De gebroken meeuw

De gebroken vis is een bar, nu dan wel verlaten. Toen er in het dorpje nog mensen woonde heette deze bar; de meeuw. Boven de deur hangt een afbeelding van deen meeuw, toen het dorpje verlaten begon te worden is deze een keer kappot gegaan. Vandaar de naam; De gebroken meeuw. De deuren zijn makelijk open te krijgen door het gebrek aan een slot. Als je binnenbent is de stof het eerste wat je opvalt, deze plek is helemaal vies. Hier en daar staan nog glazen met een halve inhoud, alsof iedereen met haast vertrokken is en niemand het heeft kunnen opruimen. Achter de bar staan nog oude flessen drank, sommige tieners maken daar wel eens gebruik van - de gene die niet bang zijn teminste -.

Personen: Het is verlaten dus erg weinig.
Regels: Minimaal 3.

Naela liep gehaast door de straten van het verlaten dorpje, en wierp een blik op een krakkemikkig pandje aan haar rechterzijde. Het leek oud, en boven de deur hing een afgebrokkelde afbeelding van een meeuw. Inmiddels werd de lucht steeds donkerder en dreigender, en Naela had geen zin om buiten in de regen te zijn. Ze snapte er nog steeds helemaal niets van. Waar was ze? Waarom was ze niet thuis, in haar eigen wereld? Niet dat die dan zo vertrouwd was, alle leugens door elkaar, alle pijnlijke herinneringen, maar hier had ze helemaal niets. Misschien eigenlijk wel beter zo, een hele nieuwe pagina, een nieuw begin. Ze zat hier al een tijdje vast in deze wereld, en ze had geen idee hoe ze hier nou weer verzeild was geraakt. Naela voelde de eerste druppels van de regen, en zonder verdere aarzeling duwde ze de deur open en stapte naar binnen. Het eerste wat haar opviel was het stof - hier waren in een lange tijd geen levende zielen geweest, als je de spinnen en ratten niet meetelde. Naela haalde haar neus op en niesde een paar keer. Ze liep naar een van de enige zetels die er niet uitzag dat hij bij de lichtste aanraking in elkaar zou vallen, veegde met haar rok het stof een beetje weg en ging zitten. Ze keek om zich heen en zag in een hoek allerlei drank flesjes, waarvan de meesten kapot. Het glas lag ook hier en daar verspreid, gelukkig had ze hier in deze wereld schoeisel, had ze niet ineens andere kleding aan of zoiets raars. Naela slaakte een diepe zucht, en sloot haar ogen, diep in gedachte.

Ik keek naar de lucht, voelde en zag hoe de druppels op mij neerdaalde. Elke druppel die op mijn huid landde voelde koud en hard aan. Ik keek weer naar de weg voor me en fronste lichtjes. De wind gierde langs me af, de druppels plensde over mij heen. Het ene moment was ik nog droog geweest, het volgende moment alles behalve droog. Mijn haar plakte aan mijn hoofd vast, de puntjes priekte in mijn ogen. Elke haar die ik op mijn lichaam had ging overreind staan door de wind die langs mijn lichaam gierde. Met moeite strompelde ik verder, de regen was niet het probleem, dat was de wind. Ik liep de weg af en bleef even staan bij het zien van iets wat een dorpje was geweest. Ik sprinte even kort naar het eerste beste overdekte gebouwtje. Vluchtig uit mijn ooghoek zag ik iets van een Meeuw afgebeeld staan, aandacht besteedde ik er verder niet aan. Eenmaal binnen gekomen begon ik me te ontdoen van mijn kleding, beginnend bij mijn shirt. Mijn shirt had het vocht opgenomen, dat het nu nog kouder voor mij maaktte.

[sorry late reactie]

Terwijl Naela vermoeid bij zat te komen van al deze verwarrende nieuwe plekken, schoot de deur open en een jongen stapte binnen. Hij was ongeveer een jaar ouder als zij, en hij was helemaal doorweekt. Blijkbaar had de jongen haar niet opgemerkt, zodra hij binnen was trok hij zijn shirt uit. Zijn gezicht was kletsnat, het water liep in straaltjes van zijn gezicht af, en ook zijn shirt droop. Toen hij haar nog steeds niet opmerkte stond Naela geruisloos op en stapte op hem af. Toen ze pal voor zijn neus stond, giechelde ze, 'Lekker weertje hé? En wie ben jij wel niet?' Ze gaf het shirt een betekenisvolle blik, ze hoopte dat hij het signaal oppikte. Niet dat hij hem weer aan zou doen, zelfs zonder shirt was het kouder als met. Naela keek om zich heen en zag een vieze, oude, lap op de toonbank van de bar liggen. Ze grijnsde. 'Wil je een handdoek?' grinnikte ze met een knikje in de richting van het doek. Zij zou hem in ieder geval niet aanraken, daar was de 'handdoek' veels te stoffig en oud voor. Nee, zij had liever een schoon iets, maar schoon was niet echt de goede beschrijving van dit krakkemikkige cafeetje. Terwijl Naela wachtte op antwoord, draaide ze zich om en zette zihzelf weer op de nu al iets minder stoffige, houten stoel.

Ik keek slechts op met mijn ogen naar de stem die ik hoorde. Mijn ogen bestudeerde het meisje, hoe ze lachte, hoe ze bewoog. Even bleef ik traag staan, vervolgens trok ik lichtjes mijn mondhoeken op. Op de eerste 3 woorden gaf ik geen reactie, simpel weg omdat het wel aan mij te zien was. 'Riley, en nee dankje' reageerde ik vervolgens op haar andere vraag. Met mijn shirt ging ik over mijn haar waardoor ik enigsinds droger werd. Niet dat het echt veel nut had, maar een vieze oude verlepte handoek was ook niet iets waar ik op zat te wachten. Zonder iets te zeggen keek ik haar vragend aan, naar wie zij was natuurlijk. Ik ging nogmaals met mijn shirt over mijn gezicht om de verloren druppols weg te werken. Zonder op haar antwoord te wachten liep ik achter de bar door met mijn ogen gericht op de flessen drank die er stond. Ik keek naar een van de flessen Cognac en zag dat hij nog dicht zat. 'Een fles Cognac kun je in principe in gesloten vorm (mits deze rechtop bewaard is gebleven) onbeperkt bewaren' mompelde ik uit een oude herindering op. Ik opende de fles, zocht 2 glazen en schonk de drank in. 'Krijg je het warm van' zei ik zonder op te kijken naar het meisje. Ik pakte het glas en nam een heftige slok van de drank.

De jongen wees Naela's gulle aanbod af, en de oude lap bleef zonder verdere aandacht liggen. Hij stelde zich voor als Riley. Naela knikte lachend naar hem, en keek hem vanonder haar oogleden aan. Ze keek toe hoe hij zijn haar probeerde te drogen met zijn shirt. Naela trok haar wenkbrauwen op, met een beetje nadenken kon je ook wel bedenken dat het er zo niet beter op werd. Nou ja, het was in ieder geval minder plat zo, minder brave-jongetjesachtig. Hij mompelde iets over oude Cognac, en plukte er van de oude flessen drank in de hoek eentje uit. Toen hij ook nog van ergens twee schone glazen tevoorschijn toverde, glimlachte Naela. Ze nam het glas dat haar aangeboden werd zwijgend aan en nam een kleine slok. Eerlijk gezegd had ze het nog nooit geproefd, en het brandde in haar keel. Desondanks vermande ze zich en goot de rest van de drank door haar keel. Inderdaad, ze had het er warmer van gekregen, misschien zelfs een beetje te warm. Nog steeds deed ze geen poging om zich voor te stellen, ze wachtte af tot hij het haar zou vragen. Voor nu bleef ze het onbekende, mysterieuze meisje, en Naela genoot ervan. Ze wist dat ze mooi was, en dat mannen als vliegen voor haar vielen, maar de meeste negeerde ze, merkte ze niet eens op. Waarschijnlijk zou deze ook onbetekenisvol zijn.
Ze schoof het glas van zich af en bestudeerde Riley nog eens. Niet dat ze wat anders kon ontdekken dan de eerste keer, dus besloot ze een poging te doen meer te weten te komen over de plek waar ze in belandt was. Niet wetend waar te beginnen zei ze maar, 'Zit je hier al lang, in deze plek?' Het zou niet meteen antwoord geven op de vraag, maar ze zouden hier toch waarschijnlijk nog een poos vastzitten door het noodweer, dus ze hadden alle tijd. terwijl ze wachtte gleed Naela van de stoel af en liep naar de andere kant van het krot, richting bar. Onder al het stof, lege flessen en afval merkte ze een oude, druppende kraan op, verscholen achter de volle drankflessen. Ze schoof de flessen opzij en draaide de koude kraan open. Lange tijd gebeurde er niets, en Naela dacht, de afvoer zal wel verstopt zijn ofzo. Ze liep weer terug naar de tafel en haalde allebei hun glazen op. Ze zette ze in de gootsteen en wou weer wegdraaien toen het geluid van rinkelend geluid haar weer terug deed snellen. Het water uit de kraan was eindelijk doorgebroken en de glazen waren kapotgeslagen in de gootsteen. 'Damn,' mompelde Naela, en draaide met een ruk de kraan uit. Ze keek niet naar Riley, die zou haar toch alleen maar uitlachen, en begon voorzichtig het glas uit de gootsteen te halen.

Nadat ik en snelle teugen mijn glas achterover had gegooit ging ik op de rand van de bar zitten. Mijn rug naar het meisje toe, ze intresseerde me even niet. Ik staarde naar een spiegel en zag mijzelf er ergens vaag in terug. Nu pas viel het me op dat mijn verwondingen er waren. Mijn verwondingen van mijn val, mijn verwondingen die door het meisje Ave behandeld werden. In een schrok sperde mijn ogen zich open, het wit duidelijk zichtbaar. Ik was weer hier, in deze wereld. 'Waar zijn we' luid en duidelijk hoorde ik mijn stem weergalmen in dit oude kort. Even spande ik mijn spieren aan maar al gauw liet ik ze weer ontspannen.
Ze was niet iemand waar ik me voor hoefde te beschermen, dat zag je. Dat zag je aan haar ogen, aan de manier hoe de rimpels in haar huid zaten. Met mijn vingertoppen gleed ik over mijn borstkast heen, precies op de plek waar een nog helende wond zat. De pijn was weg en als ik het niet in de weerkaatsing van de spiegel gezien had was ik het vergeten. Ik sloot mijn ogen even kort, ademde 3 keer in en uit. Rustig opende ik mijn ogen, nu het té warm te hebben. Op dit moment rende ik het liefst naar buiten, om de koude druppols op mijn warme huid te voelen. Niet dat het zou helpen, het zou een van mijn daden worden waar ik spijt van zou krijgen. Half keek ik om bij het horen van 2 glazen die breektte. Ik zei niks, het was niet belangrijk. Die glazen waren niet belangrijk, alles behalve belangrijk.

Ze zag dat Riley zich amuseerde met een spiegel die wonder boven wonder nog heel was, en Naela slaakte een zucht van opluchting. Gelukkig, geen stomme opmerkingen vandaag. Op haar gemak nu peuterde ze de laatste grote brokken glas uit de gootsteen en veegde alles in de geroeste prullenbak die aan de binnenkant van de bar stond. Ze veegde haar handen af aan haar rok en schrok op toen Riley's stem luid prevelde, 'Waar zijn we?'. Ze liep weer terug en ging achter hem staan. Ze bestudeerde zichzelf in de spiegel - een meisje met nattige, wit-blonde haren, blauwe ogen en een hele bleke huid staarde haar aan vanuit de spiegel en Naela glimlachte. Het meisje glimlachte terug en zwaaide. Naela wendde haar blik af van zichzelf en keek toen naar Riley, die druk bezig was zijn gezicht te bestuderen. Naela snakte naar adem, en keek naar de verwondingen die ze tot nog toe niet had opgemerkt. Dikke, witte tekens lagen op zijn huid, en Naela keek hem met nieuwe ogen aan. Hoe was hij hier eigenlijk gekomen? Dezelfde manier als zij? En kon je hier ook zulke grote verwondingen opdoen dat je doodging? Even sloot Naela haar ogen en verstootte deze gedachte, het was niet een prettig vooruitzicht als hij al zulke tekens had. Tenzij hij hier al heel lang zat, gevangen in deze wereld. Of was hij hier gewoon altidj geweest, en was zij degene die hier gevangen zat? 'Die zien er pijnlijk uit,' zei ze ten slotte zacht. 'Hoe heb je die opgelopen?'

[sorry moet weg hier moet je het maar mee doen, flutpostje xD]

'Bedoel je in welke plaats of wereld?' bij het opkijken naar haar trok ik lichtjes mijn mondhoeken op. Ik probeerde er niet al te veel over na te denken, omdat ik het totaly freeky vond. Maar dit was niet mijn wereld, hier stond mijn huis niet, hier leefde mijn ouders niet. Het was me opgevallen ja, zeker. Ik ging met mijn vingertoppen over een half genezen wond toen zij er naar keek. 'Ik ben gevallen' ik kon het niet anders zeggen dat met wat humour in mijn stem. Het was echt gewoon raar, vooral als ik het verhaal er bij moest gaan vertellen. Alles aan dat moment was vaag, Ave, Allisa. Ik fronste lichtjes en keek even naar het meisje waarvan ik haar naam nog steeds niet wist. 'Ik ben slechts gevallen' herhaalde ik nogmaals, ik kon het moeilijk uitleggen. Het was ingewikkelt, ik snapte het zelf ook niet. Hoe ik het zonder enige breuken had kunnen overleven, voor mij was het ook een raadsel.
Een groot ingewikkelt diep raadsel.. Nou ja, dat was alles eigenlijk hier.. Zij.. Deze wereld..

Ook Naela's mondhoeken krulden langzaam omhoog. 'Allebei, geloof ik.' Van die twee werelden snapte ze ook helemaal niets van, al zouden ze thuis niet merken dat ze weg was. Er bestond geen thuis, en familie was er ook niet om zich zorgen over haar te maken. Door haar schuld ... Even kneep Naela haar ogen stijf dicht en toen ze haar gedachtes hiervan had geleegd, hoorde ze Riley nog zeggen, 'Ik ben slechts gevallen.' Slechts? Het leek wel wat meer dan slechts, kon je zoiets door vallen oplopen? Naela ging er verder niet op in en haar subtiele pogingen om te vragen waar ze hier waren leverden ook niet veel op, dus keek ze Riley recht in zijn ogen aan en zei, 'Waar zijn we? Deze wereld? Ik geloof dat ik droom, of anders ben ik dood en ben ik hier in de hemel ... ' In haar gedachtes maakte ze haar zin af. ... of door wat ik mijn familie aangedaan heb, de hel. Dit zei ze niet hardop, en ze hoopte dat Riley niet over een of andere spooky gave zou bezitten om haar gedachtes te lezen. In deze rare wereld was veel meer mogelijk dan ze gedacht had, dus sloot ze niets meer uit.
Naela keek om toen de deur kraakte en eerst zag ze helemaal niets, was het de wind? Toen stortte een bundel zwart-wit-rood op haar schoot neer en lachte ze hardop. Haar vacht zat helemaal tegen de huid aangekleefd, maar ze spon luid genoeg om aan de andere kant van dit verlaten dorp te kunnen horen, en Naela kriebelde Cleo achter haar oren. Oké, dit begon absurd te worden. Haar huisdier mee in de hel? Haar huisdier in een droom. Nog steeds naglimlachend schudde Naela haar hoofd en probeerde de vacht van haar kat te drogen.