerst even naar het andere meisje. “waar zijn we?”Vroeg ze. Het leek Ibanez nu beter om even op antwoord te wachtten . Niet gelijk boos worden omdat ze hem nog geen blik waardig had gegund. “Ik ben Naela trouwens”zei het meisje met het witte haar. Mooi dan heb ik in elk geval één naam, misschien heb ik er wat aan dacht Ibanez. Nu had hij alleen nog een antwoord nodig hoe dit plaatsje heet.

Ze keek, haar ogen glansden, leken licht te twinkelen, wellicht zonder betekenis, een zucht vloeide langs haar zachte lippen, een zucht die vol betekenissen kon zijn, maar ook zonder enige betekenis, een lichte zucht die de lucht in beweging bracht, woorden vloeide, langs de lippen van de vrouw, langs de lippen van de man, woorden. Beide leken ze hetzelfde te willen weten. Waar ze waren, wat deze plek als naam droeg, de man was onderbroken door de vrouw. Witte haren, Naela. Haar blik gleed van Naela naar de man, Ibanez. Een donkere huid, die zo anders leek als die van haar. Een zwakke glimlach vormde zich rond haar lippen, zwak, haast ongemeend. Haar handen rustte op het houd dat dreef op het water. “Litië” Een simpel woord vloeide over haar lippen, gekleurde lippen. Ze kon niet meer zeggen over waar ze waren, slechts een naam. “Ik ben Miyu…” Ze stelde zich zacht voor, zacht, onzeker. Ze beet zachtjes op haar onderlip.