Het Kahurangi National Park

Het Kahurangi National Park is een enorm natuur land, dat zich honderd kilometers uitstrekt over het Zuidelijke eiland van Nieuw-Zeeland. Het is een van de plekken waar de zeldzame Kiwi nog in het wild leeft, en er leven sowieso heel veel dieren, sommige nog onontdekt. Je bent er vrij om te gaan en te staan waar je wil, maar de boswachters raden je aan niet van de paden af te gaan, aangezien het makkelijk is te verdwalen. Het is al vaak gebeurt dat er mensen niet meer zijn teruggevonden na hun rustige boswandeling in de schemering. In de herfst en winter wordt de hemel er snel donker -sneller dan je denkt-, en wordt de lucht snel koud. De bosdieren zetten hun vachten dik op bij het jagen, en jij moet dus zorgen dat je je warm aankleed. Omdat het Kahurangi Park zo groot is, zijn er maar beperkte delen waar boswachters patrouilleren. Ga dus niet te ver weg als niet weet hoe je er mee om moet gaan...

Personen: Aangezien het zo groot is maakt dat niets uit.
Regels: Minstens twee in je typvak.

Ave schrok wakker. Haar ademhaling ging snel en gejaagd, en ze greep zich snel vast aan de tak onder zich. Nog net op tijd had ze zich vastgegrepen, en nu bungelde ze vier meter boven de grond. Snel en behendig hees ze zichzelf weer op, en staarde ze voor zich uit, nog steeds hijgend, en vol verbazing. Was het dan toch een droom geweest? Maar het had allemaal zo echt geleken, en tegelijkertijd ook te mooi om waar te zijn. Ave keek even om zich heen, en pakte toen haar rugzak, die ze als hoofdkussen had gebruikt.
Ave sliep altijd met haar hoofd naar de stam van de boom toe. Ave sliep überhaupt bijna altijd in bomen. Ze had geen geld, maar genoeg vaardigheden om er te overleven, en bovendien hield ze ervan. Ave bleef alleen bijna nooit lang op dezelfde plek. Een paar weken, en dan ging ze verder. Het voelde niet goed als ze ergens te lang bleef, alsof ze in de gate gehouden werd, door ogen die zij niet kon zien. Dat bekeken gevoel joeg haar angst aan, een angst die ze liever niet voelde. Het jonge meisje was snel groter geworden, en had voor zich zelf leren zorgen. En ze had boven alles geleerd niet te voelen als dat niet nodig was.

Chastyne zat gehurkt op de grond. Haar schoenen waren in een berg met herfstbladeren gezakt en werden drijfnat door de ochtenddauw die daar op zat, maar ze besteedde er weinig aandacht aan. Haar blik was gericht op een ritselende struik, een paar meter verderop. In haar handen had ze haar vertrouwede handgesneden boog geklemd waarin ze een houten pijl had gespannen. Ze trok de pijl aan tot naast haar rechter oor en volgde de bewegingen in de bosjes. Ze zag een donkerbruine lap vacht door een opening in de wirwar van bladeren wat bevestigde dat het een ree was. Maar Chastyne wist al eerder wat er in de bosjes verscholen zat, de bewegingen van het dier en deels haar eigen intuïtie vertelden haar dat. Na jaren leven in het bos was het gewoon gemakkelijker om alles te herkennen, bewegingen te onderscheiden of geuren te plaatsen. In het begin had Chastyne er veel moeite mee gehad maar na ruim een jaar leek ze vereningd met de natuur en sindsdien kon ze ook niet meer zonder.
Plotseling trok een ander geluid Chastyne's aandacht. Ze draaide zich met een ruk om toen ze het zuchten van een mens hoorde. Haar ogen dwaalden de omgeving af, geïrriteerd dat ze niet had gehoord van welke kant het precies kwam. Maar toen zag Chastyne het. Boven in de boom hing een meisje, bijna vier meter van de grond. Ze gilde niet, ze was niet eens echt in paniek. Ze slingerde zichzelf alleen maar met een groot gemak weer op de tak waaraan ze hing en staarde simpelweg voor haar uit. Chastyne schudde haar bruine haren uit haar gezicht en richtte de punt van haar boog op het meisje. Ze voerde de spanning weer op en trok opnieuw de pijl naar haar oor toe. Langzaam en behoedzaam kwam ze overeind en keek naar het meisje. Ze lette niet echt op haar gelaatstrekken maar het rode haar van het meisje was duidelijk te onderscheiden van de boskleuren. Ze had Chastyne nog niet in de gaten maar als ze haar zou zien zou ze zich waarschijnlijk dood schrikken. Natuurlijk was ze niet van plan het meisje dood te schieten maar na jarenlang in de natuur te hebben geleefd wist Chastyne dat ze niet zomaar iemand moest vertrouwen. Zelfs niet onschuldige roodharige meisjes die met dezelfde gemak in bomen klommen als Chastyne. Ze grinnikte zacht bij die vage gedachtegang maar daarmee verslapte ze haar spanning op de boog noch haar aandacht op het meisje mee.

[wist ik wel het was even om je te testen heb het aangepast xD]

Een beetje angstig en totaal verward door de recente, plotselinge wisseling van tijd dwaalde ook Naela rond. Ze had geen flauw idee waar ze nu weer beland was, en ze keek verwonderd in het rond. Na de rare beelden die haar fantasie had getoverd had ze zodra ze ontwaakt was eerst een uurtje liggen woelen, en toen haar rugzakje ingepakt en de volgende dag, vroeg, was ze alweer op pad. Wandelen hielp haar nadenken, en ze wou weg van de plaats waar ze de nacht had doorgebracht. Lange tijd was ze onderweg geweest, en nu zat ze hier, het leek wel een oerwoud, het was niet gemakkelijk om hier een weg doorheen te banen en een beetje een doorgaand pad was er ook al niet. Van de dieren was Naela niet bang. Hoewel sommigen - zoals een krokodil - toch wel erg intimiterend waren, had ze van nature een makkelijke band gehad met dieren, om de een of andere reden deden ze haar niets. Alhoewel, sinds die droom was alles driedubbel omgegooid en sloot ze rare mogelijkheden niet uit. Van de zenuwen begon Naela weer sneller te lopen, en de takken en andere fauna prikten in haar gezicht en deden hun uiterste best om haar te laten struikelen. Eigenlijk moest ze nu een stap terug nemen, rustiger lopen en ademhalen, maar Naela dacht hier niet meer aan en ging steeds sneller lopen totdat ze keihard door de bomen sjeesde. Haar conditie was goed, en ze begon steeds meer vertrouwen te krijgen toen haar voet tegen iets hards streek en Naela viel nogal onelegant neer op de grond. Niet wetend wat te doen begon ze te snikken, en zette al haar verwarring om in tranen. Na een tijdje wist ze al niet meer waarom ze huilde, ze voelde alleen de boosheid, verwarring en angst. Een hele rivier later bracht ze eindelijk haar hand naar haar gezicht en veegde haar tranen weg. Ze schudde haar wit-blonde lokken uit haar ogen en keek omhoog. En opzij, en omlaag. Het enige wat ze kon ontdekken was meters verder de lucht in, de toppen van de bomen, honderden achter elkaar, en de zachte, met bladeren bedekte aarde. Naela zuchtte, ze had geen idee waar ze was, of een verklaring voor haar droom over de andere wereld, en het belangrijkste - de weg terug zou ze bijna niet meer kunnen vinden.

Ave bleef even stil staan, maar luisterde toen aandachtig. Achter zich hoorde ze geluide, weliswaar heel zacht, bijna onmerkbaar, maar voor haar getrainde zintuigen toch hoorbaar. Ze draaide zich niet om, maar bleef een tijdje stil zitten. Ze kon de aanwezigheid van de andere persoon nu bijna voelen, en boog haar hoofd eventjes, voor ze zich razendsnel naar een tak onder haar liet zakken, behendig naar de volgende takken klom en zich achter de bladeren verschool. Aangezien het erop leek of het meisje ook gewend was zich in de bomen te verplaatsen, viel Ave niet meteen aan. Stilletjes klom ze dichterbij, en bekeek ze het meisje eens aandachtig. Ze leek goed overweg te kunnen met pijl en boog, op de manier waarop ze het wapen vast hield te zien.
Ave legde haar hand eventjes op het mes aan haar riem, maar klom toen naar het meisje toe, en pakte snel de boog vast. Met een hand duwde ze hem opzij, zodat hij op de met bladeren overdekte grond onder hen gericht was. Haar blik kruiste die van het andere meisje, en ze drong in haar blik. Die leek geconcentreerd, en Ave kon niet zeggen dat ze verrast was toen ze ook vastberadenheid dacht te zien.

((Ehm... Naela, dit is niet in de droomwereld hé XD.))

Naela zuchtte en zette haar pessimistische gedachtes opzij. Nu ze hier toch al verdwaald was, zou het niet meer uitmaken waar ze heen ging. Ze rechtte haar rug en wandelde met vastberaden passen nog dieper dit oerwoud in. Alle takken en struiken, die ze nog een moment geleden verdacht van haar expres laten struikelen, ontwijkte ze nu makkelijk. De zwarte hakken die ze aanhad knelde haar voeten af en Naela bukte zich en schudde ze uit. Eigenlijk had ze geen zin om ze helemaal met zich mee te sjouwen, maar ze was eraan gehecht geraakt en haar geliefde schoenen achterlaten kon Naela niet maken. Ze pakte van haar ene hand de andere schoen over, zodat ze in één hand beide hakken droeg. De bladeren, die onder haar schoeisel zacht hadden aangevoeld, waren opeens koud en knapperig. Naela wiebelde haar tenen en kon alweer een beetje glimlachen.
Plotseling zag ze beweging in de bosjes. Een meisje met lang, rood haar zwaaide moeiteloos van tak tot tak rond, ze hing wel vier meter hoog maar toch leek ze niet eens verbaasd. Naela staarde met open mond naar het behendige meisje, die was hier goed gewend! Al had zij daar gezeten had ze allang het hele bos bij elkaar gegild, ze zou niet weten wat haar overkwam! Ze giechelde zenuwachtig en keek even om zich heen, en de grijns gleed meteen van haar gezicht. Want nog niet eens tien meter voor haar stond weer een ander meisje, dit keer met bruin haar, met een pijl en boog - gericht op het roodharige, zelfverzekerde meisje. Met grote ogen staarde Naela angstig het bruin-harige meisje aan, tot ze zichzelf wakker schudde. Snel stoof ze weg en holde naar de boom toe. 'Pas op!' gilde ze overstuur. 'Je wordt vermoord!' Met trillende hand wees ze op het meisje met de boog in aanslag, en voegde toe, 'Je moet hier weg!'

'Pas op!' gilde een hysterische stem plotseling. 'Je wordt vermoord! Je moet hier weg!' Chastyne werd meteen uit haar concentratie gehaald. De spanning op haar boog verslapte iets maar zeer weinig. Een onervaren boogschutter zou de boog nooit zo strak kunnen spannen en Chastyne maakte zich weinig zorgen over haar boog. Die kon ze binnen een seconde weer aantrekken en schietklaar maken. Haar ogen gleden over de omgeving en een lichtharig meisje stond een aantal meters verderop. Haar ogen en houding stonden angstig, paniekerig. Haar stem klonk hysterisch en geschrokken. Haar ogen waren gericht op Chastyne en het roodharige meisje in de boom waar ze de punt van haar pijl op had gericht. Ze keek schichtig heen en weer, niet te weten waar ze haar aandacht het beste op kon richten. Toen ze Chastyne's blik ving keek Chastyne zo nijdig mogelijk, hopend dat het persoon weg ging. Ze hield niet van hysterische type'tjes zoals deze. Natuurlijk zou ze het meisje nooit neerschieten. Correctie. Nooit zomaar neerschieten. En al was ze dat van plan was er zeker geen rede om zo overstuur te raken en notabene te gaan staan gillen alsof ze gemarteld werd. Chastyne's wenkbrauwen zakten nog verder naar beneden maar vervormden tot een frons. Ze kreeg eerder de nijging om haar boog op het witharige meisje te richten maar dat zou waarschijnlijk alleen nog maar erger gegil opleveren en daar had ze bijzonder weinig zin in.
Chastyne's ogen gleden langzaam naar het roodharige meisje in de boom. Ze moest het onderhand gehoord hebben maar zat nog in de boom. Evenwichtig, perfect in balans en met een goede grip op de boom. Chastyne voelde gelijk iets heel anders toen ze naar haar keek. In tegenstelling tot de minachtig die ze voor het witharige meisje voelde voelde ze nu een soort bewondering. Chastyne was zelf ook erg ervaren met klimmen. Er waren niet echt veel dingen waar ze in uitblinkte - vondt ze zelf - maar op haar klim- en pijl-en-boogkunsten was ze trots. Ze was de enige die ze kende die zo vertrouwd was met de natuur en vooral de hoogste kruinen van de bomen. Nu kende ze nog iemand anders. Dit was het eerste persoon dat ze tegen was gekomen dat zich net zo behendig aan de natuur had aangepast als Chastyne. Het gaf een goed gevoel om te zien hoe iemand anders ook over deze gave beschikte. (Daarmee bedoel ik niet de droom-gaves )

[Ooh, en Ave. Ik wist niet zeker of je het zou begrepen had maar ik stond op de grond, niet in een boom ]

Ave verbeet zich, en stopte zichzelf van heel boos naar het meisje onder haar kijken. Haar lichte haar viel erg op tussen de gekleurde bladeren, en haar opvallendheid zorgde er meteen al voor dat het meisje haar niet heel erg aan stond. Nu keek ze alleen maar even met een kille blik naar beneden, maar deed ze verder niets. Maar toen ze snel weer terug keek naar het andere meisje, zag ze dat er iets veranderd was in haar houding. Hij leek net iets minder vijandig, iets rustiger. En bovendien leek zij zich ook te ergeren aan het andere meisje.
Ave zocht verder in de blik van het meisje met de boog. Ze leken elkaar berekenend aan te kijken, en dat was dan ook precies wat Ave deed. Ze begreep dat het meisje zou schieten als ze zou aanvallen, dat vuur zag ze branden in haar blik. Maar het meisje moest ook begrijpen dat Ave niet alleen in de boom zou blijven zitten als ze aanviel. Ze zou ook voor het gevecht gaan, behalve als alles erop wees dat ze niet zou winnen, en zelfs dan zou ze op de een of andere manier niet alleen vluchten, maar er nog wat van maken. Ave zou nooit zwak over komen, dat was niet hoe ze in elkaar zat. Ze berekende, viel aan, en ging weer. Niet bang, maar neutraal, of vol, vaak angstaanjagend, vuur.
Maar Ave besefte dat ze een heel ander gevoel had bij dit meisje, dan bij het witharige meisje. Het voelde alsof ze gelijken waren, wat waarschijnlijk ook het geval was. En toch, vaker dan eens had ze het opgenomen tegen iemand die ouder was dan zij, maar dit meisje was ongeveer net zou oud als zijzelf, en dat gaf het gevoel dat ze... vertrouwder waren was niet het goede woord, en op het moment kon Ave ook geen woord verzinnen dat het gevoel vaststelde.

Naela zag meteen dat beide meisjes zich aan haar paniekerige houding ergerde, en ze schaamde zich een beetje. Een van de twee leek haar zelfs minachtend aan te kijken, en Naela's trots was gekwetst. Oké, het was wel een hele domme actie, zoals altijd, maar een beetje meer begrip zou wel fijn zijn. Zoveel had Naela niet van de wereld gezien, en ineens was ze in situaties van allerlei soorten beland. Wat moest ze anders denken, als iemand met een strak-gespannen boog op een meisje boven in een boom mikte? Dat het tikkertje was voor tieners? Nee, haar hysterische gilbui was nu wel over, en het was niet zozeer dat ze het verdedigde, maar naar haar mening had ze er goed aan gedaan had om het meisje te waarschuwen. Ze richtte haar blik strak naar beneden, bestudeerde haar voeten en wiebelde haar tenen in de zachte, met bladeren bedekte ondergrond, wellicht hadden die inspiratie voor een verontschuldiging. Toen ze eindelijk weer omhoog keek, en haar mond open trok om iets te zeggen, bleven haar woorden in haar keel hangen en ze staarde naar de andere twee. De gespannen sfeer was ineens omgeslagen en er liep een bijna zichtbare stroom energie tussen ze. De manier waarop ze uit hun ogen keken was ook veranderd. Niet tegenover haar overigens, maar tegenover elkaar; het rode-bomenmeisje tegen het bruine-bogenmeisje - elkaars evenbeeld in sterkte en krachten. Ze leken gelijk. Naela merkte dat haar mond nog iets open stond en ze sloot hem gauw, hopend dat de anderen het niet gemerkt hadden, en ze schraapte haar keel. 'Uh, over daarnet, sorry,' zei ze, en haar stem sneed dwars door de energiestroom en onderbrak de connectie. 'Ik had het niet zo ... hysterisch bedoeld maar ik dacht dat je haar wilde ... nee, laat ook maar.' In Naela's eigen oren klonk het als een hoop gezwam, en ze hield er maar gauw mee op. In plaats daarvan informeerde ze de andere twee, 'Mijn naam is trouwens Naela.'