Het strand van Minae

Het strand van Minae lijkt eindeloos door te gaan. Toch moet je in de zomer soms je best doen om nog een plekje op het strand te kunnen vinden waar nog niemand is. Het zand heeft een ongekende witte kleur en de zandkorrels zijn erg fijn. Als het zomer is zal het aan je voeten branden, in de koudere seizoenen zal het normaal aanvoelen. Veel mensen komen naar het strand op zonnige dagen om in de zon te liggen en in de heldere blauwe zee te zwemmen. De zee ziet er erg aanlokkend uit, vooral op warme dagen, maar kan ook gevaarlijk zijn. In de branding zijn soms grote golfen en die kunnen je voordat je het doorhebt meetrekken verder in de ongekende diepte van de zee.

regels ; x
personen ; x [niet iedereen kan op hetzelfde plekje zijn, maar het strand is groot]

Een beetje sloffend slenterde Naela over het strand. Minae was de naam van deze plaats, dacht ze. Stap voor stap kwam ze dichter aan de waterkant, en keek toe hoe de golven over het witte zand raasde. Een stevige wind blies van de zeekant en deed haar blonde haren dansen. Een voor een schopte ze haar hakken uit, ze kwamen met een zachte 'plof' neer op het zand, ze wendde haar blik af en zette een voet in de zee. Daarna de andere. Naela sloot haar ogen en haalde diep en rustig adem. Haar voeten zakten een beetje weg in de bodem, en ze waadde naar voren om niet vast te komen zitten. Het water slopte langs haar slanke benen en spetterde op haar korte, zwarte rokje. Ze opende haar ogen en bukte zich, om het water te voelen. Haar vingertoppen streken over het ietwat koude water. Althans, zij ervoer het niet als ijzig, maar als lekker verkoelend. Haar lichtblauwe ogen staarden in de verte, ver uit naar zee, waar de golven nog harder brulden, en waar de zeelui van hier met hun krakkemikkige houten roeibootjes hun leven waagden voor de handel, om later terug te keren met een minimale vangst van een paar vissen. Dieren doden om op te eten vond Naela verschrikkelijk, ze voelde al hun emoties en pijn. Dat had ze altijd al gehad, van jongs af aan was ze al nauw verbonden geweest met dieren en hun gevoelens. Sommige mensen beweerdem zelfs dat dieren maar dom waren, en dat ze geen gedachtes hadden, niet zoveel gevoelens als mensen. Dat mensen de superieure wezens waren. Nou, mooi niet. Of je nou een mes in een hert stak, of een mens, het deed evenveel pijn en Naela had een hekel aan van die oppervlakkige mensen. Ze zuchtte, nou was ze eindelijk op een mooie plaats uitgekomen en zat ze hier weer overna te denken, terwijl ze hier juist wou ontsnappen van al die gedachtes.
Plotseling sperde ze haar ogen wijd open en nog meer alarmerende gedachtes schoten door haar hoofd. Waar was ze? Hoe was ze hier gekomen? Hoe wist ze de plaatsnaam zo zeker? In haar eigen thuis, haar plaats waren er geen stranden, geen prachtige blauwe wateren. Alle herinneringen die ze daarnet had opgeroepen had ze gewoon bedacht, hoe kon ze dat nou weten? Het enige dat ze wist was dat ze gisteravond in naar bed was gegaan, en nu hier zat.

Naela keerde zich om en stapte uit het water. Het zand voelde niet warm en niet koud aan, maar toch ging er een rilling over haar rug. Het zand plakte aan haar voeten en verdonkerde, door het water. Ze deed een paar passen van de waterkant af en liet zich hier neervallen. Ze strekte zich uit, sloot haar ogen en deed haar handen over haar oren. Ze concentreerde zich op haar ademhaling en probeerde aan zo min mogelijk te denken.

Cyene lag op iets wat redelijk hard en een beetje koud aanvoelde. Ze had haar ogen dicht en haar ene arm lag boven haar andere arm. Doordat ze blote voeten had kon ze de grond voelen en ging ze met haar voeten over het zand. Het zand kriebelde tussen haar tenen en vroeg zich af hoe lang ze al op deze grond lag. En waarom ze hier eigenlijk was. Met haar andere hand ging ze door het zand en liet ze het door haar handen glijden. Soms voelde ze de wind waaien en kreeg ze even een rilling over haar rug. Cyene bewoog zich niet maar bleef rustig liggen. Ze voelde hoe de zon zwakjes op haar scheen. Op een gegeven moment kwamen de gedachten weer. Waar lag ze eigenlijk? Hoe was ze hier terecht gekomen? Waarom wist ze zo zeker dat de naam Minae iets met haar plek van bestemming te maken had? Moest ze niet in haar eigen bed liggen? Moest ze niet eens op staan om de wereld om haar heen te kunnen zien? Dan zou ze haar ogen open moeten doen. En dat durfde ze niet. Cyene had een hekel aan plaatsen die ze niet kende. Met haar ogen dicht zag ze dan wel niks, haar gaf het een rustgevend gevoel. Want wat je niet zag, kon je ook niets maken. Cyene bewoog met haar voeten door het zand en schrok toen haar voeten koud water voelden. Meteen had ze haar ogen open, zat ze recht overeind en trok ze haar voeten weg uit wat ze zag, een prachtige zee was. Ze stond op en keek meteen om zich heen. Ze keek naar de golfjes in het water en vroeg zich af of ze echt waren. Wanneer ze met haar hand door het water voelde wist ze dat ze wel echt moesten zijn. En het zand had ze met haar voeten al gevoeld. De wind had haar haren al door de war geblazen. Alles om haar heen leek haar echt. Ze liep een beetje verward verder langs de zeekust en voelde hoe het zand aan haar voeten plakte en er maar niet af wilde als ze met haar andere voet langs haar voet schuurde.

Nog steeds opgerold in het zand luisterde Naela met afgesloten oren naar haar eigen hartslag. Het werd steeds rustiger, en na een tijdje opende Naela haar ogen en strekte haar benen uit. Met één hand duwde ze zichzelf omhoog, zodat ze zat in plaats van lag. Ze begon zich steeds veiliger te voelen in deze onechte wereld, haar eigen bedachte wereld. Was het dat, of was het echt? Ach, zo rijk was haar fantasie nu ook weer niet, en zo levensecht konden dromen toch niet zijn? Naela wist het niet, en zette het van zich af. Het enige wat ze over deze plaats wist was dat het hier fijner was dan thuis, dus zette ze ook haar andere hand in het zand en hees zichzelf in een soepele beweging helemaal overeind. Ze draaide zich om, en struikelde over haar eigen, zwarte hakken. Zwijgend raapte ze ze op en liep een eindje langs het water, steeds meebewegend met de golven. Ze merkte dat ze steeds rustiger werd, en Naela slaakte een tevreden zucht - was het leven maar altijd zo. Een blauwe hemel, niet te koud, niet te warm, een verkoelend briesje en alle rust en tijd van de wereld, wat viel er nog meer te wensen?
Een iets sterkere golf was Naela te snel af en het water gleed even hongerig over haar voeten, en weer terug. Naela glimlachte naar het water en liep toen verder, verder over het strand van Minae. Opeens bleef ze verbaasd staan, en staarde ongelovig naar een punt ver weg op de horizon. Een stipje in het zand, het zou toch niet? Naela versnelde haar pas en toen ze iets dichterbij was zag ze dat de stip inderdaad een ander meisje was, die lag in het zand. Hoe durft ze mijn droom te verstoren? dacht Naela boos. Net toen ze het zo goed was, kwam er weer iemand bij. Iemand die ze niet kende, een meisje die ze schatte op een jaartje ouder als zijzelf. Vastberaden en vol zelfvertrouwen stapte Naela op het vreemde meisje af en schraapte luid haar keel.

Cyene hield haar adem in en luisterde naar de wind en de brekende golfjes in de zee. Ze focuste zich alleen maar op die geluiden, die haar een rustgevend gevoel gaven. Zo merkte ze de stilte om zich heen niet op en leek alles heel normaal. Na een tijdje begon ze het koud te krijgen en ging ze verder met het zand van haar voeten af schuren. Net toen ze daar klaar mee leek te zijn voelde ze het koude water weer aan haar voeten klotsen, wat haar een stapje naar achter deed zetten. Het water maakte haar weer wakker. Deed haar weer nadenken over de echtheid van de wereld waar ze zich nu in bevond. Was ze zichzelf nog steeds voor de gek aan het houden? Gek genoeg voelde het niet zo, het voelde alsof alles klopte. Misschien was ze zelfs wel ziek, kon ze zich zo goed dingen inbeelden dat alles echt leek. Dat idee deed een paniekerig gevoel in haar op wakkeren. Ze liep niet rustig meer langs de zeekust , nee het leek eerder of ze aan het ijsberen was. In haar gedachten verzonken merkte ze niet op dat ze nu in het water liep en de uiteinden van haar jurkje dat ze aanhad nat werden. Haar voeten leken te twijfelen welke kant ze op moesten. Haar ogen bekeken onrustig de omgeving om zich heen en staarden daarna naar een punt in de verte. Ze bleven daar naar staren en knipperden niet één keer. Cyene bleef heen en weer lopen en bleef kijken naar het punt in de verte. Zouden daar verderop mensen zijn? Zouden die haar kunnen uitleggen waarom ze hier was? Nee, natuurlijk niet zei een ander stemmetje in haar hoofd meteen. Ze bleef maar denken en maar denken terwijl haar voeten aan de temperatuur van het water gewend raakten. Totdat ze op schrok en een luid geluid hoorde wat ze even niet kon benoemen. Meteen draaide ze zich om en keek ze in de ogen van een meisje. Wat deed die hier? vroeg ze zich af. Ze leek niet echt in een vrolijke stemming te zijn. Cyene zei niks, waarom zou ze ook, dat meisje stond voor haar en moest maar wat zeggen als ze iets wilde.

Het onbekende meisje leek niet te reageren op Naela's aanwezigheid, wat haar lichtelijk verbaasde. Wie negeerde haar nou? Een beetje verontwaardigt zei Naela luid, 'Wie ben jij en wat doe jij hier?' Het kwam nogal arrogant over, en eigenlijk was het niet haar bedoeling geweest om zo scherp over te komen. Naela was nog steeds geprikkeld over de verstoring van de rust uit haar droom, en nu kreeg ze weer een confrontie, terwijl ze hier zeker niet uit op ruzie was. Toch bleef ze met een enigszins verwaande blik het onbekende meisje aanstaren, en nam haar zo in zich op. Ze had lange, rode haren, die tot ver over haar middel reikten. Haar ogen waren rood-bruinig, en ze was aanzienlijk langer dan Naela zelf met haar 1 meter 60. Zelf was ze klein voor haar leeftijd, en er werd over Naela gezegd dat haar mond vele malen groter was als haar gestalte. En als ze eerlijk was, moest Naela bekennen dat ze gelijk hadden - ze liet niet zo makkelijk over zich heen lopen.
Opeens angstig keek Naela zoekend in de rondte, er zouden toch niet meer mensen hier zijn? Of wel soms ... En wat als het meisje tegen haar ging praten? Dan moest ze wel accepteren dat dit niet normaal was, om zo gedetailleerd te dromen ... een droom duurde toch maar een paar seconden? Alles wat ze tot nu toe al had gezien, gevoeld en gedaan kon toch niet in zo'n korte tijd pasen? Naela sloot even haar ogen en nam de tijd om de verwarrende gedachtes te verbannen. Een eeuwigheid leek voorbij te gaan, en eindelijk kon ze zichzelf weer aan. Ze herstelde zich en opende langzaam haar ogen. 'Waar zijn we eigenlijk?' vroeg ze aan het meisje. In een poging tot nonchalant overkomen ging ze een beetje onderuitgezakt staan, met meer gewicht op één been. Haar vingers gleden automatisch naar haar wit-blonde haren, die de wind door de war had gehaald. Zo, met haar vingers door haar haar kammend, hield ze het meisje in de gaten en wachtte gespannen op antwoord.